Volop in de weer

Na onze fietstocht naar het Sülüngürmeer van afgelopen maandag, wilden we dinsdag wel richting strand. Het weer was weer prima, nog mooier dan maandag, en dus reed Co de scooter naar buiten. We hoopten op weg naar het zeeschildpaddencentrum de tulpen te zien waar Gülay ons over verteld had, maar nee … helaas!
Bij het centrum werden we allerhartelijkst ontvangen door de twee jonge vrouwen die in de winter de drie revalidanten hebben verzorgd. Yakup’s broer Osman, die timmerman is en helpt om June’s strandbarak op te knappen, voorzag ons van een glaasje thee. De twee vrouwen vertelden ons dat ze in de winter af en toe flink af hadden moeten zien. Met name de eerste week na ons vertrek en de laatste week voor onze terugkomst had het verschrikkelijk gestormd en was het guur weer geweest. De snorrende kachel had daar weinig aan af kunnen doen. Behalve met de verzorging van de schildpadden, hadden ze hun tijd doorgebracht met het schilderen van informatiebordjes en met het aanleggen van een plantenbak van “gesprokkelde” brokken kalksteen. Samen met Osman hadden ze ook het winkeldeel van June’s strandhut al wat verfraaid. Uiteraard wilden we daar wel even een kijkje nemen.
Daarna gingen we eindje wandelen in het bos net achter het centrum. Geen tulpen, maar wél anemonen en ook vier Lycische landsalamanders. Leuk, wat zijn dat toch mooie beestjes! Al fotograferend en filmend ons hartje weer opgehaald. Echt verrast ze te vinden waren we niet, want het stuk bos waar we ze vorig jaar met Bernard en Ria gezien hebben ligt er niet ver vandaan. Toen we terugwandelden naar het schildpaddencentrum, zagen we de Volkswagen van June staan. Ze kwam net terug uit Kisla en had baklava voor de meiden en voor Osman meegebracht. Eigenlijk wilde ze niet lang blijven, maar we raakten aan de praat over de opknapwerkzaamheden aan haar strandbarak en natuurlijk over Sülüngür, want dat zit haar hoog. Samen bespraken we verschillende opties om de zaak aanhangig te maken en verdere uitbreiding van de picknickplek te voorkomen. June is er namelijk van overtuigd dat de gemeente nog verder wil uitbreiden in de richting van Gölbasi. Vóór de bocht, dus. Ze nodigde ons uit om daar woensdag verder over van gedachten te wisselen tijdens een brunch in “The Peacable Kingdom”, haar domein in Dalyan. Ze zou proberen om voor die tijd in haar foto’s te neuzen om Sülüngür in optima forma te laten zien. Nadat we hadden toegezegd op de terugweg polshoogte te nemen in een gebulldozerd pad tegenover Sülüngür, ging June naar Dalyan en zochten wij nog even het strand op. Hoewel de strandbüfe nog gesloten is, maakten verscheidene bezoekers -net als wij- gebruik van de houten zitjes om er te lunchen. Heerlijk aan zee, lekker in het zonnetje! Daarna nog een eindje over het strand gewandeld en toen met de scooter terug richting Sülüngür. Tegenover het meer voert er een stenig pad omhoog. Tot recentelijk was het een smal paadje dat nauwelijks begaanbaar was, maar ook hier waren de gemeentelijke bulldozers bezig geweest. June vreesde dat er een illegale groeve geopend was; vorig jaar is dat namelijk aan de andere kant van Gökbel ook gebeurd. Gelukkig bleek haar angst onterecht, maar waarom het pad met zulk grof geweld verbreed en geëffend is, is voor ons onduidelijk.

Woensdag dus bij June gebruncht. Dat was gezellig en onderhoudend als altijd!
June was erg blij met de DVD-labels van Bas, waarop ze en profile te zien is met haar boek in haar hand en Iztuzu op de achtergrond. Het is een foto die vroeg avond genomen is, waardoor rimpeltjes en zonnevlekken prettig verdoezeld worden, en dat spreekt haar wel aan. Bas, nogmaals bedankt!
June had zelf ook wat foto’s opgezocht, maar verontschuldigde zich direct dat haar “systeem” alles was behalve dat. Dat konden we moeilijk tegenspreken; haar dozen bevatten een vreemd allegaartje van losse foto’s, oude brieven en kaarten, officiële stukken, kleine albumpjes en wat dies meer zij. En overal steekt wel een verhaal achter. Ze liet oude foto’s van zichzelf zien, terwijl ze de oryantal danst en ook foto’s van Haydibay, haar vroegere huisbeer. Maar je raadt het al: foto’s van Sülüngür hebben we niet gevonden. Terwijl ze in haar foto’s neusde, haalde June komische herinneringen op over haar beginjaren in Dalyan en wisselde dat af met serieuze praat over de kwestie Sülüngür.
Nadat we besproken hadden hoe ze die kwestie op korte termijn onder de aandacht zou kunnen brengen, belde June allereerst met Jane Tuna, een Engelse journaliste die voor diverse toonaangevende Turkse kranten schrijft. Jane is daarnaast de hoofdredacteur van Land of Lights, een Engelstalige krant voor Fethiye en omstreken. June wist dat Jane onlangs de Vali (provinciale gouverneur) van Mugla geïnterviewd had en hoopt dat deze man kan helpen. Op basis van eigen autoriteit, maar mogelijk ook door contacten in Ankara. Jane adviseerde June om Mustafa, de honoraire consul in Fethiye te benaderen en hem te vragen om haar bij de Vali te introduceren.
Jane beloofde zelf een krantenartikel te schrijven. Daarna wilde June de Ambassadeur bellen, maar het tijdstip was wat ongelukkig. Dat zou ze dus later nog doen.
Zondag gaan wij nogmaals foto’s maken van de picknickplaats, want zondag is voor Turkse families de picknickdag bij uitstek. We verwachten dat de late middagopnamen wel eens gênant zouden kunnen zijn, maar dat is de “munitie” die nodig is om het probleem over de toonbank te brengen …

Vandaag naar Okçular gefietst en in Kocadere gewandeld. Veel anemonen, bosgeelster en één Lycische landsalamander gezien. Bij het seizoensmeer vlak bij het huis van Alan en Janet, waar een koor kikkers een oorverdovend kabaal maakte, ontdekte ik op een afstand één Barlia-exemplaar. Een hele mooie! Maar goed dus dat de hyacintorchis zo’n gigant is!
Op de terugweg eventjes bij Gülay aangegaan. Echtgenoot Suat, die bij Alan en Janet had staan schilderen, was net voor ons thuis en had de thee al klaar staan. Gülay vertelde dat ze onlangs weer een vervelend ongelukje had gehad. Ze was onderuit gegaan en met haar hoofd op een stenen rand terecht gekomen. Ziekenhuiswerk dus, want het was een bloederige bedoening. Inmiddels was ze gelukkig weer opgeknapt en mobiel. Ze kan eindelijk haar elektrische rolstoel weer gebruiken en is daarnaast druk bezig om een nieuwe voorraad schilderijtjes te maken. Met trots liet ze ons een paar valse caretta’s zien voor in de museumwinkel. June en Yakup hebben met haar afgesproken dat ze haar in het seizoen af en toe op willen halen, zodat ze bij de museumwinkel kan schilderen en zo extra orders binnen kan halen. Mooi dat we elkaar zo kunnen helpen!