Van onze correspondent in Dalyan

Het kan raar verkeren!
Aan het begin van de afgelopen week hield ik steeds de website van de Güney Ege bij, in de hoop dat Yasemin’s vertaling van mijn Sülüngür artikel geplaatst was. Yasemin had me, al verteld dat kranten in Turkije doorgaans niet bevestigen of ze een artikel wel of niet plaatsen, maar insturen voor maandagavond betekent doorgaans dat het artikel op woensdag geplaatst wordt. Güney Ege is namelijk een weekkrant die op woensdag uitkomt.
Dinsdagavond zag ik voor het naar bed gaan ineens de tweetalige (Turks / Engelse) weekkrant liggen die ik van de eigenaar van de kantoorboekhandel cadeau had gekregen. Ik had hem bewaard vanwege twee artikelen die mijn aandacht hadden getrokken, omdat ze getuigden van een kritische kijk op milieuzaken. Als Güney Ege Yasemin’s vertaling niet zou plaatsen, dan was dit misschien wel een heel handig alternatief. Regionale tweetalige kranten zijn namelijk zeldzaam.
’s Woensdags schreef ik daarom de eigenaar / redacteur aan, vermeldde tussen neus en lippen ook mijn bemoeienissen met de Kaptan June Stichting en toen kwam het antwoord razendsnel. David Davies wilde niet alleen graag beide versies plaatsen, liefst met wat extra “dirty pictures” ter illustratie, maar vroeg me daarnaast of ik als “Dalyan correspondent” vaker kritische milieuartikelen zou willen schrijven voor zijn krant. En zou het misschien mogelijk zijn om Kaptan June een keer te interviewen?
Ik stond even met je mijn ogen te knipperen bij zijn reactie, want dit verwachtte ik uiteraard niet. Ik hoefde echter niet lang na te denken, want dit aanbod zou wel eens een bijzonder handig platform kunnen opleveren. Ik schreef hem dus terug dat ik geïnteresseerd was in zijn aanbod, mits ik artikelen ook in Today’s Zaman, Land of Lights en andere kranten mocht blijven plaatsen. Verder zou ik zijn verzoek aan June Haimoff voorleggen.

Ik stuurde June mijn correspondentie door en ook zij was meteen enthousiast. Als David Davies serieus was in zijn opmerking dat zijn krant geen blad voor de mond nam, wilde ze er zelf ook wel voor schrijven. Ze wilde David van tevoren wel een keer ontmoeten en wat kritische vragen stellen. Kon ik misschien een afspraak arrangeren voor komende woensdag? Ze ging dan toch naar Fethiye voor een pedicure en een lunch met de Honorair Consul en dan konden we ’s middags samen het gesprek met David Davies aangaan. Dat lijkt nu inderdaad te gaan gebeuren. Grappig!

Ondertussen is Sue terug van vakantie en in oorlogsstemming vanwege ernstige rugproblemen en het nieuws over de bootopslagplaats. Ze had onze foto’s al eerder voor haar thuiskomst gezien en was toen al zwaar gealarmeerd. Dat werd alleen erger nadat Co deze week nog wat extra foto’s had genomen. Het terrein begint nu al te vervuilen, terwijl het nog niet eens in gebruik is. Wat moet dat dan wel niet worden, als de booteigenaren er onderhoud gaan plegen?
Deze week gaan we naar de burgemeester om te vragen welke voorzorgen er getroffen worden om te voorkomen dat er gevaarlijke stoffen in de rivier geloosd worden. Zo nodig zoeken we daarnaast een andere weg om dit onder de aandacht te brengen en ter discussie te stellen.
Ondertussen ben ik al druk aan het schrijven voor de Dalyan Times en de Aegean Independent. Ik hoop samen met een paar andere vaste schrijvers voor de Dalyan Times een mei special te wijden aan June en haar betekenis voor Dalyan. Een van de artikelen die ik geschreven heb gaat over de Köycegiz – Dalyan Special Environmental Protection Area. Ik heb het zo bewerkt dat het voor de Dalyan Times twee artikelen oplevert, één over de achtergronden en de betekenis van de Köyegiz – Dalyan SPA, en één over de bedreigingen ervan. Voor de Aegean Independent is het eerste deel flink ingekort en ligt het zwaartepunt op de bedreigingen. Dat de werf er één van is behoeft geen betoog.

Gisteren zijn we bij Aysel op zieken- en verjaardagsbezoek geweest. Aan haar gezicht is te zien dat ze nog veel pijn heeft. Een vriendin van Aysel uit Kusadasi en haar dochter vonden, net als wij, dat Aysel toch iets van een verjaardagsgevoel moest hebben. Ze hadden lekkerer hapjes gebakken, de bus genomen en zouden 's avonds ook voor haar en Kemal koken.