Terug uit Kirsehir

De afgelopen week was helaas vooral vermoeiend. De reis naar Kapadokia per bus duurt lang, 14 uur om precies te zijn. Het was 4:15 in de ochtend toen we in ons pension aankwamen en in ons (slechte) bed konden duiken. Na een paar uurtjes slaap, een ontbijtje genuttigd en een wandeling gaan maken in -wat hier bekend staat als- de Rode en Rose Vallei. Erg mooi!
Toen het te warm werd, terug naar het pension gewandeld en het bed weer een paar uurtjes opgezocht. Dat deed ons goed. Het bed overigens niet, we hebben nog dagenlang last gehad van rug, armen en benen. Alles deed pijn, maar een kamerruil zat er helaas niet in; hetv pension was tjokkevol met toeristen van allerlei nationaliteiten.
Maandag vroeg op gestaan en in de Zemi vallei gewandeld. Die viel tegen. We hebben er ooit een stukje van gewandeld, maar er stond ons weinig meer van bij dan het Nazarkerkje. Waarschijnlijk zijn we destijds nadat we dat bekeken hadden omgedraaid en ergens anders gaan wandelen. Er zijn natuurlijk ook heel wat mooiere wandelingen te bedenken in de omgeving, maar we hadden die dag beperkt tijd, omdat we afgesproken hadden op maandag naar onze vrienden Vahdettin en Sema in Kirsehir te gaan.
We keerden dus op tijd terug naar ons pension, mochten daar nog douchen en hebben er een hapje gegeten en een tijdje met een van oorsprong Maleisische dame en haar dochter gekletst. Gezellig en interessant; de vrouw is meer dan 20 jaar geleden als student naar de VS gegaan, heeft daar haar van oorsprong Iraanse echtgenoot ontmoet en is -net zo min als hij- ooit teruggekeerd naar het geboorteland. De Maleise/Amerikaanse cultuurmix die dit opleverde was een prettige!

Om 2:00 uur stapten we in de bus naar Nevsehir, waar de conducteur een praatje met ons maakte. Als we naar Kirsehir wilden, moesten we eerst de bus naar Hacibektas nemen en daar overstappen. De combi-ritten duurden lang; na 2,5 uur bussen waren we er pas. Dat viel tegen, dus. We kwamen in een klein straatje in Kirsehir aan en belden Vahdettin dus, in de hoop dat hij ons op kon komen pikken. Dat bleek niet zo eenvoudig als voorheen. Als agent kon hij er vrij makkelijk even tussen uit piepen, maar inmiddels werkt hij als "persfotograaf" voor de Vali van Kirsehir. Hij heeft een luizenbaan, maaar moet zich wel verantwoorden als hij tussentijds even weg wil. Daarom op zijn aanwijzen de Cacabey-moskee opgezocht en een tijdje bij het theehuis gewacht tot Vahdettin toestemming had om vervroegd naar huis te gaan. Het weerzien was warm, en zoals altijd had Sema in de keukene gestaan om allerlei lekkers klaar te maken. Kagan was helaas niet aanwezig; hij had de bus naar Kirsehir gemist en zou een dag later komen.

De volgende dagen verliepen wat moeizaam. Vahdettin moest werken, Sema sukkelt als altijd met haar gezondheid en de kinderen zijn computerverslaafd en vechten -letterlijk- om de plek achter de laptop. Het apartement waar Vahdettin en Sema wonen is aardig, maar een eind uit het centrum, het balkon te klein om er te kunnen zitten. Kirsehir zelf heeft weinig te bieden en het busverkeer ter plekke is dus ook niet geweldig. We hebben ons daardoor erg opgesloten en beperkt gevoeld. De ronduit nare omgang tussen broer en zus stond ons verschrikkelijk tegen. Kagan is aan het puberen en laat zich regelmatig naar zus en ouders uit op een manier die absoluut niet kan, maar wie zijn wij dat wij daarin in kunnen grijpen? Vahdettin heeft ons om advies gevraagd en dat hebben we hem uiteraard ook gegeven, maar hoe verander je een gedrag dat je jarenlang onvoldoende gecorrigeerd hebt? Kagan en Beyza hebben altijd gekibbeld en zijn altijd erg jaloers op elkaar geweest. Dat bleek inmiddels veel erger dan voorheen. Echt niet leuk!

We wilden vrijdag weer onze "dienst" op het strand vervullen, maar ook dat bleek een probleem. Omdat we niet wisten wat de gunstigste opstapplaats zou zijn vanuit Kirsehir, hadden we nog geen retourtickets geboekt. Vanuit Kirsehir bleek dat sowieso onmogelijk en alle bussen vanuit Kayseri, Nevsehir en Aksaray bleken t/m zaterdag volgeboekt, omdat maandag de universiteiten weer beginnen. Daar hadden we niet op gerekend. Net toen ik besloten had vanuit Nevsehir tickets te boeken naar Ortaca op zondag, kwam Sema ons vertellen dat een neef van haar moeder op donderdag vanuit Aksaray tickets naar Mugla kon regelen. Was dat iets? Voor haar en Vahdettin was het geen probleem ons naar Aksaray (120km) te brengen, dat liet zich goed combineren met een familiebezoek. Jagezegd dan maar, want we vroegen ons al af hoe we het t/m zondag moesten volhouden.

Gistermorgen om 10:30 waren we na 2 uur autorijden en 13 uur bussen weer terug in Dalyan. Redelijk uit onze voegen, want slapen lukt ons niet in de bus. Meteen na thuiskomst in bed gedoken dus en daar pas laat middag weer uitgekomen.
Het was fijn onze vrienden weer gezien te hebben, maar het zal toch wel een tijd duren voordat we weer naar Kirsehir gaan. We zullen de volgorde dan absoluut omdraaien: eerst Kirsehir, daarna zeker een week afkicken in Kapadokia.