Het fladdert … en blijft uiteindelijk zitten!

Gisteren had Co moed verzameld om aan een nieuwe klus te beginnen. Er waren nog kleine leisteentjes over van vorig jaar, toen Koerdische bouwvakkers het paadje en de cirkel onder ons prieel geplaveid hebben. Sue had ook nog restanten, die we mochten meenemen en dus was er genoeg om de betonrand rond ons huis te plaveien. Co had goed gekeken vorig jaar en had er vertrouwen in dat hij het nu zelf ook wel kon. ’s Middags heb ik hem dus alleen thuis achtergelaten en ben ik naar June gegaan, waar David en Gülsüm van de Aegean Independent zouden komen.
Ik loste er Sue en Yasemin af, die wat andere klussen met June aangepakt hadden. Het bezoek van het echtpaar Davies viel wat tegen. Het interview stelde weinig voor; het leek erop dat David en zijn vrouw zich via June willen afficheren. Samen op de foto, nog één en nog één. Er zou volgende week een eerste artikel geplaatst worden, waardoor de relatie tussen hun en ons duidelijk moest worden. Mmmmmm … noch June noch ik had daar een erg goed gevoel bij, maar het moet gezegd: mijn artikel was weer erg mooi gedrukt en rijk voorzien van foto’s. Ik had liever gehad dat de Engelse en Turkse versie volgende week zij aan zij geplaatst waren, net als vorige week, maar er was weinig kopij geweest. Mijn Engelse artikel was dus erg welkom en de Turkse vertaling die ervan gemaakt zal worden, wordt volgende week geplaatst. Op het eind van het bezoek werd er ongevraagd een kado aan de poort bevestigd: Beware of the dog. Diplomatiek als altijd heeft June niet verteld dat ze dat beter maar mee terug konden nemen. Ze vertelde wel dat ze al meer dan 20 jaar zonder had gekund en dat honden eigenlijk nog zo gek niet zijn. Ook liet ze haar eigen bord zien "Don't worry about the dogs ... beware of the owner!" Het mocht niet baten, het bord werd even goed met tiewraps aan het hekwerk vastgezet. Een erg lang leven zal het niet beschoren zijn! Hopelijk heeft June een geschikte tang en anders zal Co er even met gereedschap langs moeten ... Toen ik thuiskwam, kwam Co net uit de douche. Moe, en met pijn in de rug. Masseren dus … en niet al te veel meer willen die dag.

Vandaag was het weer prachtig weer en Co had nog pijn in de rug van zijn ambachtelijke werk van gisteren. Het moet gezegd, het stuk waar hij leitjes gelegd heeft ziet er keurig uit! Maar vandaag verdergaan zat er dus niet in. Helemáál niet erg, we wilden nog steeds valse apollo’s scoren.
Ditmaal niet naar Okçular gereden, maar naar het bos boven Iztuzu. Onderweg zagen we bij Gökbel al wel wat fladderen wat erop leek, maar toen we het talud beklommen om op onderzoek uit te gaan zagen we alleen maar pijpbloemvlinders. Ook mooi … maar de pijpbloemvlinder hebben we vorig jaar volop gezien en de echte tijd voor deze soort moet eigenlijk nog komen.
In het bos boven Iztuzu viel dit keer weinig te zien. Uiteraard mekkerde en blaatte het om ons heen, maar verder zagen we weinig spannends behalve een paar atalanta’s en wat hitsige schildpadden.

Na een picknick dus maar naar het schildpaddencentrum gereden. Ik wilde de twee meiden die heel de winter de zorg voor het centrum gehad hebben interviewen voor onze Dalyan Times. Weinig mensen realiseren zich dat het centrum ook in de winter open blijft en dat de twee jonge grieten die de “overwinteraars” verzorgen in weer en wind in een metalen barak overnachten. Dat kan absoluut geen pretje zijn in onze Dalyanse winterstormen. Ze verdienen het dus om een keer in de spotlights gezet te worden! Maar de DEKAMER auto stond er niet, Minniha en Hüliya waren in geen velden of wegen te bekennen en de tent om de watertanks was afgesloten. Waarschijnlijk waren ze dus boodschappen doen, want uiteraard moet ook dat op zijn tijd gebeuren.
Daarom het bos achter het centrum ingelopen; ook daar is vaak van alles te zien. En ja … daar fladderden ze weer! Zowel pijpbloemvlinders als valse apollo’s. En net als vorige week waren ze vluchtig … heel irritant.Terwijl ik met camera in aanslag achterbleef op het pad, ging Co de helling verkennen. Het duurde even voor ik mijn eerste apollo scoorde, een mannetje. Heel erg mooi! Even later zag ik ook een vrouwtje, en dat is echt nog veel mooier … We hebben beide mooi kunnen filmen, al vroeg dat wel wat geduld. De soort zat voornamelijk op de grond te zonnen, zoals je dat in het voorjaar ook vaak bij de dagpauwoog en gehakkelde aurelia ziet. Als dat op een begroeide helling gebeurt, zie je ze dus stomweg niet. Totdat er bij een kleine verstoring ineens vijf of zes om je heen fladderen. En dan moet je dus meteen toeslaan, want met een minuutje of twee zijn ze weer pleite.