Okçular dingen ...

De afgelopen week wat leuke dingen ondernomen. Alan Fenn had ons benaderd met de vraag of we dinsdag konden komen filmen bij het schooltje in Okçular. De prachtige murales op de muren van het schooltje zijn geschilderd met Polisan (Gülen boya) verf en Janet had bedacht dat het schoolproject in Okçular prima reclame zou kunnen zijn voor deze verfmultinational. Janet heeft niet zozeer iets met Polisan en al helemaal niets met reclame, maar verwachtte dat er mogelijk iets uit te slepen zou zijn voor het schooltje of voor de nieuwe muhtarlik, die ook dienst zal gaan doen als gemeenschapscentrum, biblio- en mediatheek.

Om die reden werd contact opgenomen met de Sales & Marketingafdeling van Polisan en dat resulteerde in een geanimeerde e-mail en telefoonwisseling met directeur Reha Tepe over het boekproject en de muurschilderingen. Het resulteerde ook in een eerste donatie door Polisan, een cadeaupakket van 40 kilo aan verf- en tekenbenodigdheden voor het schooltje. Alan voelde perfect aan dat er veel meer in zat en vroeg Reha of hij misschien een vertegenwoordiger van de firma kon sturen om een keer bij het schooltje te komen kijken. Nou nee … de directeur kwam daarvoor zelf over uit Istanbul! Hij was veel te nieuwsgierig wat die drie yabanci en die invalide dorpsvrouw in rolstoel samen voor elkaar gebokst hadden in zo’n kleine dorpsgemeenschap. Helaas … hij had maar een uurtje.

Dat uurtje werd goed uitgebuit. Alan weet mensen te bespelen en te enthousiasmeren en hij had zich ook nu weer goed voorbereid. Er was een verslaggever die voor een 4-tal kranten werkt en een lokaal tv-station; wij filmden het gebeuren en uiteraard had Alan ook een cadeau-exemplaar van zijn boek bij zich. Hij beloofde Reha ook nog een kopie toe te sturen van de dvd die Co en ik bij het schooltje op Çoçuk Bayram gemaakt hebben.
Reha Tepe was diep onder de indruk van wat hij zag en hoorde en nog meer van de ondernemingslust en ambities van het schilderteam en de muhtar. Hij wilde de muhtarlik-in-aanbouw dus ook nog wel even bekijken. De huidige muhtar van Okçular timmert flink aan de weg en weet de nodige subsidiepotjes aan te boren. Hij wil niet dat de dorpelingen geld aannemen van enige politieke partij en dat is héél verstandig in een land als Turkije! Alle werkzaamheden die door de dorpelingen zelf kunnen worden verricht, worden in eigen beheer gedaan. Alleen in het uiterste geval (bij specialistisch werk) worden buitenstaanders ingehuurd. Alles wordt low-budget en voorzichtig gefaseerd uitgevoerd, maar het resultaat ziet er totnogtoe goed uit. Dat zag Rehe Tepe ook en de filosofie van de muhtar beviel hem. Polisan doneert nooit geld aan enige instantie, dat is de bedrijfscode, maar alles wat ook maar enigszins met verf te maken heeft is bespreekbaar. De muhtar moest dus maar een inventarisatie doen van alle verfgerelateerde benodigdheden, ook voor de muurschilderingen die aan de straatzijde moeten komen. Het zou gratis bezorgd worden …

’s Avonds dus maar meteen weer aan het monteren geslagen om de dvd zo snel mogelijk bij Janet & Alan af te kunnen leveren. Dat gebeurde uiteindelijk pas donderdag, want we zijn ook druk doende ons te oriënteren op een goede en betaalbare Turkse ziektekostenverzekering, en dat valt niet mee! M.u.v. die van Acibadem geen Engelstalige polissen, weinig Engels sprekende verzekeringsagenten, hoogst irritante Turkstalige vragenlijsten en prijskaartjes waar we toch enigszins van schrokken. Maar goed, we hebben nog even de tijd om onze keuze te bepalen …

Donderdag wederom naar Okçular gefietst om de dvd af te geven en daarna Gülay opgezocht. Gülay is vooraan dertig en heeft rond haar twintigste een ongeluk gehad waardoor ze aan het onderlichaam verlamd is geraakt. In Turkije ben je daar mooi klaar mee … Nog meer dan in Nederland het geval is, word je als invalide behandeld alsof je ook geestelijk gehandicapt bent, of stomweg genegeerd door je buren en dorpsgenoten die je al vanaf je kinderjaren kennen.
Je ziet weinig invaliden op straat, niet omdat ze er niet zijn, maar omdat ze niet de voorzieningen hebben die in Nederland gelukkig wel voorhanden zijn. Gülay heeft wat dat betreft geluk gehad. Ze heeft zowel een elektrische als een gewone rolstoel en staat op het standpunt dat ze alles zelf wil doen, als het ook maar enigszins kan. Ze wil aan alle dorpsactiviteiten deelnemen die er zijn. Dus toen Alan & Janet het initiatief namen om het schooltje te verfraaien, vroeg ze meteen of ze mee mocht helpen. Ze had weliswaar nooit schilderles gehad, maar stond haar vrouwtje en wilde best wat van haar werk laten zien. Vooropgesteld dat zij het “laag-bij-de-grondse” werk mocht doen, wilde ze graag participeren in het project. Uiteraard waren Alan & Janet en ook Fiona onder de indruk van deze tante en werd Gülay opgenomen in het team. Gülay zelf zegt nu dat die gebeurtenis haar hele leven in positieve zin veranderd heeft. Sindsdien lijkt bijna alles mee te zitten.

Waarschijnlijk dwingt Gülay haar geluk af, want een gulle gever heeft een aantal jaren geleden haar woning aangepast en de echtgenoot van Fiona heeft na het schoolproject geld beschikbaar gesteld om voor Fiona’s nieuwe schildervriendin een atelier te bouwen, zodat ze in haar eigen levensonderhoud kan voorzien. Gülay is een heel indrukwekkende vrouw met een ongelooflijk positieve kijk op het leven en krijgt daardoor allerlei hulp waar ze nooit om heeft gevraagd. Na afloop van de mega-schilderklus hebben Alan, Janet & Fiona haar geholpen om een catalogus samen te stellen en in Dalyan een vitrinekast met homemade souvenirs in te richten. Heel veel mensen hebben belangeloos geholpen om haar atelier te helpen realiseren. Fiona’s favoriete citaat komt uit Gülay’s catalogus: “Look at life through the happiness lens.” Dat citaat typeert Gülay ten volle. Zelden hebben we een vrouw gezien die zo straalt. Tot donderdag wisten we niet waar ze precies woonde, maar toen wilden we ook meteen bij haar binnen wippen. Ze straalde toen ze ons zag, ondanks het feit dat het haar nu even tegenzit. Een van de twee accu’s van haar rolstoel laadt niet meer op en hoewel dit nog onder de garantie valt, doet de leverancier erg moeilijk over vervanging. En dus is ze weer afhankelijk van anderen … en daar heeft ze danig de pest over in. Haar dochtertje heeft mama nooit als een invalide gezien en begrijpt niet waarom mama bepaalde boodschappen ineens niet meer kan doen. Tja …
Desondanks heel gezellig gekletst, koffie geleut en een vroeg verjaardagscadeautje gekocht voor Hanna: een stenen poes zonder kriebelhaartjes.

Vrijdag hielden Kim & David hun jaarlijkse Guy Fawkes avond en dat was ons vorig jaar prima bevallen. ’s Middags daarom champignon börek gebakken en ’s avonds bepakt met börek en wijn naar hun riante optrekje gelopen voor het tuinfeest. Heerlijk gegeten van al het lekkers dat de gasten samen gefabriekt hadden. Geweldig!!! Ik raakte er met Jeeda aan de praat. Jeeda was vorig jaar de kartrekster van de yabanci-groep van de DKK. Toen ik haar bijpraatte over de June Haimoff stichting en het gebeuren in Okçular, vertelde Jeeda me dat Ahmet Altan, de toenmalige kartrekker van de Turkse milieugroep van plan is om een documentaire te maken over Gülay en enkele andere invaliden in Dalyan. Hij vindt het hemeltergend hoe weinig er voor hen gedaan wordt en wil zich er sterk voor maken dat dit onder de aandacht komt. Jeeda (zelf filmproducente) had hem erop gewezen dat hij -als volslagen leek- niet zomaar een documentaire kan maken. Met een goedbedoelde documentaire die er niet uitziet zou hij de betrokkenen mogelijk meer schade berokkenen dan goed doen. Hij zou iemand moeten benaderen met toch enige filmervaring …
“Soms iets voor jou, Maria?”, was vervolgens haar vraag. Poeh … daar moest ik toch even over nadenken. Gisteren toch een e-mail naar Ahmet gestuurd en vandaag zijn antwoord ontvangen. Met Kurban Bayram is hij in Dalyan en gaan we verder in discussie …