Dag 4 tot en met 7 van onze rondreis

Dag 4: Selime en het Ihlaradal

Vanuit Selime het Ihlaradal ingewandeld. De hele route is te ver. We kiezen voor het natuurstuk i.p.v. het cultuurstuk (de kerkjes met de fresco’s). Als we die hadden willen bekijken, hadden we n Ihlara moeten starten en lange trappen naar beneden en daarna weer naar boven moeten gebruiken. Voor Ria s dat te zwaar en we staan op het principe Samen uit, samen thuis. Langs de rivier lopend blijven de wielewalen ons plagen. We horen ze voortdurend, maar we krijgen er maar eentje kort te zien. Verder zien we de hop, de reuzensmaragdhagedis, rotszwaluwen, roodstaartjes en rotsklevertjes. Een mooie wandeling!
Vanuit Selime rijden we via het kratermeer Nar gölü door naar Capadocie.
In Mustafapasa blijken de prijzen inmiddels de pan uit te zijn gerezen. Kennelijk vaart het stadje wel bij de restauratie van de oude Griekse herenhuizen. We besluiten daarom door te rijden naar Göreme, waar we onderdak vinden bij het Ufuk pansiyon dat we nog kennen van eerdere bezoeken. Het is een beetje aan het verpaperen vertelt de pachter met spijt. Hij zou graag e.e.a. opgeknapt zien maar de eigenaar wil nauwelijks iets investeren. Het mag de pret niet drukken. Onze rotskamers zijn koel, schoon en imam-proof en onze gastheer een sympathieke en onderhoudende jongeman.

Dag 5: Göreme
Na een uitgebreid ontbijtbuffet, gaan we wandelen in Love Valley, heerlijk rustig en wederom klinkt overal de wielewaal. Filmen lukt niet, maar hij laat zich in ieder geval wat vaker zien. Bernard en Ria kijken hun ogen uit. Ook ‘s middags bij Zelve, waar de basalthoeden van de feeenhuisjes vervaarlijk spotten met de zwaartekracht. Het is inmiddels snoeiheet en dus maken we met de auto nog een klein rondje en keren dan rotswoningwaarts.

Dag 6: Vanuit Göreme naar Imrali
’s Ochtends staan Bernard en ik vroeg op. Bernard om te fotograferen, ik om te filmen. ’s Ochtends rond 5:30 gaan de eerste balonnen de lucht in. Dat is prachtig te volgen vanaf het dakterras van ons pension. Al met al zijn het er wel 50. Een prachtig kleurig schouwspel en we zijn dan ook niet de enigen die er speciaal voor zijn opgestaan. Na een rondje Üçhisar, waar we ons vergapen aan de prachtige softijs kegels, besluiten we richting Sivas te rijden. De weg blijkt veel beter dan verwacht. Er wordt duidelijk overal in Turkije flink aan de weg getimmerd. We besluiten daarom wat verder door te rijden dan het orthodox islamitische Sivas. We houden onder weg halt bij een aftands maar prachtig gelegen eethuisje waar we koffie en water drinken en wat watermeloen eten. We worden er schandalig afgezet, maar er is geen prijslijst en we kunnen daarom nauwelijks verhaal maken. Rond 7 uur komen we in Imrali aan, na dik een uur op een weitje rondgedoold te hebben. Het zou overdreven zijn te stellen dat je Imrali echt gezien moet hebben, maar de omgeving is in ieder geval fantastisch. Ook in Imrali probeert een hoteleigenaar ons af te zetten. We besluiten verder te kijken en vinden een eenvoudig hotel met een eethuisje eronder. Niet echt een hoogstandje maar het is er schoon en de prijs redelijk. Na een –we hebben onze maag in ieder geval min of meer gevuld- maaltijd, gaan we het dorp in. We nemen er koffie en thee en net als we naar het hotel terug willen keren worden we gelokt door yaylamuziek met trommel en zurna. Een bruift of hennafeest, denken we, maar het blijkt de vooravond van een besnijdenisfeest. Het prinsje oogt wat ongemakkelijk. We worden al snel gespot en met warmte en hartelijkheid ontvangen door opa, oma en moeder van het prinsje. Ze hebben in Duitsland gewerkt of werken daar nog en vinden het leuk enkele buitenlandse gasten welkom te kunnen heten. Er wordt gedanst en Ria en ik komen er niet onder uit; we moeten mee doen.
Het is gezellig en voor Bernard en Ria een nieuwe ervaring.

Dag 7: Van Imrali naar Erzincan
Vandaag op twee mooie bergweitjes gewandeld, ruzie gemaakt met een ober in een wegrestaurant die ons af wilde zetten en dat nu in mindere mate gedaan heeft. Vanmiddag werd dat goed gemaakt door een hartelijke ex-gastarbeider Mehmet en zijn vrouw. Mehmet vond het duidelijk geweldig vier yabanci te zien die Duits spraken en nodigde ons uit voor een theetje. Daarna werden we meegetroond naar zijn woning en zijn boomgaard. Geweldig gezellig, erg gelachen en nu is het goed kersen eten ... een zak vol!