Genieten van het zonnetje!

Gisteren hadden we nog zoiets van "Zijn we hier nou voor teruggekomen?" Het was vies en koud weer.De tuin lag er troosteloos bij. We waren er bijna triestig onder.

Kennelijk heb ik dat goed van me afgeschreven! Vanochtend was het stevig bewolkt toen we opstonden, maar er kwam al een waterig zonnetje door. Na het 24 uur journaal en De Wereld Draait door, ging ik aan de afwas en Co de tuin in. Even later sloot ik me bij hem aan en kreeg ik het veel te warm met mijn thermische ondergoed. Na de ergste ellende verholpen te hebben, fietsten we gehuld in broek en trui naar het centrum. We werden op het eind van ons paadje welkom geheten door Kardak Turizm Durmus, de eigenaar van de boten naast ons huis en in vroegere tijden ook ooit eigenaar van ons huisje. Terwijl we met hem bijpraatten, werden we gepasseerd door Tom & Joanna die verderop in Arikbasi wonen en een wandeling gingen maken in het mooie zonnetje. Daarna naar de markt gefietst, waar we Jo en John tegen het lijf liepen, met wie we ooit op Cop Bayrami (Opruim feest) afval geruimd hebben.
Na de boodschappen naar Aysel's winkeltje gelopen, maar ook op marktdag was het donker in de tent. Dan maar een Turkse koffie op het terrasje bij de moskee. Heerlijk in het zonnetje; het was inmiddels terrasjesweer! We hadden geen zin om op te staan, dus na de koffie bestelden we tost en cig borek. Toen we die en ons tweede kopje koffie bijna op hadden, kwam June onze richting opgelopen. We hebben samen gezellig bijgekletst, want Gerda van Gerda's Kaffee -met wie ze op de markt boodschappen wilde doen- kwam niet opdagen. June wilde gaan en wij ook en toen kwamen Aysel en haar jongste dochter Melike aanlopen ... Dan nog maar samen een theetje er achteraan! Aysel vroeg meteen of we Marion nog gezien hadden in Nederland. Ja, we hadden er zelfs een weekend gelogeerd. "Enne ...hoe is het met haar huis? Ik heb foto's gezien, het is een laag langgerekt huisje!" Co en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. Was Aysel er dan echt ingestonken? In oktober zijn we met Marion, Bas en Ruud naar het kampement aan de Yuvarlakcay gelopen en heeft Marion zich laten fotograferen voor "haar" 100-jaar oude huisje. Die foto en een foto van de woonkamer van haar echte nieuwe huisje had Marion naar Aysel gemaild, in kopie aan Co en mij :-) Aysel was er echt ingestonken, dus. Ze kon zich kennelijk niet voorstellen dat eeen 100-jaar oud huisje in Dordrecht er gewoon mooi uitziet en geen bouwval is zoals de meeste Turkse woninkjes na 30 jaar ... We hebben je geintje dus maar opgebiecht, Marion, en Aysel werd prompt (even) boos op mij. Waarom had ik haar dat niet verteld? Melike keek onbegrijpend. Wat was er aan de hand? Ze begreep het beter toen ik haar in het Turks uitlegde hoe Nederlanders haar naieve moedertje voor de gek hadden gehouden en moest er hartelijk om lachen. Inmiddels zaten we al twee uur op het terrasje en gingen we elk ons weegs. Aysel en Melike naar de markt en wij naar huis voor de volgende ronde.

Thuis ging ik aan de poets en ging Co weer op pad voor de rest van de boodschappen. Volgens mij is hij niemand meer tegen gekomen, want hij was redelijk snel weer terug. Inmiddels is het huis aan kant en heeft Co wat tuinmeubels op het terras gezet. Hier doe je het voor! Wat een luxe ... Volgens waarbenjij.nu hoort er bij Dalyan een regenwolk met een bliksemflits. Nou, dat klopt echt niet. Het Is nu 5 uur, als ik dit type en de zon verdwijnt net achter een wolk, maar we hebben ramen en deuren open gezet, zodat het binnen wat kan opwarmen voor we weer naar binnen gaan.

IETS ANDERS: Kennelijk is er gisteren bij de mailing van waarbenjij.nu wat mis gegaan. Van Frans en Carlos & Corry heb ik begrepen dat ze een blanco e-mail ontvangen hebben. Ik heb zojuist gecontroleerd maar het berichtje staat er toch echt op. Wat er bij jullie en mogelijk ook anderen is mis gegaan, weet ik dus niet maar jullie kunnen het berichtje dus alsnog nalezen als jullie willen.