Een goede buur …

Vandaag was het weer prachtig weer, weer om er opuit te trekken. Na ontbijt en afwas, pakten we dus de fiets en reden, gewapend met camera en statief, richting Sulungur. We wilden wel eens met eigen ogen bekijken wat de gemeente er voor snoods had aangericht.
Net voor de bocht bij het “oleanderlaantje” is de weg wat verbreed met steenslag. Waarschijnlijk hebben daar een aantal oleanders voor moeten wijken, want er zijn aan de oever nieuwe oleanderstekken gezet. De wegverbreding biedt enige parkeermogelijkheid, maar is bepaald niet desastreus te noemen. Voorbij de bocht is de weg veel meer verbreed. Aan beide zijden van de weg kan nu geparkeerd worden. De oever van het meer is er inderdaad van alle begroeiing ontdaan. De oleanders en andere struiken die er stonden hebben allemaal het loodje moeten leggen. Wél zijn er tussen de 10 picknicktafels een paar naald- en loofbomen geplant, allemaal getuigd en met de voetjes in lössachtige grond. Misschien dat er dus na het laatste bezoek van June nog wat gebeurd is.

Fraai is het allemaal niet; daar heeft June gelijk in, en het zal natuur en milieu beslist niet ten goede komen. Op het stuk van de bocht tot aan Ekin Dipdag staan er “maar liefst” twee afvalbakken. Dat dat niet voldoende is, was vorig seizoen al te zien en nu in februari al weer. Er lag nu al volop zwerfvuil, maar dat is niets bijzonders hier vrezen we. Hopelijk kunnen we er de burgemeester van overtuigen dat er heel wat bakken bij moeten komen om picknickers ertoe te bewegen hun afval in een bak te gooien. Want afval in een afvalbak gooien is erg on-Turks en helaas is zwerfvuil opruimen iets wat de gemeente Dalyan sinds de afgelopen twee jaar vreemd is. De picknickplaats voldoet duidelijk wel aan een behoefte. Turken picknicken graag en veel. Op het moment is het hier bij gebrek aan krokussen, “anemonen”-vakantie en het was er al redelijk druk. Wat moet dat in de zomervakantie dan wel niet worden? We begrijpen dus June’s bezorgdheid …
Na onze fotostop bij het Sulungurmeer, reden we nog een eindje door tot aan de eerste helling van Gökbel. Daar wilde Co te voet nog een eindje verder, want vorig jaar heeft hij daar veel (uitgebloeide) frittilaria’s gezien en nu wilde hij er op tijd bij zijn. Frittilaria’s hebben we helaas nog niet gezien, maar wel cyclamen, anemonen, kaasjeskruid, bosgeelster, een klein soort aronskelkje en twee Barlia’s. De Barlia is een vroeg bloeiende orchidee die ook bekend staat als reuzen- of hyacintorchis. Hij is groot dus, en zijn bloeiaar doet qua vorm denken aan die van een hyacint. Niet verkeerd!

Terwijl Co de Barlia filmde, liep ik even verderop te grasduinen. Toen stopte een auto met Gülay erin. Ze was, samen met haar man Suat en haar dochter Serefe, naar het strand gereden om daar te ontbijten. Ze vertelde me dat ze zo genoten had van alle bloemen onderweg, in het bijzonder van de “lale” (= tulpen). “Lale” is voor Co en mij een soort toverwoord, we waren erg gemotiveerd nog een eindje verder te wandelen om die tulpen zelf ook te scoren. Helaas, niet gevonden!
Na 3,5- 4 km dus omgedraaid en teruggelopen tot aan het Yayla pannenkoekenhuisje. De gözleme waren er heerlijk! Toen we die en wat theetjes soldaat hadden gemaakt, liepen we terug naar onze fietsen. Erg ver kwam ik er echter niet mee, mijn achterband stond plat. Oppompen hielp weinig, binnen een halve minuut was hij weer plat. Lopen dan maar … Gölbasi was niet echt ver meer van ons vandaan. Daar zouden we de band wel kunnen plakken. En dan blijkt een goede buur toch even net wat handiger dan een verre vriend … (Sorry, vrienden!)

Onze achterbuurman Ibrahim passeerde ons in zijn pickup, toeterde en zwaaide. Wij zwaaiden meer dan gemiddeld enthousiast terug, belden met de fietsbellen en schreeuwden. Het duurde even voor hij in de gaten had dat wij hem iets duidelijk wilden maken.
“Ja, natuurlijk …. Waar wilde ik met mijn fiets afgezet worden???”
“Gewoon thuis.” Een verbaasde blik, was zijn antwoord. Zélf een fietsband repareren is voor een Turk een onbegrijpelijk iets. Daarvoor moet je naar een fietsenmaker of tankstation …, die kunnen dat!
“Co ook”, verzekerde ik hem, “zoals alle Nederlanders. Ons landje is namelijk plat en iedereen heeft er één of meer fietsen. Mijn broer voor eigen gebruik zelfs wel drie!”
Ibrahim lachte er maar om. Die buitenlanders doen maar, maar ze zijn wel wat typisch …
Toen hij me bij ons paadje afzette en mijn fiets uit de bak tilde, zei ik hem dat we blij waren met onze achterbuurman en zijn broer. Bij motor- of fietsenpech zijn ze altijd in de buurt!