Krijgen Sue & Nev Nederlandse buren?

Ongeveer 2,5 week geleden hebben we in de boetiek van Aysel kennis gemaakt met twee Nederlandse zussen, Josefien (64) en Angélique (49). Josefien komt al jaren in Dalyan, ze is Dalyan-verslaafd. Angélique was pas twee keer eerder hier, maar is desalniettemin op zoek naar een vakantiewoning. Geen villa, maar een authentiek Turks huisje zoals het onze.

Toen we ze voor het eerst ontmoeten, zeiden ze enthousiast dat ze dolgraag bij ons aan wilden wippen omdat ze met 101 vragen zaten. Toch zag ik ze eergisteren pas bij toeval terug, wederom bij Aysel. Ze waren wel bij ons in de buurt geweest, maar waren toen op huizenjacht. Co en ik hadden hen er al op gewezen dat er tegenover Sue een Turkse woning te koop stond, maar dat we niet wisten of die los te koop was of alleen in combinatie met een klein ander huisje op dezelfde kavel. We hadden navraag gedaan bij Sue of zij wist bij wie het huis te koop stond, maar op de website van die makelaar was het niet te vinden. Kennelijk had Aysel het wel gevonden, maar bij een andere makelaar -King Emlak- de makelaar via wie wij zelf ook gekocht hebben. De huizen konden alleen als één deal gekocht worden, en de prijs was flink verlaagd, omdat de eigenaars snel geld nodig hadden. Angélique twijfelde nog over de billijkheid van de prijs en over de kosten van opknappen. Gezien de grootte van de kavel, vond ik de prijs erg laag maar ik kende de huizen alleen van de buitenzijde. Wat er allemaal aan zou moeten gebeuren en wat dat zou kosten, géén idee ...
Ik nodigde het tweetal uit mee naar Huize Je maintiendrai te fietsen en met Co af te spreken om samen de woningen kritisch te bekijken. De volgende dag zou Aysel een sleutel ophalen bij King Emlak en zouden we samen de woningen bekijken.
Als we gewild hadden hadden we ons huis eergisteren misschien zo verkocht gehad, want Angélique was er helemaal weg van. Maar daar piekeren we dus echt niet over ... Toen ik Co vroeg hoe hoog hij de waarde van de kavel en de twee huizen inschatte, zat hij 25000 Euro hoger dan de (met 35000 euro verlaagde) vraagprijs. Angélique begreep nu dat ik gelijk had toen ik haar verteld had dat de prijs vooral in de grond zit en niet in de woningen. Toen de zussen bij ons de boel buiten en binnen bekeken hadden en we aan de thee zaten, gingen al snel de hemelsluizen wagenwijd open en moesten we naar binnen vluchten. Zelfs onder de overkapping van het terras was het niet te hebben. Niet getreurd, een wijntje opengerukt, een Destination Dalyan DVD’tje opgezet en samen aan de pompoensoep tot het verantwoord was om terug te fietsen.

Gisteren kwamen Angélique en Josefien even over 11 aangefietst, zoals we hadden afgesproken. We wisten dat ze de dag tevoren nog naar het centrum terug zouden gaan en hadden verwacht dat ze met Aysel een tijdstip hadden afgesproken. Ehhh ... nee. Daarom de winkel gebeld; Aysel was er nog niet. Kemal zou haar vragen de sleutel op te pikken en dan naar ons toe te komen. Even later ging de telefoon, Faz aan de lijn. Ze kon de sleutel niet zo maar afgeven, maar Sezgin had rond tweeën tijd om ons op te pikken en rond te leiden. Co ging snel boodschappen doen, zodat we samen konden lunchen en was nog maar net thuis of de hemelsluizen stonden wederom wagenwijd open, het hóósde eruit. We waren dan ook blij dat Sezgin ons op kwam pikken en dat we geen twee straten ver hoefden te lopen. We zouden doorweekt zijn geweest ... Er moet veel aan de huizen gebeuren, maar er is zeker iets van te maken zonder dat dat de hoofdprijs hoeft te kosten. Angélique denkt erover om het grootste huis te gaan verhuren en het kleine huisje voor eigen gebruik te bestemmen. In dat geval krijgen Sue en Nev heel gezellige Nederlandse buren. Als het allemaal door gaat en tijdig rond is, kennen wij wel een aantal Nederlanders die het grootste huis willen huren ...

Vandaag begon de dag kil en betrokken en heb ik maar weer jam gemaakt en daarna HELEMAAL ZELF het menu van de website gerepareerd. Vanmiddag toen we lekker in het zonnetje zaten, kwamen de zusters aangewandeld om hun fietsen op te halen. Gisteren had Sezgin ze naar huis gebracht omdat het stormde en goot. De fietsen hadden we zolang in ons schuurtje gezet. Lusten ze thee? Nee, laten we dat deze keer maar niet doen, zeiden ze met een bezorgde blik op de donkere wolken in de verte. Twee keer is wel genoeg!