Zorgverzekeringsavontuur vervolgd 2 ...

Co was er stellig over; we zouden een brief krijgen van de SGK als de verzekering ons geregistreerd had en we moesten betalen. Dat had ik toch echt anders begrepen; ik had zowel de SGK baliemedewerker als de bankemployee horen praten over “gelecek hafta” en dat betekent volgende week. Omdat Co stellig bleef, niet naar Ortaca wilde gaan en ik ervan overtuigd ben dat mijn Turks een ietsepietsje beter is dan dat van mijn Yakup, vond ik dat hij Rico en Joli dan maar moest bellen. Zij waren namelijk ook bij de SGK geweest. En zowaar, Rico zei hetzelfde. Het kon nog wel even duren en dat gold ook voor de betaling.

Een kennisje van Facebook en N.I.T. (Nederlanders in Turkije) wist me te vertellen dat het wel 5 weken kon duren voordat je daadwerkelijk geregistreerd was. Haar Turkse echtgenoot was dan een maand niet echt verzekerd, zij maar liefst drie maanden niet ... Een en ander om achterstallige kwaaltjes van vergoeding uit te sluiten! Nou ja ...
Tot nog toe was dit soort praktijken vrij gebruikelijk in Turkije, omdat veel Turken die niet in loondienst zijn bij een vaste baas zich pas verzekerden als ze iets ernstigs dachten te mankeren. Maar als je je zelf aanmeldt omdat dat verplicht is gesteld en je steeds verzekerd bent geweest, word je toch wat kriegel. Met terugwerkende kracht betalen voor een verzekering waar je vervolgens een behoorlijke tijd geen gebruik van kunt maken, is voor ons onverteerbaar. Ik heb dus weer een e-mail gestuurd naar de ambassade met vragen hierover. Zucht ...

Tot overmaat van ramp, kwam Co zaterdag “beschadigd” terug van een fiets-/wandeltocht. Hij was op een grintpad onderuit gegaan en had zijn knieën, handen en schouder bij het vallen lelijk bezeerd. ’s Nachts bleek hij flink last te hebben van zijn rechterschouder en linkerpols. Die laatste was ook dik en maandag gingen we daarom voor het eerst voor een consult naar de plaatselijke kliniek, waar men verbaasd was dat wij nog geen huisarts hadden. We werden naar een vrouwelijke arts doorgesluisd, die tot onze verrassing redelijk Engels beheerst.
Ze vertelde ons dat ze eigenlijk niet de Maras wijk onder haar hoede heeft en dat we bij het volgende bezoek een definitieve keuze moesten maken voor een vaste huisarts.
Die keuze is voor ons geen moeilijke. De andere artsen kennen we niet en deze arts beheerst Engels voor als mijn Turks onverhoopt te kort schiet, is geduldig, vriendelijk en doortastend. Wat wil je nog meer?
Volgens onze nieuwe huisarts is er waarschijnlijk geen sprake van een breuk. Co kreeg een recept voor pilletjes en een zalf en moet donderdag terugkomen. Alleen als er dan geen verbetering is opgetreden, moeten er foto’s gemaakt worden en hebben we reden om even extra te vloeken op de SGK. Hopelijk valt het dus mee.
Ondertussen moet Cootje ontzien worden. Hij mag niet fietsen, niet tillen, zijn schouder en polsen niet belasten. En dus laat hij mij met de boodschappentas en het stookhout sjouwen, net als een rasechte Turkse. Hmmmm, een totaal verkeerde vorm van integratie; dit moet niet te lang duren, dus!