Beestenboel

Erg actief zijn lukt nog steeds niet. Het blijft heet en relatief vochtig. Meestal zitten we dus maar met een boekje te zitten in ons grote kleine-kinderen badje of in Sue's kleine grote-mensen dompelbad. Vorige week donderdag heb ik er een volle dag doorgebracht met afwisselend badderen, de tekst maken voor het dvd hoesje van de Dalyan dvd, opnieuw chillen, hapje eten, koelen, drankje etc. Co was die dag naar het strand.

Om de paar dagen gaan we samen tot een uur of twee naar het strand en praten we bij met Kaptan June en de vrijwilligers. Het is redelijk druk in het schildpaddencentrum. Er zitten vier slachtoffers uit Dalyan zelf, één uit Göcek en één uit Mersin. De revalidanten uit de Dalyanrivier zijn er over het algemeen slecht aan toe. Drie hebben ernstig letsel aan een voorflipper. Bij een is die in zijn geheel vanaf het schoudergewricht geamputeerd. Bij een ander is een klein stukje over, maar die is er feitelijk ernstiger aan toe. Deniz zit er inmiddels al een jaar en zal nog zeker een aantal maanden moeten blijven voordat uitzetten verantwoord is.
Naast flipperellende, hebben de schildpadden ernstige schade aan hoofd en/of rugschild, of aan de bek. Oorzaken: vislijnen en -haken bek-, keel- en flipperletsel) en schroeven zonder kooi (kop- en schildletsel). Ik heb daarom besloten een zwartboek te maken van Dalyanrivierslachtoffers met foto's, vindplaats en -datum, aard en oorzaak letsel. De bedoeling is dat we, samen met Sue en June, hiermee naar de voorzitter van de bootcooperatie stappen om te pleiten voor het plaatsen van kooien om de schroeven af te schermen. Het kan NIET de bedoeling zijn dat Dalyan zelf ervoor zorgt dat de aanvoer van verse revalidanten op peil blijft :-(

Sinds een paar dagen horen we weer bijenetertjes in de buurt van ons huis. Ook de grauwe klauwier is terug. Vorig jaar zat er een koppeltje in de tuin van de buren. Nu zien we alleen het mannetje nog.

Gisteren besloten we dapper / overmoedig dat we wel weer eens wilden gaan filmen. Ik stelde voor naar Okçular te rijden en in de buurt van het huis van Alan en Jane libellen te gaan filmen. Co stelde voor langs het kanaal die richting in te rijden, in de hoop daar ook bijenetertjes, slangen, schildpadjes, ijsvogeltjes en libellen te zien. Dat viel tegen. Absoluut geen scooterroute en afgezien van wat schildpadjes weinig te zien!

Doorgereden naar Okçular, waar Co het pad naar een andere picknickplaats insloeg dan ik in gedachten had. Oef, wat een hitte! Bij de picknickplaats zelf genoten van een prachtige hagedis, waarvan we (nog) niet weten welke het betreft. In de specialistische Zuidwest-Turkije amfibieen en reptielengids die we ons vorig jaar hebben aangeschaft staat hij niet afgebeeld. Waarschijnlijk betreft het een juveniel exemplaar. Ik heb de schrijvers van het Duitse boek gemaild, in de hoop dat zij ons verder kunnen helpen.
De picknickplaats is "opgeknapt". Er is een heuse parkeerplaats gekomen, een sanitairgebouwtje en er staan volop borden dat je geen afval moet achterlaten. Helaas zijn ze de afvalbakken vergeten ... zootje dus!
Co ruimen, ik filmen ...

Daarna naar Alan en Jane gereden. Die bleken niet thuis, dus meteen doorgereden naar de andere picknickplaats bij het kerkhof. We hadden verwacht bij de drenkbakken veel libellen aan te treffen, maar nee. Veel hoornaars en nog meer (eng veel) bijen. Zoveel dat we ons zelfs niet durfden op te frissen. Geen libellen gefilmd dus, jammer! Vorig jaar herfst hebben we er genoten van de libellenrijkdom. We zullen nog even moeten wachten, lijkt het.