Een heerlijke verjaardag!

Gisteren werkelijk een heerlijke verjaardag gehad. Ik was vooraf al aardig in de stemming gebracht door vroegtijdig verstuurde (Hallmark)kaarten, e-mails, waarbenjij.nu en Facebook felicitaties. Kaan, de 14-jarige zoon van onze Turkse vrienden in Kirsehir feliciteerde me op Facebook zelfs in onberispelijk Nederlands. Hij wil docent Engels worden; ik tipte hem dat docent Nederlands ook een optie zou zijn.

Gistermorgen zijn Co en ik met de scooter naar Yuvarlakçay gereden. Een heel eind, maar zeker de moeite waard. Na ca. 25 km rijden boven aangekomen, eerst koffie / frisdrank met baklava genuttigd bij een van de forellenrestaurants en vervolgens een onbekend weggetje richting Zeytinalani ingereden dat een prachtig zicht op het meer van Köycegiz bood. In Zeytinalani toch weer omgedraaid en het terrein van de Yuvarlakçay-protesten bezocht. Het was er knap heet, want door de massale kap zijn er maar weinig schaduwplekken aan de rivier over. Het moet dus afzien zijn voor de vrouwtjes die daar nog steeds de wacht houden bij de gevelde bomen, zeker als ze overdag de ramadan in acht nemen! Na een korte wandeling gezocht of we het restaurantje konden terugvinden waar we een paar jaar terug forel gegeten hadden. En jawel, net voordat je bij de twee grote forellenrestaurants komt is er een zandpad naar beneden. Flink steil, nog nét prettig spannend. De ambiance is eenvoudiger dan bij de restaurants even verderop, maar het is er gemoedelijker en qua natuur mooier. Hoewel het water ijzig koud is, dook een dappere Turk erin om wat baantjes te trekken. Co liet zich liever voor watje uitmaken dan zijn voorbeeld te volgen. Ik herinnerde me de schommel net boven het waterpeil van de rivier en wilde die ditmaal wel uitproberen. “Hoe hoog zou het water reiken?”, vroeg ik Co. “Tot aan je knieën”, meende Co (opzettelijk????) te optimistisch. Ik was nat tot mijn middel voor ik achter kwam dat je gezeten op het plankje met je benen in het water helemaal niet kunt schommelen … Staand lukte het overigens ook niet; ik ben het kennelijk verleerd. Ik druipend nat / Co alleen wat bezweet, elk een forelletje en een pilsje soldaat gemaakt. We hadden verwacht dat het koeler zou zijn aan de ijskoude rivier, maar toen we weer naar de scooter terugliepen merkten we pas hoe heet en klammig het eigenlijk was. Toch besloten we na de lunch nogmaals een onbekende weg te volgen. Hij begon breed en veelbelovend maar eindigde in Çayhisar, een gehucht van niets met een zandpad naar nergens terwijl we gehoopt hadden in de buurt van Köycegiz uit te komen. Ons intern kompas was aardig van slag!
Weer omgedraaid dus en teruggekacheld naar Beyobasi, waar een forellenkweker zit. Nog maar twee forellen ingeslagen voor vandaag, want verse forel is in Dalyan niet te krijgen en voor 2 lira per stuk hoef je het niet te laten.

´s Avonds met Sue & Nev en Aysel uit eten gegaan bij het Günlüklük-restaurant. Het eten was er heerlijk, maar het zweet gutste in straaltjes van ons af. De luchtvochtigheid was extreem, de warmte bleef als een deken onder de amberbomen hangen en er stond geen zuchtje wind. Bah!!!
Gelukkig stonden er ten behoeve van de raki twee emmertjes ijs op tafel. Nev was de enige die zich niet ijs-koelde. Aysel, Sue, Co en ik hebben menig ijsblokje op de huid laten smelten om toch een beetje verkoeling te vinden in de broeierige hitte.

Vandaag is het nog erger dan gisteren. Co heeft ons badje net leeg gemaakt. Ik ben dadelijk aan de beurt om het verder schoon te maken en het te vullen voor de volgende sssssiiiiissssskoeling. Voor alsnog zitten we onder twee ventilatoren te chillen.

Morgen gaan we met Sue en Kim & David naar Marmaris voor een visumoversteek naar Rhodos. Hopelijk is het dan iets minder drukkend weer. Anders wordt het afzien!