Naar Capadocië en Kirsehir

De afgelopen dagen hebben we weer volop ons Nederlands op kunnen halen. We hebben weer nieuwe mariajonker.waarbenjij.nu aanloop gehad. Ditmaal van Carlos & Corry, trouwe lezers. Zoals zo velen waren ze op de bonnefooi naar huize Je maintiendrai gewandeld en hebben we in de schaduw van onze Johannesbroodboom samen koffie geleut. Erg gezellig!
Ook bij June, Aysel, de bakker en bij June’s strandhut hebben we in de afgelopen week veel interessante ex-medelanders ontmoet.

Het was een drukke week in Dalyan, want het was suikerfeest en daar trekken veel Turken gewoon een hele week voor uit. Druk-druk-druk, en voor Aysel’s boetiekje betekende dat kijken, kijken en vooral niet kopen. “Ne kadar?” (Hoeveel kost dit?) “Pahali ama çok güzel …” (Duur, maar wel erg mooi …) Mari, Aysel’s zomerhulp kreeg er een punthoofd van, te meer daar Aysel besloot twee dagen naar haar ouders in Kusadasi te gaan en zij er een groot deel van die twee dagen alleen voor stond. Uit balorigheid, na tig keer dezelfde “Ne kadar” vraag van Turkse niet-kopers, maakte ze er spontaan 500 lira van. Bayram-indirim (feestkorting), zullen we maar zeggen … 4-5 x zo duur als anders! De etalage-shoppende Turkse vrouwen gaven geen krimp, maar Kemal en dochter Melike stikten er bijna in. Goed te horen dat “kijken, kijken, niet kopen” toch niet iets typisch Nederlands is! Ik zal het zeker onthouden voor de gelegenheid dat ik weer op zo’n rotopmerking getrakteerd word.

We hebben eergisteren ook weer eens de vlinderloklamp aangesloten die Bernard voor ons uit Nederland heeft meegebracht. Ze hebben er hier niet zo veel mee, lijkt het. Misschien moeten ze aan het fenomeen wennen, net als de vogels eerder aan ons on-Turkse voederhuisje en vogelbadje …
Gisteren -zonder lamp- op ons terras wel getrakteerd op een oleanderpijlstaart. Prachtig!

Gisteren hebben bij Gülay kadootjes gekocht, want we hebben besloten morgen weer eens te gaan lange-afstand-bussen. We willen onze vrienden in Kirsehir weer een keer opzoeken voordat een nieuwe batterij Nederlandse vrienden in Dalyan en Içmeler neerstrijken. We gaan eerst twee daagjes naar Göreme in Capadocië, waar we -net als in juli met Bernard en Ria- weer in het Ufukpension logeren. Ik heb gisteren per e-mail gereserveerd en na bevestiging meteen afgedongen op de vraagprijs, want 70TL voor een nacht, die op zijn vroegst om 4:20 begint vonden we wat gortig. We wilden sowieso niet meer betalen dan in juli … Gelukt, ook op afstand blijk je te kunnen handelen!
Vanuit Göreme willen we doorreizen naar onze vrienden Vahdettin en Sema. Het is al weer twee jaar geleden dat we ze voor het laatst gezien hebben en we zijn dus benieuwd hoe ze het maken en hoe het met hun twee pubers gaat. Kadootjes kopen voor onze -erg behoudende- vrienden is altijd een beetje een probleem en daarom hebben we besloten ze ditmaal stukjes uit ons huidige leven in Turkije te geven. Een prachtig beschilderd “recycled” blikje en een even mooi beschilderde poezensteen van Gülay (beide souvenirs die we ook in de hut van June verkopen), en de Turkse versie van June’s boek. Die bleek vandaag tijdens onze “weekdienst” in de hut helemaal uitverkocht. We hebben het daarom maar bij de lieve uitbaters van de plaatselijke kantoorboekhandel gekocht. Inmiddels hebben we daar goede kennissen aan, waar ik vaak tijdens het kopiëren en lamineren van teksten of foto’s Turkse koffie en mineraalwater krijg aangeboden die net zo veel kosten als mijn bestelling. Ze hebben onlangs nog een stuk of 6-7 leveranciers voor ons gebeld om voor ons een nieuw exemplaar van het (van Alan Fenn geleende) Kaçkarboek te bemachtigen dat Co -handig genoeg- in Olgunlar (????) heeft laten liggen. Tja …, dat is Turkije!
Terwijl ik zit te schrijven, tijgert onze huis-egel weer door de tuin. Dat is een bijna dagelijks ritueel. De Turkse-bruiloft-muziek gelukkig niet. Nu de ramadan er weer op zit, kan het weer en wordt het met extra enthousiasme en decibellen gevierd.