Van alles & nog wat

Het is zo maar raar weer de laatste week. Afgelopen zondag hadden we een scooterrit gepland met Marion & Bas en maandag een autotrip met Ton & Petra. De voorspellingen waren voor beide dagen slecht. Marion sms’te zaterdagavond al met de vraag “Wat doen we? Door laten gaan, morgenochtend afwachten of misschien uitstellen tot dinsdag?” Ze had, net als wijzelf, donkere Dalyan wolken op haar startpagina gezien. We besloten om zondagochtend af te wachten en dan te beslissen wat we zouden doen. Toen ik ’s ochtends rond achten naar buiten keek, leek het best mee te vallen, maar tijdens ons ontbijt in het prieeltje zagen we richting Köycegiz de wolken al samenpakken. Een half uurtje later was het stevig bewolkt en hadden we het gewoon koud. Na twee sms’jes waren we het er over eens, dat we het risico van een nat pak niet gingen lopen, maar elkaar later op de dag zouden treffen. Vroeg middag kwamen Celia & Henri nog even langs om afscheid te nemen en een vracht Nederlandse tijdschriften af te geven. Rond half vier kwamen Marion & Bas en hebben we alsnog een eindje gewandeld op ons eigen “Achtereind”. Steeds dreigde het te gaan regenen, maar uiteindelijk zijn er over de hele dag maar een paar druppels gevallen en konden we ’s avonds zelfs nog buiten eten.

Maandag op Ton & Petra’s laatste vakantiedag kwam de “beloofde” regen wel degelijk naar beneden, maar we hebben er ons niet door laten weerhouden. Omdat natuurbeleving in die regen geen optie was, besloten we richting Fethiye te rijden. Eventjes met paraplu gewapend door de oude straatjes rondgestruind, en daarna naar de vismarkt gegaan om een maaltje te scoren. Ton is geen viseter, maar gelukkig zitten er ook twee slagerijen tussen de restaurantjes in. Terwijl het eruit hoosde, zaten wij heerlijk te smikkelen onder een waterdicht afdak en eenmaal uitgesmikkeld, was het nagenoeg droog. In Fethiye bezochten we eerst nog even de Lycische rotsgraven en daarna reden we door naar het Griekse spookstadje Kayaköy. Het stadje is na de bevolkingsuitwisseling tussen Turkije en Griekenland in 1923 door zijn Griekse inwoners verlaten. In de aardbeving van 1957 zijn veel gebouwen deels ingestort, wat bijdraagt aan de “spooky” sfeer die het stadje uitademt.

Gisteren toen we opstonden met de gedachte met Bas & Marion te gaan scooteren, keken we elkaar al snel zuur aan. Tjé, wat was het koud! Na twee maal omkleden, besloot ik Marion te bellen. Die zag het evenmin zitten. Veel te koud en winderig! We besloten samen een auto te huren en de plek aan het meer van Köycegiz op te zoeken, waar we vorig jaar een troep kleine zilverreigers hadden gezien. Tja, dat was vorig jaar dus ... nu zagen we er niet één. We zagen wel veel libellen, een bidsprinkhen (?) en daarna ook nog een bidsprinkhaan (!). Ze lieten zich uitgebreid door Bas fotograferen. Onderweg naar Eski Köycegiz zagen we de Colchicum variegatum, een prachtig gevlekte herfsttijloos. Co en ik kenden hem al van Okçular, maar voor Marion & Bas was dit een nieuwe trofee en wat voor één! Co en ik waren erg nieuwsgierig naar Eski Köycegiz. We zijn er vaak op weg naar een idyllisch mooi plekje aan het Meer van Köycegiz langsaf gereden, maar hadden er nooit rondgestruind. Een tijdje terug lazen we twee interessante verhalen over de geschiedenis van Köycegiz en Eski Köycegiz. Eski (= Oud) Köycegiz is een half verlaten dorpje 5 km oostelijk van het huidige Köyceiz. Volgens onze bronnen was Eski Köycegiz ooit het bolwerk van de Mentese familie, die in de 13e eeuw Lycië en Karië veroverde. Het stadje was het bestuurlijke centrum van de regio totdat het in 1867 grotendeels verlaten werd na een overstroming. De bevolking trok toen grotendeels naar Yüksek Kum, het huidige Köycegiz dat gesticht was door Ali Riza Pasha, een lid van de Mentese familie die rijk was geworden door de exploitatie van chroommijnen en de katoenteelt. We hadden gelezen dat er nog enkele gebouwen uit de glorietijd van de Mentese familie bewaard zouden zijn gebleven en dat er zelfs nog een oude moskee zou staan met een Selsjoekse minaret uit de 14e eeuw. In het herenhuis dat bekend staat als Ali Riza Pasha Konak zou inmiddels een kleindochter van Ali Riza een schilderatelier hebben. Dat wilden we dus wel eens zien.
Eski Köycegiz bleek een schilderachtig gehucht te zijn, te midden van een weelderige natuur. We hebben het landgoed van Ali Riza wel gevonden, maar het was helaas hermetisch afgesloten door een hoge muur. Door op een steen te gaan staan konden we iets van de grote tuin bekijken, waar een aantal monumentale bomen staan die waarschijnlijk niet veel jonger zijn dan het herenhuis zelf ( uit 1878 ). De moskee en de minaret vonden we in een instantie niet, maar toen ik er een vrouw ernaar vroeg bood ze spontaan aan ons de weg te wijzen. Het was niet zo verwonderlijk dat we er zelf niet uitgekomen waren, want de moskee en minaret waren inmiddels overwoekerd en omgeven door een bosschage. Het zou prima gepast hebben in een spannende jeugdfilm, waarin kinderen tijdens hun spel een geheime ontmoetingsplek vinden. Tot onze verrassing bleken Marion en Bas nog nooit in (Nieuw) Köycegiz geweest te zijn. Dat had eigenlijk voor (markt)maandag op de planning gestaan, maar de regen was toen spelbreker. Daarom ook Nieuw Köycegiz nog aangedaan, waar we eerst op zoek gingen naar de gejatte Leeuw van Kaunos en daarna op de boulevard heerlijk in het zonnetje gingen zitten. We maakten onze culturele middag compleet met een bezoek aan de mandhuisjes van Hamitköy.

Vandaag zijn we (eindelijk wel met de scooter!) naar het huisje van June in Kisla gereden. Bij de picknick voor de vrijwilligers van de stichting hadden we gezien dat het grappige ventkarretje in haar tuin nodig een lik verf moest krijgen. Toen we June aanboden die klus voor onze rekening te nemen was ze erg opgetogen. Heel graag! Het heeft eventjes geduurd voordat het weer en onze agenda het toeliet, maar vandaag was het dan zover. Afkrabben, schuren en een grondlaag, samen goed voor zo’n 4 – 4,5 uur werken. June gaat op zoek naar geschikte kleurtjes en dan werken we de boel af …