Op mijn vingers getikt!

Het zal je maar gebeuren! Vandaag ben ik ruim twee jaar na mijn ontslagname door een oud-collega op mijn vingers getikt! Sonja mist haar arbeidsvitamientjes waar ik voor geacht word te zorgen ... Nou ja!

Toegegeven, het is al weer een tijdje geleden dat ik ertoe toe kwam te schrijven. Toen had ik het druk-druk-druk en nu weer!
Na de drukte die ik toen beschreef kwamen Lia & Wil twee weekjes bij ons vakantie houden. Ze werden bij aankomst verrast door een van onze beruchte hoosbuien. Niet leuk! Alhoewel ... de Britse vakantiegangers die uit voorzoeg al hun allerkleinste short aangetrokken hadden, of juist hun allerlangste avondjapon zorgden voor gratis vermaak. Het is misschien niet netjes, maar we hebben dubbel gelegen terwijl we zus en zwager op stonden te wachten. Het weer is vrij wisselvallig gebleven, de ene keer miezerig en kil, dan weer rode kleurtjesweer. Niet normaal voor de tijd van het jaar. Feitelijk is het weer in West-Europa misschien wel beter geweest dan hier dit voorjaar.

Dat mocht de pret niet drukken; we zijn er veel op uit getrokken. Een tocht rond het meer totdat een hoosbui de boel verstoorde, Iztuzu en het schildpaddencentrum, het bos erboven met wederom de wormhagedis, de stadsmuur van Kaunos, de ooievaarskolonie van Kemaliye, Okcular, Sandras met velden rode tulpjes (als madelieven zo veel!), het amberbos van Kavakarasi, de markt van Koycegiz, een heerlijke Ekinciktocht met Ali en Suzan en van alles en nog wat rundum Hause en huize Aysel. Op een van de eerste lokale wandelingen werd Lia lelijk gestoken door een bij die in haar ruime broekspijpen een weg naar boven zocht. Aiiii, gemene steek en wat een plek! Eerst koel houden met een natte washand, daarna een smeerseltje gehaald bij de apotheek en uiteindelijk na een week dan toch maar naar een dokter. Drie spuiten in twee dagen (pijnlijk achterste), twee cremes en een (andere) antihistaminepil dan ze toch al gebruikte. Uiteindelijk heeft het wel geholpen en heeft onze Turkse dokter in Nederland een voldoende gekregen van Lia's huisarts. Dat laatste is mooi ...

Na twee weken met uitstapjes, vanaf woensdag wederom druk-druk-druk. Tijdens Sue's ziekte, het bezoek van June & Sue aan Buckingham Palace en onze met veel plezier ingelaste vakantie is er veel blijven liggen. TUI / Futourus -met een donatie van 12.000 euro onze hoofdsponsor- verwacht eind deze maand (!) een verslag en presentatie over de manier waarop hun euro's besteed zijn/worden. Dat is te laat gebeurd, omdat het geld tot de eerste Algemene Ledenvergadering van 6 mei geblokkeerd was. Vervelend, want het toeristenseizoen was toen uiteraard al begonnen. Daarnaast moet er (om dezelfde reden) nog steeds een winkel ingericht worden en educatieve materialen (folders) gedrukt worden. Prof. Yakup heeft -zonder ons medeweten- het museum ingericht, na zijn zeggen omdat Co en ik het ontruimd hadden en hij TUI / Futouris bij hun bezoek toch iets wilde laten zien. June was "not amused". Een dezer dagen gaan we maar eens zelf kijken. Ik heb inmiddels al wel een PowerPoint (met achtergrondmuziek van June) gemaakt, een verslag gemaakt, de website grotendeels ge-update, hoesjes geprint en samen met Sue zaterdag inkopen gedaan bij Gulay. 's Middags had ze al voor 61 TL verkocht ... (dat is -uiteraard- niet de winst, maar de verkoopprijs). Desalniettemin is duidelijk dat Gulay's spulletjes in de smaak vallen, en daar zijn we blij om. Doordat de autoriteiten veel te laat waren om haar invalidenuitkering te betalen, heeft haar man Suat geen vast werk kunnen zoeken. Bij gebrek aan een (betaalde) verzorgster, heeft hij in de tussentijd zelf de verzorging en therapie van Gulay voor zijn rekening genomen. Het zit ze niet mee ... Hopelijk kunnen we met de stichting Gulay helpen om zichzelf te helpen!

Zaterdag werden we verrast door een bezoekje van Marijke en Henk, twee Nederlanders die we vorig jaar bij een Breakfast on the Beach ontmoet hadden. Toen kwam het er niet meer van aan te wippen, nu wel. Gezellig! Henk was blij eindelijk eens fatsoenlijke fatsoenlijke koffie te kunnen drinken. Turkse koffie is hem te straf en de nescafe die ze hier serveren krijgt hij (begrijpelijk) niet weggewerkt ...

Genoeg voor vandaag, Sonja (en anderen), Co heeft het eten bijna klaar ... Wat een echtgenoot, ik geniet ervan!