Leuk dagje

Gisteren weer een leuke dag gehad.
Eerst een dvd gemaakt voor de gastvrouwe van die avond June, daarna geshopt en gekletst bij Aysel en 's middags bij Sue binnengewipt met een lading pruimen-van-de-tijdelijke-buren, die kennelijk bang zijn om iets gezonds uit eigen tuin te eten.

We waren uitgenodigd om 's avonds bij Kaptan June Haimoff te komen eten en, zoals vaak, zou Sue voor een smakelijke bijdrage zorgen, een licht soort gebak met pruimenvulling. Vorige week had ik al een flinke zak pruimen bij haar "gelost "en wat ze daarvan had ingekookt was te weinig; ik kwam dus net op tijd! Maar goed ook dat ik bij haar langs ging, want het toetje was weer zalig!
Dat gold voor heel de maaltijd overigens, want June kookt graag en goed. Heerlijke kaassigaartjes (van haar Turkse hulp - de beste in Turkije!), (koude) zeebaars uit de oven met een mooi opgemaakte salade erom heen en gemengd fruit met gember in een uitgeholde watermeloen.

Behalve wij waren ook Sue en Nev en de Duitse filmmaakster Barbara en haar zoon Jonas uitgenodigd, met wie wij vorige week bij de twee "te water latingen" al hadden kennis gemaakt. Barbara werkt voor de ARD en heeft een aantal internationale prijzen gewonnen voor haar documentaires. Ze komt al meer dan 20 jaar naar Dalyan. Haar zoon Jonas kwam er voor het eerst als zuigeling en is -inmiddels 19- helemaal verslingerd aan Dalyan; het is zijn tweede thuis. Jonas vertrekt over een paar weken naar Mozambique voor een vervangende (sociale) dienstplicht. Moeder en zoon wilden daarom nog even samen wat "quality time" in Dalyan doorbrengen voor de voorbereidingen beginnen en Barbara weer de drukte van haar baan instapt. Barbara is een interessante vrouw met veel interesse en kennis van Turkije en de Turkse cultuur. Een van haar bekroonde documentaires gaat ook over Turkije en momenteel is ze een documentaire aan het afronden over Turkse migrantenvrouwen die trouwen en naar hun nieuwe Turkse partner in Duitsland gaan. Barbara heeft ze twee jaar gevolgd en gefilmd, vanaf het moment dat ze met een inburgeringscursus begonnen tot nu. Velen beleven nu een tijd van de grote ontgoocheling. Helaas geen verhaal met een happy end, zei Barbara spijtig. De meest westerse vrouw uit het gezelschap is het ergst ontgoocheld, blijkt. Ze woont tenmidden van autochtone Duitsers, heeft een baan en spreekt de taal zo goed als je mag verwachten en iemand die pas in het land is, maar voelt zich totaal buitengesloten ... Pijnlijk! De anderen wonen in een soort migrantenwijk, zijn niet gelukkig, ook niet superongelukkig. Ze nemen het leven zoals het komt en berusten. Een stel, waarvan de man in Duitsland is opgegroeid, overweegt naar Turkije te verhuizen. De man is daarom Turks aan het (bij)leren; hij beheerst zijn moeder(s) taal te slecht ...

Volgend jaar mag Barbara in spertijd op Iztuzu filmen en ze is erg geinteresseerd in onze opnamen van het strand. Als ze in september alleen terugkomt naar Dalyan, komt ze zeker bij ons op visite om
ervaringen uit te wisselen. We zien er nu al naar uit.

Omdat Co vorige week goed zijn best had gedaan als cameraman, had ik voor June de te water lating van Isabel Dalyan gemonteerd en op dvd gebrand. Dat viel in de smaak. Het gesprek dat June onder 4 ogen met de professor had is namelijk heel goed verlopen. Op mijn advies had June Professor Yakup gevraagd wat hij vond van de te waterlatingen. "Een zootje", was zijn ongecensureerde antwoord. Naar bleek was de mediaheisa geinitieerd door de Turkse overheid; die had voor uitnodigingen gezorgd, niet hij. De tête-à-tête was dus meteen een brainstorm van hoe het anders en beter kan. Een opluchting, want June, Sue en wij baalden als stekkers.

Vandaag, mede daarom weer een artikeltje geschreven voor de Engelstalige helft van de Dalyan Times, "Isabel Dalyan had deserved more privacy". Voornamelijk bedoeld voor de lokale papparazzi ...