Avontuurlijk uitje

Vorige week kondigde Marion al aan dat ze een leuke excursieverrassing voor ons had. Ze verklapte niet meteen wat dat inhield, maar we hadden er alle vertrouwen in dat het aan ons besteed zou zijn. Naar bleek werkt in het hotel ene Erkan, die verantwoordelijk is voor het excursiegebeuren. Erkan was een echte natuurliefhebber volgens Marion en had Marion voorgesteld om op zijn vrije dag (gisteren) samen met een jeep naar het Gökçeova meer en het Kartal (adelaar)meer op nog grotere hoogte te rijden. Co had daar eigenlijk in het voorjaar al met Lia & Wil naartoe willen gaan, maar Mehmet van Kaunos Tours vertelde ons destijds dat dit met een personenwagen onmogelijk was en dat we het Kartal meer zonder gids ook absoluut niet zouden weten te vinden …

Erkan kende het Kartal meer zelf ook nog niet, maar had van mensen begrepen dat het van dezelfde zijde te bereiken viel. Hij wilde met ons wel het avontuur aan. Nou, dat hebben we geweten!
Mehmet had niets te veel gezegd in het voorjaar. En hoewel onze tocht in totaal 12 uur geduurd heeft, kennen we het Kartal meer nog alleen van plaatjes. Tot aan het Gökçeova meer liep alles redelijk op rolletjes. We maakten een korte koffiestop in Ala, hadden daar -op verzoek van Erkan- wat blikjes bier ingeslagen en reden met hotsen en knotsen via bosweggetjes naar een hoogte van ca. 2300 meter (volgens Erkan). Bij het Gökçeova meer ligt een restaurant, dat wisten we, en dus hadden we geen eten meegenomen behalve wat appeltjes voor tussendoor. Jullie begrijpen het al: het is bij tussendoortjes gebleven tot aan onze avondmaaltijd. Het Gökçeova meer ligt mooi op 1750 meter hoogte (volgens internetinfo) maar staat in deze tijd van het jaar ver leeg. Terwijl Bas en Co druk fotografeerden en filmden, zocht Erkan met Marion een plekje op in de schaduw onder een boom. Toen ik me even later bij hen voegde, zaten ze tot mijn stomme verwondering aan een theeglaasje raki. Aiii, toen had er een noodbel af moeten gaan. Bad omen!!

Erkan was door Marion 's ochtends uit zijn bed gebeld en had -zoals gewoonlijk- niet ontbeten. Afgezien van een enkele appel, at hij overdag ook niet. Een eind voorbij het Gökçeova meer, zagen we bosarbeiders en informeerden we of zij de weg wisten naar het Kartal meer. Er was namelijk een splitsing van bospaden en we wilden uiteraard niet verdwalen in the middle of nowhere. Als we links aanhielden, zouden we een km of 8 verder bij het meer aankomen. Volgens Erkan ligt dat op 2800 meter hoogte. Zelf had hij er onder het genot van een blikje (of wat) bier alle vertrouwen in dat het goed kwam. Co en ik waren sceptisch. We zaten duidelijk nog een heel eind onder de boomgrens en dat kon dus niet kloppen, als het meer inderdaad op zo’n grote hoogte lag. We begonnen voorzichtig al te denken over omkeren, toen we bij een korte tussenstop zagen dat er een beter stuk weg aankwam dat naar beneden leidde. Naar Yuvarlakçay, meende Erkan vol dronkenmansovermoed. In overleg met Bas, onze chauffeur gisteren, besloten we de weg dus toch maar te vervolgen. Tot onze verbazing en opluchting zagen we ineens allerlei borden met verwijzing naar het Kartal meer en Köycegiz. Zou hij dan toch gelijk hebben? Maar inmiddels was het al half vijf, dus de klim naar het meer wilden we niet meer aangaan. Volgende vakantie weten we hoe we er moeten komen, zei Erkan wederom overmoedig. We rijden dan van de andere kant af naar het meer. Als we nu in deze richting verder rijden, komen we bij Yuvarlakçay uit en kunnen we daar een hapje eten. Dom, dom, dom! De bordjes Köycegiz en Mugla wezen de andere richting in, maar ja Yuvarlakçay ligt wel tussen Dalyan en Köycegiz in en we vertrouwden erop dat onze “gids” wist waar hij het over had. Feitelijk hadden we ook geen keuze, want als we dezelfde weg terug zouden rijden, moesten we de slechte boswegen deels in het donker rijden en dat was geen optie. En dus volgden we zijn advies op en reden verder naar beneden. Er kwam geen eind aan de weg. Rond zessen maakten we even een sanitaire stop en sprak Erkan opnieuw enkele bosarbeiders aan. Zo door rijden, was zijn boodschap. We zitten goed!
Inmiddels hadden wij daar ernstige twijfels over. Tot onze opluchting zagen we voor ons een behoorlijk dorp opdoemen. Eindelijk! Het betrof Beyagac. Noooooit van gehoord …
Erkan sprak met dubbele tong een dorpeling aan, die niet op hem reageerde. En dus probeerde ik het en vroeg naar Yuvarlakçay (???), Beyobasi (???), Ortaca (???). Geen teken van herkenning op het gezicht van de dorpeling. NEE, we zaten in Beyagac! Tja, dat wist ik ook, maar waar lag dan Beyagac?
De volgende dorpeling aangesproken. Richting Kale rijden was zijn advies. OK, maar buiten het dorp zagen we een bordje “Kale 33 km”. Mijn goedheid, waar waren we beland? Co bereidde Bas voorzichtig voor dat hij vreesde dat het een lange avond kon worden. Bas had dat ook al wel in de smiezen en bereidde ons voorzichtig voor op het ergste. De benzinemeter werkte niet, net zomin als de snelheids- en temperatuurmeter. Bij de eerste de beste pomp, tanken we …
Dat was dus in Kale, district Denizli bleek. Bij de pomp, zag de pompbediende dat er iets goed mis was. Erkan was niet meer aanspreekbaar en daarom legde ik uit dat we verdwaald waren en dat onze “gids” zwaar in de olie was. Hadden ze een wegenkaart? “Nee, helaas …” Waar zaten we ergens? “Op 80 km voor Mugla”, was het antwoord. Ik liet het antwoord even op mij inwerken, herhaalde het ongelovig. Van Mugla naar Dalyan is het namelijk nog eens 80 km. Zucht ….
Eerst een hapje eten, hier, was onze conclusie en dan het verstand op nul en de blik op 160 km verder … Het moet gezegd het eten in het wegrestaurant bij het pompstation smaakte ons voortreffelijk en werd door Erkan (!!!!) afgerekend. Hij schaamde zich duidelijk en durfde aanvankelijk niet eens meer bij ons aan tafel aan te schuiven. “I’m responsible”, wist-ie nog uit te brengen voor we de terugweg aanvaardden. Voor het eerst sinds lange tijd die dag waren we het zowaar met hem eens, maar niet voor lang!

De jeep was aan de kleine kant en eigenlijk te smal om met drieën achterin te zitten. De twee die aan de buitenzijde zitten, zitten met één bil op de wielkast en dat is allesbehalve comfortabel. Marion stapte als eerste achter in en zat aan de linkerbuitenzijde. Ze besloot dat beide billen een zacht plekje verdienden. Ik zat in het midden en zat dus ook zacht. Maar toen moest Erkan er nog in. Hij moest dus met beide billen op de rechter wielkast en dat past niet. Dwars dus, of iets naar voren om meer ruimte te krijgen. Intussen begonnen de raki en het bier hun tol te eisen. Erkan bleef mauwen, had het koud en had geen trui bij. Hadden we geen dekentje bij ons? “Ja ééntje”, was mijn antwoord, “maar dat is te klein voor 3 personen. Het is amper groot genoeg voor Marion en mij. We hebben alleen een handdoek die je om kunt slaan.” En dus heeft Erkan flink afgezien tijdens de terugtocht, maar erg veel medelijden hadden we niet. Hij had het niet veel erger moeten maken of we hadden hem onderweg ergens de auto uit gezet. Geloof me: Zatte Turken zijn Nederlandse mannen DIK de baas, als het op mauwen aan komt!
Nadat we Erkan in Dalyan hadden afgezet, hebben we in Huize Je maintiendrai nog met viertjes gezellig geborreld en nagekletst. Daar waren we wel aan toe!

Voor wie geïnteresseerd is in Kartal Gölü … Op het internet vond ik de volgende informatie:
Denizli - Kartal Lake Nature Reserve Location: Kartal Golu (Eagle Lake) is in the Beyagac district of Denizli.Transportation: The lake can be accessed by following the forest road from Beyagac, which is 40km long.
Highlights: Ulugöl Tepe (Ulugöl Peak) is one of the highest points of Sandiras Mountain (2261 m). Starting from here is a glacier valley 1.5km long, between 500 - 700m wide, and known as Kartal Gölü Buzul Vadisi (Eagle Lake Glacier Valley). This 1309 hectare nature reserve is known for its rare forest ecosystem, with black pine groves and huge trees aged between 250 and 700 years old. Around the lake there is an Alpine plant cover which is rich in species like black chicory, gazelle horn with yellow flowers, roses and clover, and there are a few species of fish in the lake. Kartal Lake: The lake is on the north side of Mount Çiçekbaba’ s peak, which is south of Beyagaç Town. Its altitude is 1903 m. The Forest Ministry’s General Directorate of Wild Animals and National Parks has declared it a protected area. The oldest black pine trees are here at this lake and its surroundings. The ages of these black pine trees range from 850 to 1300 years. The lake and national forest form a rich natural preserve. Kartal Lake is 23 km from Beyagaç Town, 129 km from Denizli, 110 km from Aphrodisias, 118 km from Mugla and 36 km from Köycegiz.

Dit gelezen hebbend, kom ik tot de conclusie dat we
1) vanuit Beyagac nogmaals de verkeerde kant op zijn gestuurd
2) ik dik tevreden ben met de foto’s die ik op “Wow Turkey”, http://wowturkey.com/forum/viewtopic.php?t=40990 van het Kartal meer gezien heb. Mijn nieuwsgierigheid is volledig bevredigd!

P.S. De slang die we met Marion en Bas op het strand gezien hebben was een jonge muntslang. Zie foto!