Visumtrip naar Rhodos

Gisteren vroeg op, want om kwart voor 7 zouden we samen met Sue en Kim & David naar Marmaris rijden voor de oversteek naar Rhodos. Het was niet druk op de weg en we waren dus ruimschoots op tijd (8.15 uur) in Marmaris, dachten we. Sue had van tevoren kaartjes gereserveerd en betaald, maar vervelend genoeg bleek ze de havenbelasting niet via de site te kunnen betalen. En dus moesten we toch in de lange rij aansluiten, die maar niet leek te slinken. We waren opgelucht dat we nog net op tijd konden inschepen.

Tegen half elf kwamen we op Rhodos aan. We waren prettig verrast door de bries die er waaide, want we hadden vooraf opgezien tegen de zon in zo´n stad vol met steen.
Sue, Kim & David hadden zich vooraf al verheugd op een salami/kaas baguette. Het zijn alle drie lekkerbekken, die varkensvleesproducten als salami en ham node missen en dus van plan waren ´s middags groots in te slaan. Toegegeven, ook Co en ik genoten van een smakelijke baguette met ham, kaas/ei en wat blaadjes groenvoer. Sue, Kim & David waren al eerder op Rhodos geweest en legden ons uit hoe we hoogtepunten van Rhodos-stad het beste konden verkennen. Gezien de hitte, gunden ze zichzelf een rustig dagje. Het oud stadsgedeelte is uitgestrekt en erg mooi bewaard gebleven, maar naar een uurtje of anderhalf vonden Co en ik het meer dan genoeg. Tijd voor een stop onder de snorrende ventilatoren van een gezellig eettentje in de binnenstad. Daarna wat door de winkelstraten gedwaald en voor het geld dat we op een verblijfsvergunning uitspaarden inkopen gedaan: een horloge (vroeg verjaardagscadeau voor Co) en een tafelkleed. Sue, Kim & David zouden een kilo Edammer voor ons meebrengen en in de taxfree zouden we Ouzo en Raki inslaan. Om 3 uur zouden we elkaar weer treffen bij de broodjesbar. Kim & David kwamen alleen. Sue was op de valreep gebeld door haar Grieks/Turkse overburen, die voor de verloving van hun zoon op Rhodos vertoefden. Ze hadden de maaltijd klaar staan. Waar bleef Sue toch? Sue had die dag al meerdere malen naar hun zoon Ali ge-sms-t maar geen antwoord gekregen, en nu moest ze dus toch nog even op visite … Haast-je, rep-je naar de buren. Glaasje water, glaasje cola … "Nee, geen tijd om te eten. Mijn vrienden staan te wachten. Om 4 uur moet ik door de douane geweest zijn en aan boord." Ondertussen waren wij met ons viertjes -na een tussenstop bij Ali- al naar de haven gelopen, waar we uiteindelijk Sue zouden treffen. Kim & David zouden voor haar taxfree sigaretten voor Nev inslaan, zodat ze dat niet meer hoefde te doen. Om 5 voor 4 kwam Sue verhit blazend aangelopen. Ze had in de hitte van de dag in één uur gedaan waar minimaal 2 uur voor staat en had daar een stevige hoofdpijn aan over gehouden. Gelukkig kon Sue even slapen voor we weer in Marmaris aankwamen.

We waren erg benieuwd wat voor plakplaatje we in onze paspoorten zouden krijgen, want we hadden gehoord dat ook na het tijdelijk terugdraaien van het 90/180 dagen visum het gewraakte plakplaatje op sommige plaatsen nog steeds gebruikt wordt. Co en ik gingen als eersten door de douane en zagen meteen een vet stempel "90 days/90 gün". Dikke mik, riepen we naar Kim & David. Die kregen een ander plakplaatje eveneens met de opdruk 90 days/90 gün en eronder £10, het bedrag dat Britten in ponden moeten betalen. Sue was de eerste die iets afwijkends ontdekte. Zij had het zelfde plakplaatje als wij maar had alleen naar de opdruk gekeken en niet naar het stempel. "Iki ay", luidde de opdruk. Da´s twee maanden en niet drie. En dus ging ze terug. "Ik wil er een voor 3 maanden, niet voor twee!" De douanier keek haar geërgerd aan. Op het stempel stond toch 90 dagen. Ondertussen waren wij ons plakplaatje uiteraard ook aan het bestuderen. Inderdaad "Iki ay", maar ook "90 days" … Onderaan op het plakplaatje: $20. We keken naar onze eerdere visa met hetzelfde plaatje (want de Turkse overheid houdt van variatie). Daarop stond €15 en dat hadden we ook nu betaald. Ik grijnsde en zei tegen Sue "Ze zijn kennelijk alle oude plakplaatjes aan het opmaken, in afwachting van het ingaan van de 90/180 dagen regeling!" Daar houden we het voor nu maar eventjes op.

In Dalyan zouden we alle rekeningen opmaken en vereffenen en bij Kim & David Europees bunkeren met de meegebrachte heerlijkheden. Ouzo vooraf, pide-brood dik belegd met Edammer, salami, zongedroogde tomaatjes en ansjovis en begeleid door witte wijn. Gezellig en lekker!
Hopelijk kunnen we in het najaar dit feestje nog een keertje overdoen …