Laptop ellende / offline

Nadat vorige week de tweede propellerkooi gemonteerd was en goed was bevonden, ben ik druk in de weer geweest op mijn laptop, in de eerste plaats natuurlijk om de beelden tot een mooi geheel te monteren.

Vrijdag kwam er een kink in de kabel. Het werkte allemaal niet meer zo soepel, allerlei vervelende foutmeldingen en geaborteerde programma´s en ook het internet zat te zieken. Niet leuk! Ik nam me voor om zaterdag een herstelmoment te kiezen. De problemen zijn zich namelijk voor gaan doen kort na installatie van Firefox en een overstap van een professionele trialversie van VGA naar de gratis versie. Helaas, het herstel liet zich niet uitvoeren en de problemen werden van kwaad tot erger. Windows sloot niet meer af, tenzij ik de netkabel en de accu verwijderde. Gefrustreerd nam ik me voor de volgende dag met mijn recovery disks de hele reutemeteut te herinstalleren. Maar voor die tijd moest ik back-ups maken, want door het druk-druk-druk van de afgelopen weken was dat er bij ingeschoten en er stond o.a. nieuw videomateriaal op en onze belastingafwikkeling ... Laten die data nou niet op mijn twee externe schijven passen! Mmm. De volgende dag dus op een nieuwe externe HD uit. Ik had al uitgezocht hoe ik data kon back-uppen, zonder alles handmatig over te hoeven zetten. Reuze handig, dacht ik, totdat bleek dat mijn VAIO herstelprogramma de C-schijf niet meer kon vinden. Toen begon de paniek toe te slaan! Ik weet niet meer wat ik allemaal gedaan heb om het kreng op andere gedachten te brengen, maar na meer dan een uur stressen begon ze te back-uppen. Het was tijd om op te staan toen ze daar ´s ochtends mee klaar was. Dat had ik me anders voorgesteld!

Maar goed, ik kon maandagochtend eindelijk de hersteldisks gaan gebruiken. Toen kwam de volgende vervelende verrassing: ditmaal kon mijn VAIO herstelprogramma de nieuwe externe schijf niet vinden om de gezipte data terug te zetten. En als klap op de vuurpijl bleek onze modem kaduuk. Terwijl Co naar Ortaca scooterde met de modem, begon ik nog gefrustreerder dan op zondag handmatig de meer dan 1150 mappen door te werken. Ik had buikpijn bij de gedachte wat er met onze videobestanden zou gebeuren. Mijn zin werd er bepaald niet beter op toen Co bij terugkomst vertelde dat het modem was opgestuurd en het een week (insallah) of meer (waarschijnlijker) kon duren voor we het gerepareerd of vervangen terugkregen en weer over internet zouden kunnen beschikken. Wederom, niet leuk! Co vertelde Karel ´s middags -bij de cursus Turks- over de tegenslag. Karel is systeembeheerder en we hadden hem en Bea uitgenodigd voor een afscheidsdinertje maandagavond bij ons thuis. Ze zouden wat eerder komen, zodat Karel kon kijken wat hij voor me kon doen. Karel deed alles wat ik ook al gedaan had, met precies hetzelfde (gebrek) aan resultaat. Gelukkig wist hij nog één laatste truc binnen Windows zelf, die ik niet kende, en die laatste truc werkte. Ik had nog steeds buikpijn bij de gedachte wat er met al die in mootjes gehakte video´s mis kon gaan, maar ik besloot dat dat de avond niet zou gaan verpesten. Het was weer gezellig tafelen en we hebben volop bijgekletst.

Dinsdagochtend waren alle bestanden weer met succes teruggeplaatst, maar Pinnacle, mijn videobewerkingsprogramma, bleek niet te werken. Ik reed daarom ´s middags met Co mee naar het centrum, hij voor zijn laatste cursusdag en ik om bij Aysel via internet mijn software te activeren. Karel gaf me nog een tip om mijn -hopelijk laatste- softwareprobleem te verhelpen.
Op mijn weg naar Aysel zag ik Atilla Gültekin, de manager van de bootcoöperatie en vroeg hem of hij interesse had om de video van de propellerkooi te zien. Dat had hij, hoewel hij weinig tijd had, want even later zouden er verslaggevers en filmers van de TRT komen juist vanwege het propellerproject. Hij was enthousiast en wilde graag een kopie als dat kon. Terwijl ik bij Aysel zat, belde June met de vraag of ze mijn telefoonnummer aan Abidin mocht geven. Abidin had me dringend nodig. Naar bleek, wilde de TRT graag mijn beelden zien en gebruiken voor hun TV verslag. Ze wilden ook graag een kort interview over mijn gevoelens bij dit project. Ik was aardig overdonderd, maar stemde in omdat ik dacht dat het goede reclame voor de stichting zou kunnen zijn. Als ik minder stressig was geweest, had ik waarschijnlijk door gevraagd en anders gehandeld. Toen ik June terugbelde en vertelde wat er gebeurd was, vertelde ze me dat Turken graag zelf met eer gaan strijken die hen niet toekomt. Het was op zijn minst gezegd vreemd, dat ze haar niet gebeld hadden, terwijl Atilla toch haar nummer heeft. Hmmm, daar had ze natuurlijk volkomen gelijk in. Ik voelde me er niet echt prettig bij, maar June nam het me niet kwalijk. Als relatieve nieuwkomer ben ik waarschijnlijk nog wat naïef over de zuiverheid van iemands intenties. Later die dag zag ik Atilla bij toeval nogmaals bij de buren en vertelde hem dat June onprettig verrast was dat ze niet geïnformeerd en uitgenodigd was. Volgens Atilla had Abidin namens de stichting gesproken, omdat June niet thuis was geweest. Ik dacht er zo het mijne van, want Abidin had immers June gebeld voor mijn telefoonnummer ... Ik besloot er mijn vingers niet aan te gaan branden, June is zelf vrouws genoeg om de twee heren er op aan te spreken. Ik ben uiteraard wel erg benieuwd naar de TRT uitzending. ´s Avonds heb ik Karel´s tip uitgeprobeerd en ook deze werkte. Ik heb het videobestand nog wat bewerkt, zodat het vandaag op June´s tuin- en straatfeest afgespeeld kan worden op onze gloedjenieuwe DVD -set.

Op woensdag ging ik mijn weekdienst vervullen in museum en museumwinkel. De tijden waren naar achter verschoven en ik kwam maar net op tijd voor de eerste (?) bezoekers. Feitelijk liepen ze net het museumpje-in-wording uit toen ik aan gescooterd kwam. Maar JA, ze wilden graag een uitleg en wilden ook graag het winkeltje bekijken. Goed dat ik dat nog even mee kon pikken, want het leverde een aardig liraatje op. Mijn toelichting wordt doorgaans erg op prijs gesteld. Veel bezoekers blijken mijn artikelen in de Dalyan Times goed gelezen te hebben, waardoor ze mijn uitleg over het propellerproject goed weten te plaatsen en met een donatie belonen. Toen June arriveerde met de Honorair Consul Mustafa, was ik nog volop bezig met het opstellen van koopwaar en blikvangers. Het winkeltje ziet er alleraardigst uit, maar het museum is helaas een punt van discussie en strijd geworden. Professor Yakup heeft er twee jaar geleden een dode schildpad in gezet, omdat hij van mening is dat dat in een museum thuishoort. Afgezien van het feit dat het er afschuwelijk stinkt naar formaldehyde, is hij ongeveer de enige die het gevaarte weet te appreciëren. Buitenlandse bezoekers gruwelen er doorgaans van. Yakup weigert het lijk echter weg te halen, ook al heb ik hem diverse alternatieven voorgesteld. Het lijk staat in de weg, beperkt de mogelijkheden van het museum en vormt een te grote belasting voor het houten vloertje. Turkse jeepsafari´s nemen de macabere dode schildpad graag in hun programma op en komen met tien man tegelijk het kleine museumpje binnen vallen. De vloer kraakt op een manier, waardoor je je echt niet veilig voelt, ook niet als je maar twee of drie bezoekers rondleidt. Maar ook dat argument mag niet baten, Het lijk is een prestigekwestie geworden voor Yakup. De kwestie moet eerst goed uitgepraat worden, voordat we het museumpje kunnen afmaken. Hopelijk wordt het mausoleum dan een echt museum ...

Op de terugweg naar Dalyan moest ik geweldig lachen. De gemeente was al bezig geweest om de kanten van de allerbelabberdste Iztuzuweg te egaliseren, maar nu waren ze in deze extreme zomerhitte zowaar opnieuw aan het asfalteren. Zou dat met de komst van de Britse ambassadeur te maken hebben? June heeft ongetwijfeld iets over de excursieplannen met de Britse ambassadeur verteld en uiteraard horen de hut, het museum en het winkeltje op Iztuzu daar ook bij. Dit soort idiote haastklussen worden vaker uitgevoerd als de lokale autoriteiten bang zijn een figuur te slaan ten opzichte van de hogere bobo´s.

Woensdag was er ook diploma-uitreiking voor de cursus Turks, precies een dag voordat Karel en Bea weer aan hun terugreis naar Nederland zouden beginnen. De cursus bleek precies gesynchroniseerd met hun sabbatical van drie maanden, net alsof de Volksuniversiteit hier wist dat er twee Nederlanders kwamen die het echte leven in Turkije wilden proeven en hun Turks wilden oppoetsen. Gisteren hebben we het tweetal uitgezwaaid. Ze hebben al min of meer besloten dat ze dit jaar nog een keer voor één of twee weken terugkomen, in september of met de jaarwisseling. Karel heeft op vakantie soms last van heimwee, maar nu hadden noch Bea noch Karel zin om Dalyan achter te laten. Ze hebben, net als wij, hun hart verloren aan deze prachtplek en zijn inwoners.

Vandaag groot feest in June´s tuin en June Sokak. We zijn benieuwd! Daarna nog een paar daagjes, dan komen Bernard en Ria en gaan we op weg voor een rondreis van een maand. Van 1 juli t/m 1 augustus gaan we genieten van mooie plekjes op weg naar en in het Zwarte Zeegebied. Weg van de extreme hitte hier, genieten van groenere en koelere yayla´s, bergmeertjes en hopelijk veel mooie vlinders ...