Genieten van het voorjaar

Het weer wisselt de laatste week erg en de weersvoorspellingen kloppen voor geen meter. De ene keer wordt trutweer voorspeld en word je prettig verrast door een nagenoeg strakblauwe lucht, om de volgende dag exact het tegenovergestelde mee te maken. Het is dus een beetje een gok of / wanneer je er op uit kunt, zonder tot op het bot doorweekt te raken.

Eergisteren gokten we goed. Het weer zag er mooi uit en dat bleef gelukkig ook zo.
Ik wilde nog steeds Meliha en Hülya interviewen op het schildpaddencentrum en stelde voor dat te combineren met wandelingen in het bos boven Iztuzu en dat achter het Centrum. Eerst dus met de scooter naar het bos boven Iztuzu gereden, want we aasden nog steeds op de eerste leuke reptielenvondsten. Na heel veel steentjes keren en heel wat niet gezochte maar nog steeds wel mooie Lycische vuursalamanders, had ik beet: een wormhagedis!
Vorig jaar vonden we deze soort (Blanus strauchii) voor het eerst, toen we samen met Bernard en Ria salamanders wilden zoeken. Zo mooi als toen --twee exemplaren in innige verstrengeling—vond ik ze ditmaal niet, maar het blijft een bijzonder en primitief beest. Verder vonden we een grote zwarte schorpioen en zagen we wat pijpbloemvlinders. Niet veel, maar toch nog altijd meer dan valse apollo’s (0). Kennelijk zitten ze niet in dit bos. Na een geïmproviseerde lunch op een handig formaat boomstam afgedaald naar Iztuzu. We werden bij het schildpaddencentrum hartelijk welkom geheten door de twee meiden, Hülya’s moeder en Yakup’s broer Osman. Meliha ging meteen koffie zetten. Tot een interview kwam het echter niet, want volgens Hülya mogen ze dat alleen ná een officiële toestemming van Yakup. Daar hadden we uiteraard niet op gerekend, maar op het gezicht van Hülya viel af te lezen dat dit niet bespreekbaar was. Ok, dan eerst maar contact opnemen met Yakup … Na een half uurtje bijkletsen weer aangekuierd naar het bos achter het Centrum, op zoek naar valse apollo’s. Die waren er wel, maar erg veel medewerking kregen we niet. Er zaten er ook beduidend minder dan vorige week. Nu zagen we er meer pijpbloemvlinders en die mogen uiteraard ook best gezien worden.

Gisteren begon de dag strakblauw, maar er stond wel een stevige wind. Co vond het prima weer om opnieuw wat leistenen te gaan leggen. Erg lang duurde dat echter niet, want naast het huis worden de boten van Kardak Tours opgeknapt, juist aan de kant waar Co aan het werk was. En “opknappen” betekent eerst kaal maken, met een schuurschijf wel te verstaan. Vies stoffig … en niet bepaald lekker als dat stof je tegemoet geblazen wordt. Co gaf dus al snel, hoestend en proestend op. Hij had het toch al niet te breed, want hij heeft behoorlijk last van hooikoorts. Halverwege de middag vluchtte hij zelfs naar binnen toe. Even later sloeg het weer om. Het begon ineens te onweren en het hoosde eruit. Co vreesde voor zijn klus van de dag en trotseerde de bui om zijn kunstwerk met plastic af te dekken. Hij was doorweekt, toen hij weer binnengerend kwam en had -begrijpelijk- absoluut geen zin om er nogmaals doorheen te gaan om hout te gaan halen voor de kachel. Jammer dan, want d’n elektriek begaf het weer eens en het was als snel onprettig koud in huis. Dan maar een fleece aan en een thermobroek, om op temperatuur te blijven. Even later kon broer Jan dat op Skype wel waarderen in zijn korte hemdsmouwen :-) .

Vandaag begon de dag weer stralend blauw, maar het waaide flink en het was behoorlijk frisjes, Ik stelde voor naar Ortaca te rijden om een nieuwe verzekering voor de scooter af te sluiten en --afhankelijk van het weer-- aansluitend een van de tochten uit het nieuwe boekje van Alan Fenn te gaan rijden / wandelen. Co had al snel een alternatief beginpunt gevonden voor een rondrit /-wandeling van 20,2 km en wist hoe we een stuk af zouden kunnen snijden. De tocht begon geasfalteerd, maar dat duurde niet lang. Al snel begaven we ons over bospaden, die hier en daar nog aardig modderig waren na de bui van gisteren. Maar al met al was het toch goed te rijden.
De eerste plekjes waar we stopten lieten weinig bijzonders zien, maar op een gegeven moment zagen we aan onze rechterkant een helling die er veelbelovend uitzag. We zagen er een man rondlopen, die even later een praatje kwam maken. Een imker, naar bleek. Hij was nieuwsgierig hoe we er verzeild kwamen en wat we kwamen doen, want het was niet bepaald een plek waar al te veel mensen passeren, laat staan buitenlanders. We lieten hem ons boekje zien en vertelden dat we graag trips maakten op mooie plekken in de natuur. Daar kon wel hij inkomen. Op de helling stonden honderden irisjes (Cynandiris sysirinchium), een aantal snipophryssen (Ophrys scolopax). We hebben er dus even heerlijk rondgestruind. Toen we weer bijna terug waren bij de “weg”, zag ik ineens een pracht van een frittilaria van zeker 40 cm hoog, de Frittilaria acmopetala. Fantastisch mooi; dat vroeg om een fotoshoot!
Toen we weer verder reden met de scooter, twijfelden we hoe we verder moesten. Geen van tweeën herkenden we de route op het kaartje. Co dacht heel even --optimistisch als altijd-- dat hij wist waar we zaten en ook waar uit zouden komen. Nee dus … maar het pad daalde duidelijk af en we zagen Ortaca onder ons liggen. Tot onze stomme verbazing kwamen we ongeveer uit waar we begonnen waren, vlak bij de Yüksek Meslek Okulu van Ortaca. Aan de koffie bij Alan en Janet, werd ons verteld dat het handig is vooraf elk route goed door te lezen. Het stuk van de route dat wij “gemist” hadden, is een smal klauterpad waar je absoluut niet met een voertuig verder kunt ...