Twee weken verder ...

Misschien denken jullie inmiddels dat we ergens in the middle of nowhere verongelukt zijn, maar dat is gelukkig niet aan de orde. We hebben wel twee weken in allerlei negorijen vertoefd, waar we van internet verstoken waren.

In mijn laatste verslag zaten we in Erzincan, een stad die het niet waard is herinnerd te worden, afgezien van een voortreffelijk eethuisje. Vanuit Erzincan wilden we naar Palandöken bij Erzurum. Het skigebied met zijn peperdure hotels vonden we wel, maar niet de vlindergebieden waar Bernard op aasde. We besloten daarom door te rijden en belanden in een klein dorpje, Uzundere. Niet verkeerd! Nadat twee dorpelingen ons naar het plaatselijke ögretmen evi (lerarenpension) hadden verwezen, wist een politieagent ons een familiepension te wijzen. Totnogtoe de absolute topper van onze reis als accomodatie. Alles om door een ringetje te halen zo netjes. De uitbaters waren lieve, hartelijke mensen met een interessante achtergrond, interesses en bezigheden. De vrouw des huizes bleek een superkokkin die op verzoek voor dorpelingen en pensiongasten gastronomische streekgerechten bereid. Alleen als ze er echt zin in heeft ... Ons eerste ontbijt was een openbaring. Lekkere eigenbereide jammetjes een een eigerecht met moerbeipestil. Heerlijk! 's Avonds bood ze aan voor ons te koken. Graag!!!! Een tafel vol met allerlei meze, veel onbekend. De aap kwam de volgende ochtend uit de mouw. Om de streek te promoten, was deze vrouw gevraagd een kookboekje met streekgerechten te schrijven. Eerder waren een aantal van haar recepten ook al in een glossy magazine voor lekkerbekken geplaatst. Een adresje om te onthouden en terug te komen.
In de omgeving liggen een aantal Georgische kerkjes en kloosters, die we in 2005 ook op onze groepsreis door Oost-Turkije hebben aangedaan. Helaas lag ik die dag voor pampus in een kliniekje en later in de bus. Ook Co had er weinig van meegemaakt. Dit keer wel ...

Vanuit het Çoruhgebied zijn we naar Olgunlar in het Kaçkargebied gereden. Een avontuurlijke rit, vonden we toen. Niet de beste weg van onze vakantie, vinden we nu ... Olgunlar is een plek waar de tijd heeft stil gestaan, erg primitief / authentiek. Voor vlinderaars een absoluut walhalla! Vaak honderden vlinders op een paar vierkante meter.

Vanuit Olgunlar wilden we het Borçka Nationaal Park aandoen. Wat een ellende! Boven Yusufeli zijn ze bezig met de aanleg van een gigantische stuwdam. Dat betekende al met al drie uur stilstaan (weg afgesloten) en daarna dikke ergernis over de aangerichte schade aan wat eens een prachtig natuurgebied moet zijn geweest. We hebben zelden zo iets deprimerends gezien. We zijn daarom niet in het gebied gebleven maar zo snel mogelijk (na een gedwongen overnachting aan het Karagöl-meer) naar de Zwarte Zee getrokken. Ook Hopa (vogelgebied, hoezo???) hadden we snel gezien. Meteen weer westwaarts dus, naar de noordzijde van het Kaçkar Nationaal Park: Çamlihemsin en Ayder. Çamlihemsin leek ons nog best leuk, maar Ayder bleek een kermistoestand. We hadden er niet bij stilgestaan dat het er in het weekend zo afschuwelijk druk zou zijn. Het weer zat bepaald ook niet mee. Eerst zware mist, daarna hoosde het eruit. De volgende dag wederom vette mist .. bepaald geen vakantiegevoel! De yayla's hebben we dus niet gezien.

Vanuit Ayder de droge zuidkant weer opgezocht richting Ispir. Leuk huisje gehuurd voor twee dagen en genoten van prachtige natuur bij de pas. Vanuit Ispir wilden we naar Aysel's geboortedorp Gürpinar. Daarvoor wilden we via een andere pas (2460 m) weer terug naar het noorden. Geen enkele jeepsafari zal ooit kunnen tippen aan die ervaring! Onze rode weg op de kaart verwerd van een smalle asfaltweg tot een zandweg en nog smaller rotspad over een steile col met haarpinnetjes. We reden weer noordwaarts en kwamen dus weer in de nevels en zagen de bui al hangen ... 50 km ongeveer en het was al laat middag toen we de pas bereikten. En toen hadden we het beste stuk gehad ... Aiiii!!! We zijn veilig beneden gekomen, maar ik kneep hem wel met die mist. Het was bijna donker toen we Gürpinar eindelijk bereikten. Daar bleek dat Aysel me verkeerd begrepen had tijdens ons laatste telefooncontact. We werden verwacht, maar niet die dag ... Het huis van haar ouders was niet gelucht en gepoetst, en het is al twee jaar niet bewoond. De vrouw die het bijhoudt voelde zich duidelijk erg ongelukkig met de situatie,maar na een telefoontje met Aysel werd alles met turkse flexibiliteit opgelost. We werden te eten uitgenodigd bij een oom van Aysel, terwijl Ayse ging luchten, poetsen en bedden improviseren. De volgende dag zorgde Ayse ook voor een ontbijt en de dag daarop werden we door een andere oom en tante van Aysel verrast met een ontbijt dat als avondmaal ook nog copieus was geweest. Wat een hartelijke mensen!
Het huis van Aysel's ouders is gebouwd door haar opa. Een typisch Zwarte Zee huis van donker kastanjehout. Het is van binnen gerenoveerd, maar van buiten niet doordat haar vader door een hersenbloeding invalide is geraakt. De andere helft van het gigantisch grote pand is door een broer van haar vader gerenoveerd. De binnenzijde is prachtig, de buitenzijde te popperig naar onze smaak. We zijn maar twee dagen gebleven, want het was broeierig heet in het theegebied. Tropisch kassenweer, en dat is niet lekker!

Gisteren zijn we daarom weer westwaarts getrokken en naar het Sümelaklooster gereden. Van daaruit zijn we vandaag via een wederom avontuurlijke pas naar de zuidkant gereisd en in Siran beland. Een betrekkelijk klein stadje, maar met een keurig gemeentehotel, goede lokanta en een internetcafe ...

Tijd om dat hotel weer op te zoeken!