Van alles en nog wat

De afgelopen dagen veel in de weer geweest met natuur- en milieuzaken en met “helse” technologie in “The Peacable Kingdom”, het domein van Kaptan June. Als er digitale en/of telecom technologie in het spel is, is het bij June allesbehalve “peacable”. Ze raakt er helemaal van in de stress, voelt zich een complete nitwit en roept met regelmaat HELP.

Na een bezoek aan het Sülüngürmeer op zondag en een digitaal / telecom avontuur bij June op maandag, ben ik aan het schrijven geslagen. June had me verzocht of ik een artikel zou kunnen schrijven over de picknickplaatsellende. Ze krijgt het kennelijk op het moment zelf niet voor elkaar iets op papier te krijgen, zelfs niet voor haar nieuwe (3e) boek over haar avonturen op de Bouboulina. En dus ging ik er eergisteren even goed voor zitten en had het artikel nét af, toen ik weer een paniekmail van June ontving. Skype was van slag en ze kon -ondanks mijn handleiding voor dummies- nog steeds niet met haar nieuwe mobiel overweg. Kon ik alsjeblieft nogmaals langs komen en haar helpen de ellende met die helse machines op te lossen?
Hoe kun je op zo’n verzoek nee zeggen?

Voordat ik haar gistermiddag opzocht, zijn Co en ik eerst naar een terrein dichtbij Denizkizi gaan kijken. We hadden begrepen dat de gemeente hier een soort werf wilde inrichten, waar de boten ’s winters gestald kunnen worden en voor de aanvang van het toeristenseizoen kunnen worden opgeknapt. Dat kan een prima oplossing zijn voor de rotzooi in het dorp (en naast ons huis), maar bij deze gemeente weet je maar nooit. Van al te veel milieubewustzijn kun je ze zeker niet betichten. Het is van wezenlijk belang dat de gemeente er toezicht gaat houden op de verwerking van gevaarlijke stoffen, want anders wordt de werf een lelijke bedreiging voor rivier en meer.
De gemeente wil bij dit winterdok annex werf ook een kano-opstapplaats maken en een uitkijkplek voor vogelaars. Dat die zaken zich niet echt goed verenigen, begrijpen die vreemde vogels op ons gemeentehuis kennelijk niet. Gisteren zagen we er nog aalscholvers en een grote zilverreiger, maar we vrezen dat het daarmee snel gedaan zal zijn. Sorry Marion & Bas, het betreft het terrein waar jullie graag vogeltjes gingen spotten, het baaitje vlakbij de plek waar ooit een brug zou komen …
De gemeente heeft aan een aantal groendenkers gevraagd hoe zo’n vogelspot plek eruit moet zien, want ook dat weten ze niet. June en Murat hebben hen al verzekerd dat zo’n vogelhut ter plekke echt niet meer nodig is na verwezenlijking van hun plannen.

Na onze fotosessie bij Denizkizi, fietste Co naar de verfwinkel en ik naar June. Na oplossing van alle duivelse problemen, mijn artikel met haar besproken. Ze vond het helemaal geweldig. Kon ik het opsturen naar Today’s Zaman, de Engelstalige versie van een landelijk dagblad?
Ze had het al helemaal doordacht: Alan kent daar een redacteur, die hem meermalen fantastisch geholpen heeft. Yasemin kon het vast wel vertalen naar het Turks voor de Güney Ege. En ik kon de Engelse versie zeker ook nog in The Land of Lights en onze eigen Dalyan Times geplaatst krijgen. Delegeren is het woord, geloof ik :-). June verstaat de kunst!

Vandaag (bij gebrek aan verf) er lekker een dagje erop uitgetrokken. Onderweg naar het bos boven Iztuzu, waar we vorig jaar met Bernard en Ria Lycische vuursalamanders en wormhagedissen gezien hebben, zagen we vlak voor Gökbel een aantal frittilaria’s in knop. De eerste voor dit jaar.
Bij het bos boven Iztuzu hoopten we op Valse Apollo’s, maar die hebben we er (nog) niet gezien. Daarvoor zullen we dus terug moeten komen of naar Kocadere moeten rijden. Toch was het bos weer een ware traktatie! We zagen er: 1 schorpioen, 1 pistolen Paultje, 2 vuurvlindertjes, 2 atalanta’s, 3 hyacintorchissen, 22 Lycische vuuursalamanders en echt honderden cyclamen. Een fantastisch gezicht!

Co was zo enthousiast over de cyclaampjes en barlia’s dat hij nog wel een eindje door wilde tuffen richting Kisla en Asi. Daar hoopte hij meer bolgewasjes in bloei te zien, maar dat viel tegen. Met uitzondering van een kleine strook waar het echt wemelde van een lichtblauwe irissoort, hebben we weinig spectaculairs gezien. Daarom maar omgekeerd en nog even op koffievisite gegaan bij de meiden op het schildpaddencentrum, want elk bezoek is voor hun een verzetje in deze tijd van het jaar. Daarna naar huis gekard. Brrr … al weer koud op de scooter!

Toen Co terug kwam van boodschappen doen, bracht hij een krant mee waar melding werd gemaakt van nog een nieuw plan van de gemeente: een veerpont over de rivier. Jarenlang is er gekissebist of er wel of geen brug moest/mocht komen en gelukkig is dat afgeketst. Maar een pontje van bescheiden afmeting is zo gek nog niet. We hebben inmiddels begrepen dat het een pontje wordt waar twee auto’s of een tractor met aanhanger op kunnen. Duidelijk gericht op de plaatselijke behoeften in Dalyan, Horozlar en Çandr. Niks mis mee! Ook het veerpont is bij Denizkizi gepland, tegenover de kleine modderbaden en onze favoriete nijlschildpaddenkijkplaats. Dat biedt perspectief! Co en ik zien ons al oversteken met de scooter voor tochtjes aan de overzijde.