Professor Tarkan & de kwallenballen

Vandaag ontving ik wederom een e-mail van professor Tarkan uit Mugla. Vandaag zou hij met zijn team rond 15:00 uur in Dalyan zijn en van daaruit naar het Sülüngürmeer komen. We waren welkom. Meteen June gebeld, want ik dacht dat die wel belangstelling zou hebben. Dat had ze ook, maar ze had al een afspraak voor vanmiddag. Maar Co en ik zouden vast foto’s maken, toch? Ai, dat was een probleem. De camcorder is nog in Nederland en de lader van ons fototoestelletje blijkt niet te repareren. June bedacht meteen dat Barbara (de Duitse filmster) natuurlijk ook een uitstekende fotografe is, en die zat pal naast haar bij de strandbarak. Maar ook Barbara had een afspraak en bovendien haar camera niet mee naar het strand genomen. Dat redde ze niet op tijd. Sorry …
Bij Sue een camera geleend en toen op de scooter naar Sülüngür gereden. We waren er op tijd, de professor dus niet en het was puf-heet. Na wat op en neer gewandeld en vuilnisbakken bijgevuld te hebben, besloten we bij Ekin Club in een schaduwrijke kösk een ijsthee te bestellen. We zaten nog maar net aan ons drankje en toen zagen we een Dalko-medewerker met opvallend veel metgezellen aan boord van zijn sloepje. Hoewel we ons op een strategische plaats hadden gepositioneerd (dachten we), was het ons toch ontgaan dat de professor en zijn team al ter plekke waren gearriveerd. Even een eindje terug gelopen en jawel, vanaf het water riep de professor mijn naam en zwaaide. Samen met zijn wetenschappelijk assistente en twee persmensen van Anadolu Ajansi, stond hij het water af te zoeken en werd er volop gefotografeerd en in gevangen. Even later, toen wij teruggelopen waren naar Ekin Club, meerde het gezelschap aan om kennis te maken en ons aan boord uit te nodigen. Er lagen al wat flinke jongens (gestippelde Aussies) in emmers en bakken.
De professor was een sympathieke man, die eerlijk aangaf dat deze Australische kwallenbal voor hem erg interessant was omdat hij dit jaar pas voor het eerst in Turkije gesignaleerd is. Hij was me derhalve hoogst erkentelijk en wilde me alles goed uitleggen. Zijn Turks was helaas wat beter dan het mijne en ik kon dus niet alles volgen wat hij me vertelde. Voorzover ik het begrepen heb, denkt hij dat de kwallen met ballastwater mee gekomen zijn, zoals Gaby, een kennis van “Kaunos-Sonja” op de Universiteit van Ankara ook al aangaf. Volgens de professor is de soort niet gevaarlijk voor mensen, maar kan aanraking wel irritatie of uitslag geven bij een gevoelige huid. Hij verwacht dat de kwallenballen na oktober wel weg zullen zijn, omdat het dan te koud voor ze wordt. De professor vreest echter dat ze volgend jaar mogelijk terug zijn, omdat er veel flap en veel vies bezinksel is in het meer en er poliepen gevormd zijn. Zoals ook Gaby in de mail aan Sonja al aangaf, zijn de kwallen schadelijk voor viscultuur. Ze eten zowel eitjes als jonge vis. Niet echt slim dus dat Dalko zelf niet eerder aan de bel getrokken heeft ... De kwallen zijn al een maand geleden voor het eerst gesignaleerd door de eigenaar van Ekin Club en die heeft hen meteen op de hoogte gesteld. Als ik in staat ben via het internet een expert te vinden, had dat hun toch ook moeten lukken.
De grootste kwal die ze uit het meer gevist hebben vanuit het Dalko bootje was ca. 8 kg volgens de assistente van de professor. Hij was inderdaad gigantisch, maar de schatting lijkt ons zwaar overdreven. Maar goed, op de universiteit gaan ze nog verder onderzoek doen met de kwallen die ze mee hebben genomen, hun afmetingen noteren en wat dies meer zij. We werden door de professor en zijn assistente uitgenodigd om hen in Mugla een keer op te zoeken. Ik had hen op een interessante rariteit geattendeerd, waar zij -ondanks de schadelijkheid voor Sülüngür- best van konden genieten. En toegegeven … ze zijn ook prachtig! Voor foto’s, zie: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.279783575373135.76264.100000244835231&l=9eed548a48&type=1