Zorgverzekeringsavontuur vervolgd ...

We zijn vanochtend weer naar Ortaca gegaan in de hoop en positieve verwachting vandaag eindelijk een zorgverzekering “twee voor de prijs van één” te scoren. Het is zowaar bijna gelukt! Wat een bureaucratische ellende, dit traject. De weergaloos knullige gang van zaken doet me denken aan het kersenhouten keuken verhaal van Kees van Kooten, die we vanochtend samen met Wim de Bie weer eens op Uitzending Gemist zagen schitteren ...

Even terug in de tijd: december 2011.
We hebben onze verzekeringsagent Ali benaderd om onze particuliere zorgverzekering te vernieuwen en krijgen een polis toegestuurd volgens welke Co voor het 2e jaar op rij niet verzekerd is tegen diabetes en nier-gerelateerde klachten. Na een hoop telefoon- en e-mail gesputter mijnerzijds, zegt Co zijn verzekering op en houd ik de mijne aan om grotere ellende bij een andere particuliere verzekering te voorkomen. Op 31 december stuur ik een superboze e-mail naar het hoofdkantoor om mijn beklag te doen over de schandalige behandeling.

Begin januari laat verzeker-Ali ons weten dat Anadolu Sigorta toch bereid is de verzekering van Co te heroverwegen mits hij eerst een HB/1a diabetes test laat doen, op eigen kosten wel te verstaan. Optimistisch denken we dat het mailtje toch geholpen heeft en Co besluit de test aan te gaan, maar ondanks de positieve uitkomst blijkt Anadolu Sigorta niet bereid Co volledig te verzekeren en dus gaan we verder met ons te oriënteren op alternatieven. Maar Co blijkt te oud. De meeste particuliere verzekeringen willen geen nieuwe verzekeringnemers van 50/55/60+ . De Garantibank maakt het met een 45+ limiet het bontst van allemaal. Als verzekering wil je immers geen risico nemen!
Tijdens de HB/1a test in het Yücelen heeft Co echter gehoord over de mogelijkheid zich te verzekeren bij de SGK, de Turkse staatsverzekering, en dus schrijven we het consulaat aan om informatie in te winnen over verzekeringsvoorwaarden en advies. We leggen de voorgeschiedenis van Co uit om duidelijk te maken waarom we niet direct bij een verzekering binnenstappen. Suzan Arikan van het consulaat reageert attent, zoals altijd. Ze stuurt een formeel verzoek door naar de Ambassade om “deze mensen goed van informatie te voorzien”, in cc aan ons zelf. HARIKA! (Turks voor fantastisch) we krijgen binnen een half uur een reactie van de Ambassade, met het verzoek een aantal vragen te beantwoorden en ons telefoonnummer door te mailen. Dan worden we z.s.m. bericht ……..
Helaas pindakaas, zover is het nooit gekomen, maar ondertussen is er groot tumult onder de buitenlandse ingezetenen vanwege een niet tijdig aangekondigde wetswijziging, die ervoor moet zorgen dat alle inwoners fatsoenlijk verzekerd zijn tegen ziektekosten.
De regeling die op 1 januari 2012 is ingegaan, is volgens informatie op de website van de Britse ambassade al in 2010 aan de orde geweest, maar vervolgens werd men geïnformeerd dat hij tot december 2012 zou worden uitgesteld en tenslotte dat hij waarschijnlijk helemaal niet zou worden doorgevoerd. Tja … dus toch, vervroegd en zonder voorinformatie naar de ambassades! De Britse Ambassade heeft zeer alert gereageerd. Na bemiddeling van de Britse Ambassadeur kunnen nu alle Britten onder de SGK verzekering uit komen als ze willen, maar ze moeten zich niet bedenken want dan betalen ze met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 2012 premie, plus een boete van 886 TL. Gezellie!
De Nederlandse Ambassade was op dat moment nog steeds niet op de hoogte van enige wetswijziging. Pas toen ik de ambassade op 23 januari aanschreef dat ik na twee weken nog niets had teruggehoord van de medewerker die me zo keurig leek te gaan helpen (is ze misschien ziek?) en en passant vroeg wat er klopte van de verhalen die ik hoorde van Britten, ontving ik het volgende berichtje:

Wij hebben zojuist met SGK gesproken. Ik kan u het volgende vertellen;
Iedereen is vanaf 01-01-2012 verplicht een zorgverzekering te hebben. Deze verzekering geldt voor iedereen die in Turkije woonachtig is. Men heeft echter tot 1 februari 2012 de tijd om zich op te geven. Indien je een buitenlandse verzekering hebt, dien je dat bij de SGK aan te tonen, zodat je niet opnieuw verzekerd hoeft te worden.
Indien je geen verzekering zowel in Turkije als in het buitenland hebt, moet je je inkomsten laten vaststellen voor de berekening van de premies. Als je dat niet doet, wordt je automatisch in de hoogste premieschaal ingedeeld. Vaststelling van het inkomen kan bij Sosyal Guvenlik Vakiflari.
Ook als je geen inkomen hebt ben je verplicht dit aan de SGK door te geven. De premie vaststelling is afhankelijk van de hoogte van het inkomen. Afhankelijk van je inkomen kunnen de premies oplopen tot 212 TL.

Voor meer informatie kan men terecht op www.sydgm.gov.tr en dan Genel Saglik Sigortasi Gelir Testi Uygulamasi. Deze informatie is wel Turks.
Ik hoop je voldoende te hebben geïnformeerd.
Werkse!

Voor de duidelijkheid: dat was op 23 januari! Ik heb het berichtje gedeeld met Nederlandse kennissen en op het N.I.T. forum en daarna brak de hel los. Iedereen in paniek:
- Wat als ik een particuliere zorgverzekering heb?
- Wat als ik een Nederlandse zorgverzekering heb?
- Hoe krijg ik dit in vredesnaam geregeld voor 1 februari?
- Maar het SGK in x weet van niks!
- Het SGK in y zegt dat alle buitenlanders de volle mep moeten betalen, ongeacht inkomen.
- en ga zo nog maar even door …

Vragen aan en antwoorden van consulaat en ambassade hebben inmiddels tot een paar “bijstellingen” van de informatie geleid. Zoals het er nu voorstaat, moet iedereen die langer dan een jaar een verblijfsvergunning heeft en in het buitenland niet aantoonbaar een zorgverzekering heeft (bevestigd door een Turkse verklaring van de ambassade), zich verzekeren bij de SGK tegen het hoogste tarief. Aan particuliere verzekeringen geen boodschap, aan inkomensklassen evenmin. Nalatigheid kan leiden tot een boete van 886 TL p.p. …

Nu hadden we toch een verzekering nodig voor Co en als je iets verplicht stelt, kun je natuurlijk niet aan leeftijdsdiscriminatie doen. Wij zijn dus keurig op 25 januari naar de SGK gegaan, met een flink dossier aan paperassen onder de arm. Ons zouden ze niet tuk hebben, dachten we wat naïef. Het was ook bijna in orde. Wat fotokopietjes en een verklaring van de ambassade in het Turks waaruit blijkt dat we getrouwd zijn en geen ziektekostenverzekering in Nederland hebben lopen. Zucht … bewijzen dat je iets niet hebt! En wat een logisch verzoek van de SGK; die zuinige Hollanders kunnen niet zomaar dubbel verzekerd zijn, dubbel premie betalen maar wél de Turkse zorgverzekering aanspreken!
Gelukkig hebben we in januari 2011 een ongeveer even onzinnige brief van Interpolis ontvangen dat we met terugwerkende kracht per mei 2010 uitgeschreven zijn wegens: wonen en/of werken in het buitenland. Aangezien we op dat moment in Nederland waren, zat die brief nog keurig in de map bij Lia & Wil. Als we hem hier ontvangen hadden, was hij vast vorige winter in de houtkachel in vlammen opgegaan :). De scan opgestuurd naar de Ambassade en jawel: afgelopen donderdag ontving ik per e-mail de vereiste verklaring dat we niet in Nederland verzekerd zijn.
Vrijdag regende het pijpenstelen en daarom stelden we de Ortacagang uit. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te proberen verzeker-Ali te overreden om mijn particuliere zorgverzekering te stoppen. Tot mijn stomme verbazing schreef hij me terug dat dat natuurlijk mogelijk was, maar blabla niet aan te bevelen.
Zaterdag zijn we even bij Tahir en Esra op visite gegaan om duidelijkheid te krijgen wat SGK vergoedt. Ze vertelden ons het volgende:
- Het gebruik van een dorpskliniek is gratis; op basis van je kimliknummer (ID) wordt er een huisarts toegewezen.
- Voor recepten geldt 20% eigen bijdrage.
- Staatsziekenhuizen worden 100% vergoed.
- Voor particuliere ziekenhuizen met SGK contract (zoals Yücelen) geldt 20% eigen bijdrage.
En gezien we netjes getrouwd zijn en we een officiële trouwakte kunnen overleggen, word ik gratis met Co meeverzekerd. Samenlevingscontracten worden door de Turkse overheid niet erkend. Lang leve ons trouwboekje dus! Volgens Tahir en Esra is het volslagen onnodig om naast de SGK verzekering een particuliere verzekering aan te houden. De Anadolu Sigorta zeg ik dus op.

In de brief die we afgelopen vrijdag van de SGK ontvingen (waarin ons werd meegedeeld dat we ons per 1 januari 2012 moeten verzekeren) staat dat chronische ziekten bij buitenlanders niet verzekerd worden. Bij deze: die hebben we niet! Hopelijk geen keuring, je weet maar nooit wat ze zouden kunnen vinden …

Vandaag zijn we ten tweede male naar Ortaca gegaan. De brief van de ambassade was dik in orde, maar helaas: de SGK meneer kon niet bij onze digitale adresgegevens, hoewel systemen gekoppeld zijn. We moesten even naar de kaymakanlik (kantoorgebouw van de districtsgouverneur) om ons adres te laten inschrijven in de Nüfus (bevolkingsregister). Vreemd, want die zelfde kaymakanlik legt ook de tapu-gegevens vast en int de kosten van een verblijfsvergunning. Ze kennen ons daar. Plus: de SGK heeft ons wel weten te bereiken per brief ….maar tegensputteren heeft in zo’n geval natuurlijk totaal geen zin. Het was al over elven en het is toch ongeveer 20-25 minuten lopen naar de kaymakanlik. De vaart erin dus en ja om kwart voor twaalf hadden we onze papiertjes (gratis, dit maal!) en werd ons verteld dat we nog even bij Mehmet bey van de Vreemdelingenpolitie langs moesten. Mehmet was aardig, we mochten nog even binnen voor hij met lunchpauze ging. Dikke mik, jullie kunnen naar de SGK nu! Na de middagpauze wel te verstaan …

We kregen na veel fronsen ons fel begeerde papiertje. Ondanks het feit dat we niet tijdig geïnformeerd zijn, moeten we per terugwerkende kracht vanaf 1 januari premie betalen. Uiteraard niet bij de SGK zelf, maar bij de Ziraat Bankasi. Zo gaat dat hier. De SGK man zei nog iets over “volgende week” maar ik begreep hem niet. Daarom Tahir gebeld, maar nee ik had hem waarschijnlijk verkeerd begrepen. We hoefden niet meer terug te komen; alles was na betaling van de premie over januari en februari bij de bank helemaal in orde. Nou, OK dan, op naar de laatste hobbel: de Ziraat Bankasi. Zoals gebruikelijk was er een flinke rij wachtenden voor ons, en toen we eindelijk aan de beurt waren werd ons verteld dat we nog niet konden betalen. Over een paar dagen of een week misschien …. Zucht, wordt vervolgd!