Wat een feest!

Afgelopen vrijdag was het grote tuinfeest bij June Haimoff, ter ere van haar MBE. Feitelijk had ze het kort na terugkomst uit London willen vieren, maar de Ambassadeur had laten weten dat hij graag met zijn gezin aanwezig wilde zijn. Zijn agenda zat tjokvol. Eerder dan afgelopen weekend had hij geen ruimte. June was vereerd dat hij helemaal uit Ankara over wilde komen en wilde het feest daarvoor best uitstellen.

De voorbereiding was vooral door de gemeente geregeld en bekostigd. Zij zouden ook hapjes en niet-alcoholische drankjes verzorgen. Netjes, maar ze wilden dan ook een goede beurt maken bij Zijne Excellentie, de Ambassadeur. Er was dan ook een heel regiment “suits” aanwezig, de gouverneur van de provincie Mugla, de kaymakan van het district Ortaca en drie burgemeesters. Dat waren met recht de “suits” want hoewel de dress code “smart casual” was, waren ze met uitzondering van onze eigen burgervader allemaal strak in het pak, met keurig wit overhemd en stropdas. Wat moeten ze afgezweet hebben! De Ambassadeur en de Honorair Consul hadden het beter bekeken, beiden in een nette vrijetijdspantalon, een overhemdje met korte mouwen en een hoedje. Het leidde ook bij de pers tot vele vragen en fronsen. Wie was toch de Ambassadeur in het gezelschap, want die hoorde toch strak in het pak te zitten net zoals de officiële Turkse vertegenwoordigers.

Ook tijdens het officiële gedeelte werd af en toe met enig ongeloof en misprijzen gereageerd. De ceremoniemeester was 1) een vrouw (Heike) en die was 2) in een flodderjurkje gekleed, vonden zij. Het jurkje stond haar goed, vond ik. Hoe het ook zij, het feest was een succes. June genoot van de aandacht, kreeg uit handen van de burgemeester een plak voor alles wat ze voor Dalyan betekend had, kreeg de lof toegezwaaid door Ambassadeur en Gouverneur en werd uiteraard met alle bobo´s op de foto en film gezet. Het krioelde er van de journalisten, fotografen en filmers.
De Ambassadeur bleek een hartelijk man, die -onvoorbereid op June´s Peacable Kingdom zonder airco- gevraagd had of hij bij June zelf kon logeren i.p.v. in een hotel. Hij hielp de tafel dekken en vers fruit plukken en had het dus meteen helemaal geschoten bij June´s hulp Sengül, die niets van “suits” moet hebben. Ook tijdens zijn speech toonde hij zich gevat en hij verraste June met mededeling namens de Britse regering dat de stichting 10.000 lira tegemoet mag zien. Een fantastisch gebaar! Mogelijk heeft de Koninklijke familie hier een rol in gespeeld, want uiteindelijk is het Prins Philip geweest die als President van het WNF in 1987 de Turkse premier zover heeft gekregen om een milieueffectenrapportage af te wachten alvorens te besluiten tot bouw van een hotel op het strand.
Voordat de Gouverneur vertrok, ging hij met June en Heike het model van de propellerkooi bekijken. Als hij zich houdt aan zijn toezegging, heeft hij June het mooiste cadeau van de dag gegeven. Hij beloofde wetgeving die kapiteins op de Dalyan rivier en meer verplicht een propellerkooi te hebben. De Ambassadeur belde later op de dag met een contact bij de EU om te polsen of er mogelijkheden waren tot financiering van propellerkooien en/of andere beschermende maatregelen. Hij vertelde Sue dat de Stichting niet te bescheiden moest zijn met haar aanvraag. We moesten GROOT denken en vragen.
Het feest werd opgeluisterd met dans door de plaatselijke folkloregroep van de School voor Toerisme en een lang optreden van Tom Sparrows, een vriend van June en de Stichting. June zou June niet wezen als ze zelf het podium niet had betreden. Ze genoot zichtbaar van de twee duetten met Tom en het enthousiasme van het publiek. Na afloop van het feest ging ze uit eten met de Ambassadeur en zijn gezin en gingen wij, samen met Sue & Nev, Heike & Thomas en een paar andere plakkers naar het Günlüklükrestaurant om een hapje te eten. De afgelopen dagen heb ik hard gewerkt om de DVD tijdig af te maken, voordat we (morgen) met Bernard en Ria aan de grote reis beginnen.

Gisteren en vandaag wilden we het rustig aan doen, om uitgerust aan de reis te beginnen. Na het ontbijt en de afhandeling van de autohuur, zijn we naar het amberbos gereden om -goed overschaduwd- een eindje te wandelen. We zagen er voor het eerst hoe twee jonge mannen uit de gebleste stam het sap opvingen. Een zwaar en tijdrovend karwei, naar ons verteld werd. Dagelijks maken ze hun rondje door een deel van het bos. De bruinige styrax levert hun 50 lira per liter op.
Na Kavakarasi zijn we doorgereden naar de Yuvarlakcay om watergekoeld op een terrasje wat te drinken en op de terugweg naar Dalyan vier forelletjes te scoren. Heerlijk!

Vandaag misschien kort naar het strand om het museum en het winkeltje te bekijken, daarna koffers pakken en even bij Aysel aanwippen om er achter te komen hoe we in de buurt van Uzungöl het huis van haar moeder vinden, waar we gebruik van mogen maken.