Update

Wederom al bijna een maand geleden dat ik schreef. Voor werkend Nederland moet het onderhand flauw klinken als ik zeg dat we het weer zo druk hebben gehad, maar dat is echt zo.
Doordat Sabine en Altan afgehaakt zijn en hun belofte wel nog een DALYANLI website te maken niet zijn nagekomen, ben ik zelf maar gaan knutselen. Eerder werkte ik met Dreamweaver, waarmee de oude website van June gemaakt was en dat vond ik een verschrikkelijk programma. Websites maken is sowieso niet mijn hobby, maar Penny had een gratis web hosting adres gevonden, dat een erg gebruiksvriendelijk programma biedt om websites mee te maken. Belangrijkste nadeel, de toevoeging webeden.co.uk op het eind van het webadres. Mijn eerste poging een bladzijde aan te maken strandde doordat het programma vastliep. Een dag later kon ik inloggen, maar noch bewerken noch deleten. Webeden biedt geen ondersteuning aan diegenen een gratis website maken, en dus was ik genoodzaakt via een ander e-mailadres een nieuwe account aan te maken: www.sustainabledalyan.webeden.co.uk Ik had gehoopt de account te kunnen hernoemen, maar dat kost centen. De gratis account bleek uiteindelijk ook niet zo gratis als gedacht. Ik had wel gezien dat het aantal besteedbare Mb beperkt was, maar dacht het met verkleinde foto’s te kunnen redden, totdat ik aan pagina 16 wilde beginnen. Gratis accounts bleken beperkt tot 15 pagina’s en ik was maar amper halverwege! Dan toch maar betalen, want er waren al zoveel uren ingeslopen dat het zonde geweest zou zijn om opnieuw te beginnen. De teksten waren al klaar, want die had ik al voor Sabine voorbereid. Zucht …. Nou ja, de site is inmiddels in de lucht en is de meest uitgebreide over Dalyan e.o., hoewel hij nog lang niet klaar is. En dat is alleen nog maar de Engelstalige versie! We willen er graag een meertalige van maken: Turks – Engels – Nederlands en Duits, maar voor twee van die talen zal ik toch echt hulp nodig hebben!

Sinds kort hebben we nu ook onze nieuwe scooter, een Honda 150cc. We weten inmiddels dat hij grote afstanden moeiteloos en PIJNLOOS overbrugt. Onze eerste rit was naar Mugla. Nadat we in Ortaca bij de notaris de wederzijdse overdracht van de twee scooters hadden geregeld, moesten we namelijk naar Mugla om een andere nummerplaat te krijgen, een waaraan je kunt zien dat we buitenlandse ingezetenen zijn en geen Turken. Kemal zou ons met de auto naar Mugla brengen en ons assisteren, maar 95 km verder kregen we om half twee ’s middags te horen dat we veel te laat waren om dit nog geregeld te krijgen. Of we maar op maandag om half 9 terug wilden komen? Hallo!
’s Maandags op tijd opgestaan om er om half 10 te kunnen zijn, op de scooter wel te verstaan. Daar aangekomen werden onze papieren ingenomen en kregen we te horen dat we om 1 uur terug verwacht werden. Voor ons als Nederlanders een niet te vatten antwoord. We hebben Mugla meer dan goed genoeg gezien nu en hoeven er voorlopig niet meer te wezen wat ons betreft!
Om 1 uur opnieuw naar het loket. Of we maar op het bankje wilden gaan zitten en wachten. De moed zonk ons al in de schoenen, maar na 5 minuten werden we geroepen en kregen papieren waarmee we ergens anders in Mugla een kentekenplaat konden scoren. Waar? Ik begreep het echt niet. De verwijzingen waren naar plekken in Mugla die we niet kenden. Uiteindelijk wist ik één plek te bedenken (Gouverneursgebouw) die een aanknopingspunt leek te bieden, maar een half uur later waren we onder politie-escorte terug op de plaats van vertrek. Nu werd er een en ander op een briefje gekalkt waarmee omstanders ons vast verder zouden kunnen helpen. Ook dat viel tegen, maar naar vier pogingen vonden we een Turk die met ons meeliep naar een smal steegje waar in een supersmal pandje een steil trapje omhoog voerde. Geen naambordje, niets. Dat hadden we dus never-nooit zelf gevonden! Daar werden de papieren ingenomen en liep iemand met ons mee naar het even smalle pandje ernaast waar een even steil trapje naar de kentekenslagerij voerde. Zeer vermakelijk allemaal, maar we hebben nu een kentekenplaat die we van de man meteen op onze scooter moesten bevestigen. Dat hebben we niet gedaan dus; we waren veel te bang dat we onze met zoveel moeite verkregen kentekenplaat door provisorische bevestiging onderweg zouden verliezen. We zijn zonder plaat naar huis gekacheld langs het Meer van Köycegiz af om de verkeerspolitie te omzeilen. Bij Horozlar zijn we met een bootje naar de andere (Dalyan)kant overgezet.

Dat “veer”bootje bevalt ons inmiddels prima. Voor 20 TL worden wijzelf en de scooter overgezet, een retourtje wel te verstaan. Dat is alleszins redelijk en vergroot onze actieradius behoorlijk.

Uiteraard gonst het ook in Dalyan over de ellende in Istanbul, Ankara en andere steden. Gelukkig hebben we hier niet direct te maken met demonstraties en de onvermijdelijk confrontaties die daarop schijnen te moeten volgen. We merken wel dat de plaatselijke bevolking erg actief is op Facebook en Twitter om foto’s en filmpjes te delen en noodhulpadressen door te geven. Dalyan is -als toeristenoord- een CHP gemeente. Met de AK partij heeft men doorgaans weinig op. Ook AKP stemmers zijn verdrietig over wat er zich in de grote steden afspeelt. Inmiddels komt er wel e.e.a. op de tv, maar daar zie je de uitwassen van steengooiende oproerkraaiers waarvan boze tongen beweren dat die door de AKP zelf zijn ingehuurd. Van een Nederlands kennisje in Ankara begreep ik dat een collegaatje geld geboden was om bij een AKP bijeenkomst te komen applaudisseren. Democratie, ik dacht het niet! Jammer, het land is zo mooi, de mensen zo vriendelijk …
Inmiddels hebben we begrepen dat het gebouw dat Erdogan in het Gezi park wil laten bouwen een replica moet worden van een gebouw dat in de tijd Atatürk een religieus bolwerk was van waaruit scheiding van kerk en staat tegengewerkt werd en dat om die reden moest wijken. Van onze Turkse buurman hebben we gehoord dat er ook plannen schijnen te zijn om het mausoleum van Atatürk af te breken. Kennelijk willen Erdogan en zijn maatjes afrekenen met het erfgoed van de Turkse Vader des Vaderlands. Geen goed teken, hopelijk denken de AKP kiezers na over hun steun aan Erdogan bij de volgende verkiezingen. Die zouden wel eens de toekomst van Turkije kunnen gaan bepalen.

Tja, en dan is er natuurlijk nog steeds de grote schoonmaak in en rondom Dalyan. We gaan er elke week donderdags op uit om de waterwegen schoon te maken en hebben inmiddels een ploeg van zo’n 10-15 vaste medewerkers. Geweldige groep, ongelooflijk positief en echt gezellig! We hebben geweldig veel plezier samen, hoewel de aanleiding en werkzaamheden natuurlijk niet zo leuk zijn. Soms hebben we gelegenheidshulpjes, zoals drie weken terug Ellis en Nelly. Vorige week zijn we de mijlpaal van 500 vuilniszakken gepasseerd. We hadden onszelf die dag een leuke picknick beloofd aan het meer in de buurt van Eski Köycegiz. Een bijzonder mooie maar ook bijzonder vervuilde plek. We hebben er een uurtje gewerkt, kregen hulp van een picknickend Turks gezinnetje, en hadden toen 26 zakken vol vergaard. Toen vonden we het welletjes. Iedereen had wat lekkers meegebracht en wat te drinken en het resultaat was hééééérlijk!

Deze week was het maar liefst twee maal raak. Faz van King Emlak had voor het 5e jaar op rij Çöp Bayrami georganiseerd, een schoonmaakactie in de straten van Dalyan met 100 basisschoolkinderen. Dit jaar had Fazile zelf een lesprogramma samengesteld, omdat het duidelijk was dat de onderwijzers daar in voorgaande jaren weinig van bakten. Het was te merken, de kinderen waren erg enthousiast dit keer. De onderwijzeressen droegen dit jaar geen naaldhakjes, de onderwijzers waren niet strak in het pak, maar handjes uit de mouwen steken hoor maar! Bij de afsluiting in de theetuin hebben we eerst vuilniszakken bij elke tafel opgehangen en onderwijzenden en kinderen erop gewezen om de geweldige zeperd van vorig jaar te voorkomen. Toen lag na afloop van de pide-met-drankje afsluiting de hele tuin bezaaid met rotzooi. Dit keer was het een stuk beter, hoewel we nog steeds vinden dat de onderwijsgevenden zelf naar de schoolbanken terug moeten.

Gisteren hebben we in samenwerking met de viscoöperatie opnieuw schoongemaakt aan en in het Sülüngürmeer. Twee weken geleden was ik gaan praten met de manager van DALKO die zeer enthousiast werd bij ons aanbod schoon te maken bij de sterk vervuilde picknickplaats aan de weg naar Iztuzu. De coöperatie is (terecht) erg boos over de vervuiling die de picknickplaats teweeg brengt. Het ligt er bezaaid met gebroken glas van kapotgeslagen raki en Efes flessen van de plaatselijke drinkebroeders, kogels, wetties, blikjes, en wat eigenlijk niet … Meer dan schandalig! De afspraak was dus snel gemaakt. Muhammet Aktas zou voor een boot zorgen, de media benaderen en ik zou mensen ronselen. Vooraf hadden Co en ik de situatie gefilmd en die film op DALYANLI Facebook gedeeld, met een oproep om ondersteuning. Zie: http://youtu.be/2Iw7sy9koGw Ali, de sympathieke eigenaar van Gölbasi restaurant zou ons met zijn busje naar de picknickplaats brengen. Er kwamen maar liefst 17 vrijwilligers opdraven, de vaste kern plus nog een aantal nieuwkomers. Van onze nieuwe kapitein Gez, een ware mannetjesputter, hadden we al gehoord dat de gemeentewerkers de dag tevoren al wat hadden schoongemaakt maar nog meer dan voldoende voor ons hadden achtergelaten. Bij aankomst ter plekke, bleken ze tot vermaak van ons allen wederom aan het schoonmaken. Kennelijk had iemand op de gemeente mijn Facebook posts over de actie ook gezien en ze getipt. Wel, het is inmiddels bewezen … ze herkennen afval niet en weten absoluut niet hoe ze schoon moeten maken. We hebben na hun vertrek nog zo’n 55 zakken afval ingezameld en er ligt nog véél meer. Na 4,5 uur werken met een eetpauze van een uur bij Ekin Club vonden we het welletjes!
Muhammet Aktas, de DALKO manager had groots uitgepakt. Al meteen na aanvang kwam er een journalist met zijn hulpje die me interviewde over onze werkzaamheden. Hij wilde graag weten hoeveel zakken we tot op heden hadden ingezameld (508) en hoeveel vrijwilligers er mee hielpen. We hadden het gebroken glas en de kogels apart gehouden en die moesten uiteraard net als wij op de foto. Volgende week staan we weer in de krant(en). Ons laatste krantenbericht heeft zelfs het oosten van het Zwarte Zeegebied gehaald … Hoewel Cihan Kaya het bericht in principe voor de regionale pers heeft geschreven, zou het best ook de landelijke pers kunnen halen. Hij werkt voor het DHA nieuwsagentschap, dat ook nieuwsgaring voor Hürriyet en Milliyet verzorgt. We hebben al twee maal eerder in die kranten gestaan. Een paar uur later toen we inmiddels met twee bootjes vanaf de meerzijde aan het schoonmaken waren, kwam Muhammet ons met een cameraploeg over het meer tegemoet. Opnieuw interviews, met beide teams. Gisteren bij thuiskomst waren we volkomen uitgeblust. ’s Avonds hebben we ons maar laten verwennen bij het Saki restaurant. Het was de eerste keer dat we daar aten, maar zeker niet de laatste. Wat een geweldige keuken! Geen vaste kaart, maar een ruim dagaanbod van meze, hoofdgerechten en toetjes in de koelvitrine.

Vandaag houden we ons gedeisd, morgen gaan we er met een groep vrienden en bekenden met de boot op uit. Özay van Kardak Tours heeft ons gratis een boot ter beschikking gesteld om geld bijeen te garen voor de kennel. Heel de dagopbrengst, minus de kosten van de diesel, komt ten goede van de straathonden die daar nu vertoeven. Het geld is hard nodig, omdat er recentelijk een distemper epidemie is geweest. Inmiddels zijn vrijwel alle honden gevaccineerd, maar helaas zijn er ook verscheidene dieren gestorven. Belooft opnieuw een gezellige dag te worden!