Villa Gökbel

Eergisteren naar de welkomstbijeenkomst geweest voor de cursus Turks. Net als in najaar 2009, toen we de boot net misten, betreft het een soort volksuniversiteitcursus. Bij voldoende belangstelling kunnen er in Turkije allerlei cursussen worden aangevraagd. Volkomen gratis!
Het is een beginnerscursus, dus voorlopig heb ik er nog niet veel te zoeken, maar het is een intensieve cursus (10 x 40 minuten per week, 10 weken lang …). Niet te flauw, dus. Co krijgt gezelschap van Karel en Bea en van twee andere Nederlanders in Dalyan, Theo en zijn vrouw. Als er schot in komt, kan ik alsnog aanhaken. En als er geen schot inkomt, … die zin zal ik maar niet afmaken. ’s Avonds Karel en Bea te eten gehad. Co had als voorgerecht heerlijke gevulde champignons bereid en als hoofdgerecht vissies met garnituur. Lekker … en gezellig uiteraard!

Aangezien de cursus nogal wat tijd gaat kosten –met een waarschijnlijke welkome onderbreking halverwege mei- , zijn we gisteren maar weer gaan klussen in de baraka van June. June had ons uitgenodigd om ’s middags na 3 uur naar Villa Gökbel te komen, waar eigenaar Arslan Türkogul zijn verjaardagsfeest zou vieren. Dus dat lag handig op de route terug. June wordt er jaarlijks uitgenodigd, met de opmerking dat ze best een paar vrienden mee mag brengen. We waren dik content dat wij daar ook toe gerekend worden, want het was echt héél bijzonder. Bijzonder vanwege onze gastheer en gastvrouw en hun gasten (onder wie June en de Duitse filmproducente, Barbara) en ook vanwege de fantastische ambiance. Villa Gökbel is namelijk een verhaal op zich. Het uitzicht is er adembenemend. Je kijkt eruit op een verborgen stukje Sülüngür meer en een deel van het Iztuzustrand. Co en ik dalen er vaak de steile helling af om aan het meer te filmen.
Ook de villa zelf is een droom zo mooi. Arslan is architect en laat bouw en natuur hand in hand gaan. Bomen die er al stonden, zijn dus niet gerooid maar opgenomen in de bouw, in de hoek van een badkamer of in een douche-/toiletruimte. Zijn tuin en zwembad vormen een harmonieus geheel met de omringende natuur en hij gebruikt zoveel mogelijk natuurlijke materialen. Geen enkele ruimte is hetzelfde, maar alle een bezichtiging waard. Prachtig! Zie de foto’s en de beschrijvingen op http://www.villagokbel.com/ . Als we al niet in Dalyan woonden, zouden we daar zeker een keer onze vakantie willen doorbrengen (na stevig gespaard te hebben). Na een gezellige babbel bij een aangeklede borrel, werd er een heerlijk buffet van Turkse meze opgediend. We hadden nog lang willen blijven plakken, ware het niet dat we op de scooter waren en de Iztuzu-weg de naam écht niet verdient. Daar in het donker over willen scooteren, is vragen om moeilijkheden!