Weer even lente

We hebben weer een paar geweldige lentedagen achter de rug. Heerlijk weer, vandaag maar liefst 23 graden, morgen wordt zelfs 25 graden voorspeld!

Gisteren zijn we naar Okçular gefietst en hebben we eindelijk prachtige beelden kunnen schieten van de pijpbloemapollo oftewel valse apollo. Het was Vrouwendag en het waren dan ook alleen de vrouwtjes die voor de camera wilden poseren, maar ze deden het wel met verve. Zie: http://youtu.be/p5i2qAMID2k voor een voorlopige videocompilatie.
Na vier uur rondgestruind te hebben, wilden we even bij Gülay binnenwippen om blikjes en gedroogde boombladeren af te geven. Co plukte speciaal voor Vrouwendag ook wat bloesem voor Gülay, omdat hij weet dat Gülay houdt van voorjaarsbloemen. Helaas voor ons/ Gelukkig voor Gülay was ze niet thuis. We begrepen van haar moeder dat iemand haar meegenomen had in de auto, zodat ze er een keer op uit kon. Dat konden we waarderen, fijn voor Gülay! Na even met Gülay’s moeder gekletst te hebben en materialen en bloesem op tafel te hebben gezet, fietsten we dus maar weer aan.

Vandaag zijn we naar Ortaca gescooterd. Eergisteren heb ik Joli benaderd over de ziektekostenverzekering. Ze was stomverbaasd te horen dat wij nog steeds op bericht van de SGK wachtten. We konden gewoon bij de Ziraat Bankasi betalen volgens haar.
Dat bleek te kloppen. Co had de rekeningen van het Yücelen ziekenhuis en de medicijnen meegenomen, om na voldoen van 3 maanden premie bij de SGK restitutie te vragen. Ik vond hem erg optimistisch en dat bleek helaas terecht. Ik had graag ongelijk gehad, maar de SGK was niet bereid de rekening (deels) te vergoeden ook al snapten ze dat er sprake was van een misverstand.
Na nieuwe bergschoenen en zalmmootjes gescoord te hebben, zijn we nog maar een keer naar Gülay gereden. Dit keer hadden we meer geluk. Gülay straalde, want ze had uit het verhaal van haar moeder begrepen dat wij degenen waren die bloemen en blikjes achter gelaten hadden. We hadden elkaar maar net gemist, zei ze. Ze vertelde dat haar echtgenoot Suat, die noodgedwongen in Denizli werk heeft gezocht, had besloten voor Vrouwendag naar Okçular te komen om deze dag samen met hen door te brengen. Samen met Gülay was hij naar Ortaca gereden om dochter Serife van school op te halen. Voor al drie is dat een feest, want ze missen elkaar verschrikkelijk. Gülay en Suat zijn niet gescheiden, maar leven toch gescheiden en dat doet pijn. Het gezinnetje heeft het moeilijk. Suat is een fatsoenlijke man die het liefst bij vrouw en kind zou blijven, maar in de buurt geen vast werk kan vinden. In een grote stad als Denizli is dat makkelijker. Hij werkt er als dolmus chauffeur en heeft moeten investeren in een opleiding en busje. Hij heeft dus maandelijks hoge aflossingskosten en woont daarom bij zijn familie in. Gülay probeert in Okçular in het onderhoud van haarzelf en Serife te voorzien. Niet makkelijk en al helemaal niet in de winterperiode. We hopen dus dat de voorraad die ze op bestelling al voor de stichting heeft geschilderd als zoete broodjes de deur uitvliegen ...
We hebben zelf de eerste inkopen al weer gedaan: een prachtig beschilderd Turks koffieblik en twee boekenleggers. Die boekenleggers zijn nieuw in het assortiment. Een is geschilderd op aquarelpapier, de ander op een eucalyptusblad. Beide zijn gelamineerd om beschadiging te voorkomen. Ze zijn werkelijk prachtig!

Morgen nog lekker weer, dan wordt weer regen voorspeld en een temperatuursdaling … Jammer! Kennelijk maakt één valse apollo nog geen lente (en 20 ook niet)!