Valse Apollo's, bruine ophryssen en puttertjes ...

Zaterdag naar Okçular gefietst om te gaan wandelen bij Kocadere. Het is “Valse Apollo”-tijd en dit jaar willen we ze niet alleen zien maar ook filmen en graag zonder valse bijen om ons heen. Bovendien had Alan Fenn ons laten weten dat er achter zijn huis bruine ophryssen (Ophrys fusca) staan te bloeien. Vorig jaar hebben we ook die wel gezien met Bernard en Ria, maar toen waren ze (eind maart) al op hun retour.

In Kocadere fladderden de Valse Apollo’s ons bij tijd en wijle om de oren. Maar blijven zitten, ho maar … Steeds als de mannetjes ergens tussen de vele madelieven waren neerstreken en we ze net op ons beeldscherm hadden weten te lokaliseren, fladderden ze weer verder. Erg irritant dus, we zullen nog een keer terug moeten! Hopelijk zien we dan ook de vrouwtjes, die nóg mooier zijn. De bijen, die er wél waren, waren gelukkig minder vals dan die van vorig jaar. Ze beperkten zich tot zoem-zoem geluiden, maar lieten hun angels ongebruikt.

Nadat we Kocadere bekeken hadden, doorgewandeld naar het huis van Alan en Janet. Ze kwamen net aan gereden toen we geconstateerd hadden, dat hun auto in ieder geval niet thuis was. Na het bewonderen van hun eigen huis-uil en bijkletsen over Alan’s nieuwe wandel- en fietsmap bij de versgezette koffie, praatten we het tweetal bij over de ontwikkelingen in Dalyan en de stichting. We vertelden ze over het bootonderhoud terrein en over het feit dat June, Sue, Abidin en Yakup die dag een gesprek hadden met de manager van de bootcoöperatie en een man uit Göcek over propellerkooien. Na de koffie liep Alan met ons mee om ons de bruine ophryssen achter hun huis te laten zien. Ondertussen zocht Janet wat kranten voor ons uit. Tot onze verrassing bleek de Güney Ege, die Yasemin’s vertaling niet geplaatst had, toch een artikel te bevatten over het Sülüngür-meer. Kennelijk had een vaste columniste uit Dalyan zich ook al geërgerd over de picknickplaats en de zooi aan de weg. In een ander krantje werd gewag gedaan van een eerste (?) glasslachtoffertje van de picknickplaats, een kind dus.

’s Avonds belde June ons of we zin hadden om zondagochtend met Sue en haar mee te rijden en op het schildpaddencentrum te ontbijten. Professor Yakup was uit Denizli over gekomen om het gesprek met de manager van de bootcoöperatie bij te kunnen wonen en zou het weekend in Dalyan blijven en bij het schildpaddencentrum overnachten. Het was zondagochtend een gezellige boel met een stuk of tien mee-eters en een rijk gedekte ontbijttafel. Heerlijk in het zonnetje en met uitzicht op het strand en werkelijk tientallen puttertjes in de pijnbomen aan het Iztuzu-meer. Genieten dus!

Vanochtend mijn tweede artikel naar de Aegean Independent gestuurd. David Davies heeft beloofd dat de artikelen in het Turks vertaald zullen worden en dus is het interessant het weekblad als platform te gaan gebruiken. Kritische artikelen over milieuzaken blijf ik onder mijn Schotse pseudoniem plaatsen, info over de stichting onder eigen naam. Dat is veiliger, zowel voor mezelf als voor de stichting. Vandaag gaan June en Yasemin naar Ortaca om het door Yasemin ontworpen logo professioneel te laten optimaliseren. Da’s mooi, want dan kunnen we eindelijk bestellingen gaan doen voor de museumwinkel.