Een goed gevoel

Zaterdag een geweldige dag gehad!
De te waterlating van Simge, Nuri en Hamdi was ontroerend mooi; gelukkig heel anders dan destijds het geval was met Isabel Dalyan. Om te beginnen was er geen aankondiging gedaan in het dorp en was de pers niet benaderd. Ook het tijdstip was veel beter gekozen. De te waterlating zou om 6 uur plaatsvinden, als de meeste strandbezoekers al weg zijn. Toen we op het centrum aankwamen waren er nog alleen Professor Yakup en zijn team en Barbara. Even later voegden zich Sue en June bij het gezelschap. Yakup nam wel even contact op met de burgemeester. Arif bey heeft een zwak voor June en komt altijd opdagen bij gelegenheden die op de een of andere manier met haar te maken hebben. Vervelend genoeg nam hij ook een medewerkster van de gemeente mee, het type dat altijd met een big smile voorop staat als ze denkt dat er pers op afkomt. En jawel, even later arriveerde -onuitgenodigd, dus- de ergste paparazzo van Dalyan e.o.: Süleyman Ilter. Toen betrokken er een paar gezichten … Al eerder vermoedden Sue en June dat hij een contact heeft bij de gemeente die hem steeds inseint. Waarschijnlijk is het de voornoemde “dame”, die we ongeveer net zo graag zien komen als Süleyman.

Yakup had dit maal de touwtjes strak in handen en ook zijn timing was perfect. Twee Caretta’s, Simge en Nuri, werden vanuit hun basin in een kist getild. June boog zich over hen heen en sprak ze zichtbaar ontroerd en emotioneel toe. Beiden missen een voorflipper, die precies bij het schoudergewricht geamputeerd is. De zenuwen en spieren werken nog wel. Ze kunnen het kleine stompje dus nog bewegen.
Yakup vroeg June of ze zich bij de kistdragers wilde vervoegen, niet om de last mee te helpen torsen maar om haar positieve energie aan hen over te dragen. Een mooi en ontroerend moment.
De kist werd door Yakup en enkele genodigden, waaronder de burgemeester, naar een pickup gedragen. Daarna werd Hamdi, die eigenlijk al veel te lang in het centrum verblijft, in een soort draagharnas gehesen en zo naar de pickup vervoerd.

Op het strand waren nog een paar bezoekers, maar de meesten waren erg gedisciplineerd en rustig. Geen probleem dus! De drie caretta’s, twee wijfjes (Simge en Nuri) en één mannetje (Hamdi) werden naast elkaar op het zand gezet. Hamdi wilde er als een speer vandoor; hij rook de vrijheid. Simge en Nuri wilden wel, maar hadden toch echt een zetje nodig. Aan land zijn caretta’s sowieso wat onbeholpen en met slechts één voorflipper wordt het dan wel erg lastig tijgeren. En dus trok June haar slippers uit om de dames richting water te helpen. Inmiddels viel er boven de zee door de wolkenflarden een prachtige zonneharp, als om te onderstrepen dat drie caretta’s de zegen van boven meekregen.Hamdi zal zich zeker goed kunnen redden; hopelijk kunnen Simge en Nuri dat ook. In zee zal het ze wel lukken, maar of ze nog ooit ver genoeg het strand op kunnen komen om eieren af te zetten?
Na de te waterlating en een praatje met een aantal mede- aanwezigen nog even nagenoten van de prachtige wolkenpartijen en het schitterende zonlicht, afscheid genomen van een stralende June, Sue en Barbara en toen op het scootertje terug naar huis. Bij Sulungur stopten we om de prachtige lucht boven het meer te fotograferen. Die was van een ongelooflijke schoonheid. Het kon niet op! En dan ook nog mee uit eten mogen met jarige Marion en Bas … een mooie, smakelijke en gezellige afsluiting van de dag.

Vandaag zou er “Breakfast on the Beach with Kaptan June” zijn en dus heb ik gisteren de video gemonteerd om die vers-van-de-pers te vertonen en June het eerste exemplaar te overhandigen. We hadden Marion en Bas uitgenodigd om mee te ontbijten. Het was een flink gezelschap van maar liefst 20 personen, allemaal begaan met natuur & milieu. De medewerkers van het centrum doken meteen op de video af en vroegen of zij ook een kopie konden krijgen. ’ Tuurlijk … uiteindelijk hebben ze het drietal zo’n 2 -2,5 maand in de verzorging gehad, dat schept een band.Na het ontbijt met Marion en Bas om het Iztuzu meer gewandeld, geklauterd en geglibberd. Uiteraard vogeltjes gespot en een slang van nog onbekend merk. Wij hadden helaas geen camera meegenomen en wachten dus de foto’s af die Bas ons toestuurt. Dan moet het lukken hem op naam te brengen! Een mooie foto volgt waarschijnlijk dus nog.
Vanavond zien we Marion en Bas weer, als we samen met Aysel en Kemal onder het genot van een drankje muziek gaan luisteren op de camping in Dalyan.