“D’n elektriek”

Vrijdag en gisteren hebben we tevergeefs op de elektriciens gewacht. Omdat daardoor steeds één van ons beiden aan huis gekluisterd is, kunnen we er niet op uit. Ons badje verveelt langzamerhand; we willen wel weer eens naar zee. Daarom besloten we vanochtend nogmaals naar Tahir te bellen.
“Zijn ze nog steeds niet geweest? OK, dan bel ik ze nog een keer. Ik bel jullie zo terug.” Tien minuten later gaat inderdaad de telefoon. “Ze zijn er over een uurtje.” Co en ik grijnzen. In Turkije vind je het al heel wat als “vandaag of morgen” deze week nog vallen en “vanochtend” vandaag nog plaatsvindt. Afspraken maken met de precisie van een uur is hier uitzonderlijk. Als “over een uurtje” vanochtend valt zijn we dus al dik tevreden.

Maar nee, een uurtje later staan er daadwerkelijk twee elektriciens aan de deur. Ik leg uit wat het probleem is en hoe een collega dat heeft geprobeerd op te lossen. “We zijn er niet gerust op”, zeg ik, “want we hebben het idee dat nu alleen de airco geaard is en de andere apparatuur niet. Dat is gevaarlijk in een keuken met onder andere een wasmachine.” De baas knikt; hij snapt onze ongerustheid. Hij lacht als ik zeg dat Bayram zowel een rode elektriciteitskabel als een groengele aardekabel vervangen heeft door een zwarte. Vervolgens schroeft hij de wandcontactdozen los en pakt zijn multimeter. Die hebben ze dus wel in Turkije; niet alle elektriciens zijn beperkt tot een spanningschroevendraaier!
De baas meet alles systematisch na en vertelt ons steeds wat de normwaarden zijn van het elektriciteitsbedrijf Aydem en welke waarden hij bij ons meet. Het valt gelukkig dik mee; er is niet zoveel mis. We zijn gerustgesteld door de rustige manier van handelen en zijn referentie aan normwaarden. Zijn collega bekijkt het fröbelwerk van Bayram en past iets aan. Er wordt opnieuw gemeten en er wordt nogmaals aangepast. Vervolgens wordt de aardepaal de grond in gehengst.
Vriendelijke groet, de schoentjes weer aan en de mannen willen gaan zonder ons iets in rekening te brengen … "Pardon, maar wat krijgen jullie van ons?" Ze kijken elkaar even aan, halen de schouders op en zeggen voorzichtig "15 lira?". We geven ze 20, nog steeds een koopje voor de geruststellende gedachte dat d´n elektriek klopt en veilig is.

Net als Co weg is om wat extra palmbladeren te ritselen voor bovenop ons prieeltje, staat de houtboer voor de deur. Gisteren was ik er in de hitte nog maar een keer langsgefietst, want de belofte om ons "over een week" mooi olijfhout te bezorgen had zijn houdbaarheidsdatum ruim overschreden. Briefje afgegeven aan zijn zoontje met nogmaals onze bestelling, adres en telefoonnummer.
Met 4´en vanochtend het hout gelost, want een ton droog olijfhout is niet niks! Bij het weggaan moet het onze houtboer van het hart dat hij onze bestelling echt niet vergeten was; hij had pas gisteren olijfhout op kunnen halen. Dat was ook de reden dat hij niet thuis was geweest.
Vandaag dus uiteindelijk nog stevig geklust in plaats van naar het strand te gaan. Het hout moest immers ook nog in ons houthok opgetast worden. Het paste BIJNA, dus een deel ligt er naast.

Terwijl ik dit typ is Co met zijn palmbladeren wat extra schaduw aan het scheppen. Volgend jaar hopen we een natuurlijk groen dak te hebben van bougainville, klimroos, winterjasmijn, kamperfoelie en een klimplant van een ons onbekend merk …