Gezellig dagje uit

Vandaag op stap geweest met Marion, Bas en Ruud. Ruud verblijft, net als Marion & Bas, in Dalyan Resort en had wel zin om samen met ons vieren naar het amberbos van Kavakarasi te gaan. En dus vertrokken we vanochtend rond 10 uur samen in zijn huurauto die kant op. De auto was heel wat beter en ruimer dan de jeep van woensdag, en de gids (Co) ook. Geen verkenningen in het wilde weg dit keer, maar een excursie langs bijzondere plekjes waar Co en ik al de nodige keren geweest zijn en waar de meeste toeristen nooit zullen komen.

De tocht voerde eerst door Eski Köy. We sloegen er een landweggetje in, omlijnd met citrus- en granaatappelboomgaarden en goed verzorgde huizen. De boeren op dat stuk hebben het duidelijk goed voor elkaar. Het is een welvarend stukje Turkije.

Teruggekomen op de oude weg van Dalyan naar Köycegiz, reden we door tot Kavakarasi waar we via een klein dorpsweggetje naar de Yuvarlakçay reden. Iets voorbij de doorwaadbare plaats waar de safari-jeeps door crossen, ligt het mooie amberbos van Kavakarasi. Het is vooral een voorjaarsbos, maar Marion, Bas en Ruud genoten desondanks met volle teugen van de rust, het aparte sfeertje, de vogels, libellen, beekjuffers en smaragdhagedissen. Na een korte koekjes-, drink- en granaatappelpauze, reden we langs de Yuvarlakçay af richting hoofdweg, om vervolgens aan de andere zijde van de rivier het “andere Turkije” op te zoeken.

Aan de overzijde van de Yuvarlakçay is het duidelijk veel droger en wonen arme keuterboertjes in huisjes die de naam nauwelijks mogen dragen. Het moet er behoorlijk afzien zijn in de winter, want de huisjes zijn slecht afgevoegd en de ramen en deuren (voor zover aanwezig en heel) kieren behoorlijk. De boeren hebben een bescheiden bedoeninkje met wat kippen, geiten en misschien één enkele koe. Juist toen Co wilde omkeren, zagen we een hele troep zilverreigers in de bomen vlakbij het meer van Köycegiz. We besloten daarom toch nog een eindje door te rijden tot we vlakbij het meer waren en vanaf een heuvel een mooi uitzicht hadden op de rietlanden, de eilandjes in het meer, Hamitköy en Köycegiz.

Vanaf het meer reden we naar de bovenloop van de Yuvarlakçay om daar in één van de vele forellenrestaurants te lunchen. Je zit er op platforms boven de rivier en ziet er met regelmaat panrijpe vissen voorbij zwemmen. Voor Bas en Ruud een heel nieuwe ervaring, die uitstekend beviel. Marion was al een keer eerder op een dorpentrip bij de Yuvarlakçay geweest met onze ladderzatte gids van woensdag, maar nooit bij Topgözü, het terrein waar dorpsvrouwen inmiddels al weer 10 maanden de wacht houden. Na een werkelijk heerlijke lunch wandelden we daarom vanaf het restaurant door de velden rivier opwaarts naar Topgözü. We werden er meteen door een van de dorpsvrouwen gespot. Er komen niet veel buitenlanders op deze plek, want alleen Kaunos Tours is zo geëngageerd dat ze dit verdrietige verhaal in hun excursie op willen nemen. Als buitenlanders er op eigen houtje naartoe komen, is dat dus bijzonder voor de vrouwen. We werden dus ook meteen uitgenodigd op de thee, zoals dat gebruikelijk is in Turkije. Ik legde uit dat Co en ik al vaker ter plekke waren geweest en onze vrienden wilden laten zien en uitleggen wat er op het spel staat en waarom de plaatselijke bevolking er zo fel tegen in het geweer komt. We wilden daarom eerst even richting bron lopen en zouden daarna graag bij hen op de thee komen. OK …
We werden meteen getrakteerd op een fraaie maar veel te snelle slang. We zullen weer de foto van Bas moeten afwachten om te achterhalen om welke het ging. Aan de rivier een ijsvogeltje gehoord, gele kwikstaarten gezien en toen aan de thee. De dames waren weer gastvrij als altijd en vertelden dat het ’s nachts al weer aardig begint af te koelen. Acht graden … aiiii, da’s frisjes! Hopelijk komt er dus snel een uitspraak waardoor het niet langer nodig is dat de vrouwen de wacht houden! Marion, Bas en Ruud waren behoorlijk onder de indruk van de moed van deze vrouwen en vroegen me nadrukkelijk dit aan hen duidelijk te maken. Het werd gewaardeerd. Onderweg nog een tijdje doorgepraat over de acties en de muzikale oppeppers die bijna wekelijks plaatsvonden. Na thuiskomst daarom samen wat videofragmenten bekeken van de acties en het vermaak eerder dit jaar.

Helaas … Marion & Bas vertrekken morgen weer; Ruud zondag. We zullen ze (een aantal maanden moeten) missen! Hopelijk lukt het om tijdens ons winterverblijf in NL iets samen af te spreken en Marion's nieuwe stekkie te bewonderen ...