Heerlijk dagje uit

Eergisteren samen met Sue polshoogte wezen nemen bij de gemeente en er bestaat inderdaad een officieel plan voor een boten onderhoudplaats, met allerlei extra voorzieningen zoals een toilet, een büfe, plaatsen om te vissen, vogeltjes te observeren en kano te varen …. Laten ze nu één ding vergeten zijn … Juist ja, een voorziening voor het chemisch afval! En dat is toch bepaald geen luxe als er gewerkt wordt met polyester, fiberglas en verf, zo pal aan de rivier.
Volgens de gemeente, hebben ze voor de aanleg toestemming gekregen van de ÖÇKKB, de instantie die toezicht (zou) moet(en) houden op het Köycegiz – Dalyan Special Environmental Protected Area. Het plan ligt inmiddels in Denizli bij de overheidsinstantie die gaat over bouwzaken. Sue en ik hebben daarop een e-mail gestuurd naar een aantal hotemetoten van de ÖÇKKB om duidelijkheid te krijgen of de beweringen van de gemeente kloppen en of de ÖÇKKB wel juist geïnformeerd is.
Gisteren was het weer maar zozo. Naarmate de dag vorderde, begon het er steeds akeliger uit te zien. Het begon te stormen en er viel zelfs hagel. Dat hadden we hier nog niet eerder gezien.
Ook de weer-icoontjes voor Dalyan beloofden niet veel goeds. Sue vertelde me dat het de hele weer zulk weer zou blijven, en dát terwijl we vandaag naar Fethiye wilden. Voor de zekerheid maar even naar June gebeld om te vragen wat we zouden doen als het vandaag hondenweer zou zijn.
Die moeite had ik me eigenlijk kunnen besparen, want de dag begon stralend. Wél fris met een straffe wind, maar blauw, zonnig en slechts hier en daar een wolkje.
Dus vol goede moed met Co naar June gefietst, in haar kevertje bouwjaar 1965 naar Ortaca gereden en vandaar uit met de bus naar Fethiye. June zou er eerst naar een pedicure gaan, dan lunchen met de honorair consul om tenslotte samen met ons kennis te maken met David Davies, de redacteur van de Aegean Independent / Ege Kurtulus.

Terwijl June haar voetjes liet behandelen, wandelden Co vanaf het busstation richting zee.
Van June en Sue hadden we begrepen dat je Fethiye niet gezien hebt, als je niet bij de vismarkt bent geweest. Die vismarkt bevindt zich op een geheel door winkels omsloten pleintje. In het midden staan de vishandelaren in een soort achthoekopstelling en er omheen liggen de terrasjes van de visrestaurantjes die je vers gekochte vis naar wens bereiden. Geweldig! Wat een keus aan vis en wat een gezellige ambiance. June en Sue hadden ons niets te veel beloofd; hier komen we zeker nog terug! Na de maaltijd haastig richting HELLO bar gelopen. We waren laat, wisten niet precies hoever we nog moesten en wisten evenmin waar June op dat moment was. En daarom David maar gebeld. Terwijl ik hem uitlegde waar we ons bevonden, sprak hij me van onverwacht dichtbij aan, met zijn mobiel aan zijn oor dus. Vervolgens June gebeld en de consul uitgelegd waar we ons bevonden. Binnen een minuut waren we compleet en besloten we naar Davids kantoor te gaan en daar nader kennis te maken. Het klikte meteen. David heeft voorheen in Köycegiz gewoond en weet dus goed wat er in Dalyan en het SPA speelt. June’s verhaal was hem al lang bekend en hij vond het geweldig haar eindelijk te leren kennen. Hij hoopt dat June en ik hem samen met regelmaat van artikelen voorzien en is bereid die in het Turks te laten vertalen.
De Aegean Independent blijkt in Dalyan gratis te verkrijgen te zijn, als je maar weet waar…
Maar het schijnt dat distributie voor alle lokale Engelstalige en tweetalige kranten een probleem is. Gelukkig lijkt het voor Dalyan een eenvoudig op te lossen probleem, dus dat komt wel goed. Volgende week komen David en zijn Turkse vrouw Gülsüm naar Dalyan. June heeft dan dinsdag een afspraak met iemand die haar boek wil gaan verfilmen. David wil daar dolgraag verslag van doen en daarna een kijkje nemen in het schildpaddencentrum.