Druk-druk-druk!

Lang geleden dat ik ertoe kwam iets te schrijven! Niet bij gebrek aan interessantigheden, maar uit tijdgebrek ... Ai, ik kan me de verontwaardiging van wat noeste oud-collega's uit het Hollandse al indenken. Hoezo tijdgebrek?

Toch is het echt zo. Onze weken worden voor een deel geregeerd door de cursus Turks die Co nog steeds trouw bezoekt. TIEN lesuren per week is niet niks. Tijdens Co zijn lessen of als hij "weekend" had, moest er nog steeds geklust worden bij June's barak op het strand. Verven lukte niet overal. Soms bleef er hout op de kwast achter i.p.v. verf op het hout. Stukken van het museumdeel die keurig verstopt zaten achter polystyreen blijken stevig aangevreten door boktor (?) en houtworm. In sommige gevallen was het zo erg, dat we doek aan moesten brengen na een aantal balken toegevoegd te hebben waar straks foto's en andere memorabilia bevestigd moeten worden. Hoewel June erg tevreden is over het resultaat, vrezen Co en ik dat de barak "op" is voordat June het aardse verlaat. Haar "houdbaarheidsdatum" is voor ons gevoel nog lang niet bereikt en daar zijn we natuurlijk blij om. Het zou minder zijn als June het nog mee moet maken dat het zakie opgevreten wordt en er echt grote gaten gaan vallen. De kleine zijn er al ....

June heeft gelukkig ook een Duitse kennis bereid gevonden de muurschildering te restaureren. We hebben twee dagen samen met Ute geklust en sinds vorige week vrijdag is de strandhut op de inrichting van het museumpje na, helemaal klaar. De muurschildering ziet er puik uit! Voor foto's van het resultaat van al ons klussen, zie http://www.facebook.com/#!/media/set/?set=a.207468485937978.54788.100000244835231 (P.S. plakken in browser want de link wordt maar gedeeltelijk onderstreept, zie ik)
Door ziekte van Sue, een overdruk programma van June zelf en de pas vrijdag opgeheven blokkering van de fondsen van de stichting, hebben we een nog lege winkel. Bij het klussen nam ik wel steeds wat exemplaren van onze DVD mee. Die loopt als een tierelier. Acht stuks verkocht vorige week (op twee klusdagen).

Tussen het klussen bij de strandhut door, hebben we ook Aysel geholpen om low-budget haar winkeltje wat op te pimpen. Ook twee dagen werk al met al. Meteen aansluitend was onze hulp ook nodig voor de aankoop van haar droomwoning in Marmarli. Een Engelse die terug wil naar Engeland kan in Marmarli alleen nog verkopen aan mensen met de Turkse nationaliteit. En dat betekent financieel een behoorlijke aderlating! Toen Aysel dacht financieel de zaak rond te hebben met een gunstige kredietverlening door de overheid, bleek de inspecteur die dat moest akkoorderen van mening te zijn dat Marmarli een risicoplek was. Het krediet stond al op Aysel's bankrekening, maar mocht niet aan haar droomhuis met zwembad besteed worden. Kemal wist bij de burgemeester een schriftelijke verklaring los te peuteren dat het huis niet op strategisch gebied ligt en er geen starten gepland worden, maar ook dat had de bureaucraten in Ankara niet kunnen overtuigen. Inmiddels was Aysel erin geslaagd om het vereiste bedrag op een andere wijze te financieren, maar toen bleek de pond t.o.v. de lira in een week tijd de pan uit te zijn gerezen. Daarom met Aysel naar de Engelse toegegaan om de situatie uit te leggen. Helaas, zakken met de prijs zat er niet in; de vrouw wilde het bedrag in ponden zodat ze wist waar ze aan toe was. Lira's kon ook, maar dan wel op basis van de omrekenkoers van de dag. Begrijpelijk, al kon Aysel het nauwelijks vatten dat het huisje mogelijk toch nog aan haar neus voorbij zou gaan. Haar gerustgesteld dat het met kopers niet zo'n vaart zou lopen en dat de lira zich in het toeristenseizoen zeker zou herstellen. Desalniettemin was Aysel flink aangeslagen toen we weer teruug naar Dalyan reden. Tot mijn stomme verbazing werd ik 's middags door Aysel gebeld. De vrouw had zich bedacht. Als Aysel de volgende dag het oorspronkelijke omrekenbedrag paraat had, kon de tapu getekend worden ... Volgende dag samen een feestje gebouwd dus!

Vrijdag was het ook een bijzondere dag met de 1e algemene ledenvergadering en bestuursvergadering van de stichting. Het moest net op de valreep gebeuren voordat June en Sue (zondag) naar Engeland vertrokken voor de MBE-uitreiking (vandaag) door Koningin Elizabeth. De publicatie in de Resmi Gazete op 9 april was ons ontgaan en binnen een maand na die piublicatie moest de 1e algemene ledenvergadering en bestuursvergadering plaatsvinden en dat was bijna niet meer gelukt omdat de uitnodigingen een week voor datum de deur uit moesten zijn ... In dat geval was de stichting ter ziele geweest voor hij echt actief had kunnen worden. Pfffff.
Voor foto's van de bijeenkomst in June's "Peacable Kingdom" met een buffet lunch, zie: http://www.facebook.com/#!/media/set/?set=a.214582281893265.62008.100000244835231 (P.S. plakken in broweser)
June had het er zichtbaar moeilijk mee en was dood- en doodmoe van de bureaucratische onbenulligheden die aan de vergadering vooraf gingen. Alle officiele boeken moeten door eem notaris gestempeld worden om volgens de wettelijke bepalingen rechtsgeldig te kunnen vergaderen. Dat betekende een hele dag kwijt zijn in Ortaca, om erachter te komen dat de boeken alleen in Denizli rechtsgeldig gestempeld konden worden. Dus ook nog een dag kwijt aan stempelen in Denizli. De vermoeidheid is op de foto's dan ook van haar gezicht af te lezen.

Zaterdag in de tuin gewerkt en daarna lekker nasi gegeten bij Karel en Bea. Zondag waren we alle twee te moe en lamlendig om nog iets te kunnen of willen doen. Dat hebben we dus ook maar niet meer gedaan.
Deze week zijn we thuis weer wat aan het klussen en ga ik eindelijk de ramen lappen, zodat Lia & Wil vanuit de logeerkamer naar buiten kunnen kijken. Totnogtoe had dat weinig zin, omdat Kardak Tours nog steeds zijn boten liet schuren met een slijptol. Er ligt er nu nog eentje met een ongelooflijke zooi er omheen, maar het schuren zit er gelukkig op. Alle kozijnen en ramen zijn bedekt met een dikke witte stoflaag van de afgeslepen polyester. Co en ik hebben ons al voorgenomen weer naar de gemeente te stappen met foto's al er niet snel opgeruimd wordt, want het ziet er werkelijk schandalig uit. Co is er zo boos over dat hij een artikel geschreven heeft voor de Dalyan Times, waarin taferelen als die bij ons huis het stevig moeten ontgelden. Ook het wegennet van Dalyan e.o. wordt door hem op de korrel genomen. Hij was deze week erg gemotiveerd om een paar venijnige bijdragen te leveren ...