't Is warm: > 21 graden in de schaduw!

Vandaag gewekt door een fanatiek schijnend zonnetje. Strak blauwe lucht, prachtig. Voor het eerst in 2011 buiten ontbeten en dat in februari. Geweldig wat een luxe!

Na het ontbijt zijn we weer in de tuin aan de slag gegaan.Dat zal deze week nog wel een paar keer gebeuren, want als je terug bent van 2 maanden weg geweest, valt er van alles te klussen. Inmiddels staan alle struiken weer rechtop, zijn de wingerds terug gesnoeid en hebben we een deel van het al te fanatiek opschietende onkruid uitgetrokken. We hopen dat ons gazonnetje voor het terras zich herstelt. Het ziet er zo maar triestig uit. We hopen dat dat niet te wijten is aan vraatzuchtige veenmollen, want die hebben we er vorig jaar twee keer aangetroffen. Aan de voorzijde van het huis ziet het gras er weelderig uit, maar we hebben daar vorig jaar ook extra ingezaaid. Misschien moeten we dat voor het terras dus ook nog maar een keer doen. We zullen ook weer aan het schilderen moeten slaan. Ons prieeltje begint na minder dan een jaar al aardig te roesten. Niet leuk! Van de week eens kijken voor goede hamerslagverf, want het zou zonde zijn als het fraaie las- en smeedwerk van Ijzervreter Omer door zijn twijfelachtige schildertalent zo snel te niet werd gedaan.

Deze week gaan we zeker ook nog naar het strand en het schildpaddencentrum. June vertelde ons gisteren dat de twee jonge vrouwen die het centrum deze winter "bemenst" hebben, samen met Yakup's broer flink gewerkt om het centrum en de Museumbarak klaar te maken voor het nieuwe seizoen. Ook vertelde ze ons dat de gemeente het onzalige idee heeft opgevat om aan de rand van het Sulungurmeer picknickzitjes te maken. Enorme tafels verankerd met blokken beton. De rand van het meer is in de bocht van de weg "gefatsoeneerd" en geegaliseerd met materiaal dat er niet thuishoort en afschuwlijk oogt volgens June. Ook het paadje tegenover Sulungur is kapot gebulldozerd. Mogelijk heeft de gemeente een breuk "geexploiteerd" om steenslag te winnen voor het verstevigen van hun idiote picknickgelegenheid. Vorig jaar zag de plaats er verschrikkelijk uit doordat veel Turken er picknickten en stinkend hun best deden om elke afvalbak die er staat te ontzien. Het zal nu nog wel erger worden, vreest June. June maakt zich ook zorgen over de oleanders die ter plekke de weg omzoomden. Aan de meerzijde is de aarde verwijderd. Het is dus zeer de vraag of de teruggeplante oleanderstekken op de zwarte (lava?)brokken zullen gedijen. We hebben de ellende nog miet met eigen ogen aanschouwd, maar vrezen het ergste. En dat terwijl dit stukje van de weg naar Iztuzu een van de mooiste was ...
June blijft strijdbaar, overweegt om haar status als recentelijk gedecoreerde dame met een koninklijk lintje te gebruiken om in Ankara te bepleiten dat verdere aantasting van het beschermde gebied tegen te houden. Daarvoor is ze zelfs bereid om met de bus de lange weg naar Ankara af te leggen ... Doe dat haar maar eens na op haar 89e!