Te heet om ook maar iets te ondernemen

We houden al meer dan een week ons gemak, want de temperatuur loopt hier weer hoog op. Hoger dan momenteel in Nederland, soms tot 38 graden in de schaduw. Bij het opstaan is het op het terras al bijna 30 graden. Iedere inspanning op dat moment -want af en toe moet er toch echt gepoetst of afgewassen worden- wordt acuut bestraft. De straaltjes gutsen dan van je af en het is dan net na het ontbijt al tijd voor de 2e koude douche van de ochtend … da’s niet leuk!

We houden ons dus noodgedwongen koest en zoeken ’s ochtends afkoeling in de schaduw van de bomen op het Iztuzu-strand. Het zeewater is nu heerlijk van temperatuur vinden wij, best wel koud vinden veel Turken. Zelfs Co vindt dat onbegrijpelijk en die is toch echt een watje als het om watertemperatuur gaat.
Tot een uur of twee is het op Iztuzu, te midden van picknickende Turkse families, goed toeven met een boekje. De families rukken met groot materieel uit: een groot kleed om op te zitten, stoelen, een tafeltje, een hangmat, gaspit, zwembanden, watermeloen, flessen water en frisdrank , eten voor de hele familie en eventuele aanschuivers …

Eind vorige week spraken we een Turks echtpaar waarvan de man 20 jaar geleden door een ongeluk verlamd was geraakt aan beide benen. In zijn rolstoel werd hij eerst door het losse strandzand naar de waterlijn geduwd, omgord met een zwemband en zo het water in gereden. Na even alleen gedobberd te hebben, werd hij door zijn vrouw verder de zee ingetrokken waar hij zichtbaar genoot van het koele zeewater. In Dalyan en op Iztuzu wordt helaas totaal geen rekening gehouden met mindervaliden, maar het mocht hem niet deren. Hij liet zich zijn strand- en zeeplezier niet ontnemen. We hebben gezellig met hen zitten buurten, zoals zo vaak op Iztuzu. De lokale bevolking uit Dalyan en Köycegiz maakt graag gezellig een praatje -ze vinden het geweldig als dat met buitenlanders in het Turks lukt- veelal gevolgd door een spontaan aangeboden glas thee, frisdrank, nootjes of fruit.
Soms komt een verlegen Turkse tiener, gestimuleerd door pa of ma naar je toe om Engels te oefenen. Dan weer tref je Turkse Nederlanders of Nederlandse Turken (?) die het geweldig vinden dat wij naar hiertoe verhuisd zijn. Sommigen zijn een beetje jaloers, balen van het soms vijandige sociale klimaat in Nederland, en zouden ook wel weer naar Turkije willen verhuizen. Maar ja … zo gemakkelijk is dat nu ook weer niet, als je nog ver van je pensioen af zit.

Na tweeën moet je echt wegwezen om verbranding en een zonnesteek te voorkomen, tenzij je het leuk vind om strandzand te verruilen voor strandkeien of voor een ligbed met parasol in de toeristenzone. En dat vinden we geen van beide leuk. Rond tweeën scooteren we dus weer huiswaarts over het hete asfalt en houden daar siësta tot de ergste hitte rond half vijf weer over is.

Eergisteren hebben we voor het eerst gebruik gemaakt van Sue’s aanbod dat we haar dip pool mogen gebruiken, na half vijf wel te verstaan want eerder was het ook daarin niet te hebben …
Die dag heb ik tijdens onze siësta gegoogeld om een betaalbare Zwart Zee reis te zoeken. Helaas nog niet gevonden wat ik zocht. We twijfelen wat we precies willen. Als het zo heet blijft, boeken we misschien toch nog een last minute naar ons kikkerlandje, maar dan moet het wel eerst iets afkoelen en ophouden met stormen want anders is er ook geen aardigheid aan.
Vanochtend op Iztuzu hebben we overigens voor het eerst lichte bevingen gevoeld, ik één keer, Co twee keer. Zo maar raar als je op je buik ligt in het zand en dat onder je voelt bewegen … Hopelijk blijft het daarbij; een echte aardbeving hoef ik niet echt mee te maken!