Vrijage op de begraafplaats van Okçular

’t Klinkt misschien wel erg oneerbiedig, maar we hebben er wel van genoten: een stevige vrijage op de begraafplaats van Okçular!
Er was voor vandaag lekker weer voorspeld en dus hadden we afgesproken vroeg op pad te gaan, in de hoop pijpbloemapollo mannetjes en de Lyciasalamandra te verschalken. Ik ben deze hele week, als ik niet met June op pad was om schroefbeschermingen aan de man te brengen, druk bezig geweest met het monteren van een voorjaarsverslag van Okçular. Het wordt werkelijk schitterend, maar we willen er die twee toevoegingen toch zeker in. Vandaag hoopten we daarin een slag te slaan.

Omdat ik de thema’s van de video aan een aantal wandelingen wil koppelen, wilde ik eerst wat shots maken van de begraafplaats vlakbij het huis van Alan en Janet. Er staan daar ook nog wat oude grafstenen met Arabische karakters en dus liepen we even rond. En jawel, daar vloog er weer een … Terwijl ik me richtte op de grafstenen, kreeg Co een vrijend koppeltje in het oog: Apollo en Apollientje. Apollientje is een amazone van het ergste soort; ze had Apollo in een stevige houdgreep. Het mannetje had echt niets in te brengen; we hadden zowaar medelijden met meneer Apollo die ons al weken tegenwerkt bij het filmen. Nou, we hebben ditmaal die kans wel gekregen!
De vertoning heeft misschien wel een uur geduurd en de beelden zijn fantastisch. Het vrouwtje zag er uit of ze net uit een schoonheidssalon kwam, maar het mannetje was tot op de draad versleten toen mevrouw het eindelijk welletjes vond …

Toen besloten we terug te lopen naar de heuveltop waar we vorige week de vrouwtjes hadden gefilmd. We hadden pas bij het afspelen thuis gezien dat er eitjes afgezet waren. Kijkend door de zoeker was dat me ontgaan. Ook Bernard had het op het YouTube filmpje gezien en dus gingen we op zoek. En jawel, ik vond een stukje verhoute stengel met prachtige metallisch groene eitjes erop.
Verder nog een prachtig getekend vrouwtje op een bloemetje, nog mooier dan die van vorige week.

Omdat er een wind begon op te steken, besloten we weer af te dalen en nog een kijkje te nemen langs het paadje bij Karagöl, het seizoensmeertje onder het huis van Alan en Janet. Het meertje zelf is waarschijnlijk onherstelbaar vernield door drainage. De eerste ooievaars liepen rond op de grazige stukjes aan de rand, maar verder was het maar een trieste bedoening. Het staat nu al vrijwel droog. Daarmee is het einde in zicht van een bijzonder kikker-, libellen- en watervogelparadijsje. Zonde! Desalniettemin blijft het terreintje boven het pad heel erg de moeite waard door de bloemenpracht. We hebben er dus nog lekker wat rondgestruind tenmidden van velden met margrieten en anemonen.