Wat een ontgoocheling!

Gisteren beloofde een TOP-dag te worden:
1. Nederland zou weer een ronde verder komen, daar gingen we van uit.
2. ’s Avonds waren we uitgenodigd om getuige te zijn van het uitzetten van een gerevalideerde caretta caretta, een bijzonder privilege dat we te danken hadden aan Kaptan June en Sue.
Nederland stelde ons uiteraard niet teleur. Er was geen verlenging nodig en dus stonden we om 19.30 uur met volle maag bij Sue om samen June op te halen. Sue vertelde ons tot onze grote verbijstering al in de auto dat de caretta caretta die zou worden uitgezet nog helemaal niet op het centrum was aangekomen. Het Pamukkale team had op voorhand al wel een uitnodiging verspreid, maar professor Yakup en zijn studenten waren op de dag zelf nog naarstig op zoek naar een geschikt exemplaar! Zo nodig zou er een groene zeeschildpad worden uitgezet in plaats van een caretta.

Desalniettemin reden we goedgemutst en bepakt met foto- en filmapparatuur naar Iztuzu, in afwachting van een bijzondere en ingetogen avond. Onderweg vertelde June ons dat ze overdag al geïnterviewd was en gefotografeerd in haar oude strandbarak die nu keurig opgekalefaterd bij de ingang van het schildpaddenrevalidatiecentrum staat, voorzien van haar naam en een informatiebordje over haar roemruchte jaren. Ze deed er wat lacherig over, want feitelijk vond ze het bespottelijk dat haar gevraagd werd om op een veldbedje te gaan liggen om te illustreren hoe ze halverwege de 80’er jaren op Iztuzu bivakkeerde. Maar … voor de goede zaak heeft ze veel over, en ze is ijdel genoeg om te genieten van aandacht. Ze staat nog steeds graag in de spotlights.

Bij het revalidatiecentrum aangekomen, waren we onaangenaam verrast door het grote aantal auto’s en de luidruchtige menigte van notabelen die zich daar verzameld had. Dit was zo niet afgesproken, vertelden June en Sue ontdaan. Beiden hadden er bij Professor Yakup van de Pamukkale Universiteit op aangedrongen om de gebeurtenis kleinschalig te houden. Ze wilden er geen kermistoestand van maken, en de professor had hun verzekerd dat dat ook absoluut niet de bedoeling was. Tja … het kan zo verkeren!
Het werd allengs drukker en drukker, June werd weer uitgebreid geïnterviewd, gefotografeerd en gefilmd, want ze is ongeveer de patroonheilige van ons mooie schildpaddenstrand. Daarna werden de aanwezigen uitgenodigd om plaats te nemen in een tent, waar een video vertoond zou worden over de caretta caretta en de noodzaak van bescherming. Niets mis mee, zou je zo zeggen, integendeel zelfs. De video is van zeer matige kwaliteit, maar legt wel duidelijk uit welke bedreigingen het voortbestaan van deze zeeschildpad in gevaar brengen, en tevens waarom er op het Iztuzu-strand een bouwverbod en een spertijd gelden. Er werd uitgebreid ingegaan op het gevaar van kunstlicht in de buurt van een nestelplaats. De caretta caretta laat zich namelijk loodsen door de reflectie van maanlicht op het zeeoppervlak en kunstlicht kan de schildpad compleet de verkeerde kant opsturen. We waren dan ook hoogst verontwaardigd toen we zagen dat er in de menigte van zo’n 50 mannen, vrouwen en kinderen zeker 10 personen de gebeurtenis met een filmzon of flitsend meenden te moeten vastleggen, waaronder een van de medewerkster van het centrum zelf. Sue en ik hebben de betreffende personen aangesproken op hun verantwoordelijkheden, maar dat mocht weinig baten. Pas na enig aandringen onzerzijds, sprak Professor Yakup de fotografen erop aan. Journalist en tevens secretaris van de DKK, Süleyman Ilter, bestond het toen zelfs om de professor te verzekeren dat zijn filmzon absoluut geen kwaad kon!
Op het strand werden we door June en Sue voorgesteld aan de Duitse filmmaakster Barbara en haar zoon Jonas. Barbara werkt voor de ARD en heeft wereldwijd enkele onderscheidingen ontvangen voor haar documentaires. Ze heeft zeer recentelijk toestemming ontvangen om in spertijd op Iztuzu te filmen, onder de stringente voorwaarde dat ze absoluut geen kunstlicht gebruikt tijdens de opnamen die verstoring zou kunnen veroorzaken! Uiteraard was ook Barbara verbijsterd en ontzet door wat ze voor zich zag.

Het moge duidelijk zijn dat Kaptan June allesbehalve “amused” was. Ze gaf al snel na aankomst op het strand aan dat ze absoluut geen zin had om daar al te lang te blijven. Volkomen terecht, want het was ronduit ergerlijk hoe de menigte zich misdroeg en zondigde tegen alle voorschriften! Luidruchtig gepraat, rennende kinderen, flitsende fotografen … We zijn hem dus na een klein uurtje gesmeerd zonder afscheid te nemen van de professor en naar Gölbasi gereden voor een kleine hap en een borrel. Toen werd het dus toch nog gezellig in een vredige ambiance. Vanochtend hoorden we van Sue dat het nachtwerk is geworden voor er een schildpad werd uitgezet. Ene Jane was gebleven en is uit protest bij de strandkiosk gebleven toen een luidruchtige, dansende groep de schildpad 2 km verderop uitzette. Professor Yakup vroeg haar verbaasd of ze wist waar June gebleven was. “Die had er meer dan genoeg van”, was haar antwoord.
Morgen wordt er rond twaalf uur, op klaarlichte dag dus, een groene zeeschildpad uitgezet.
Voor die tijd zullen er, verwachten we, nog een paar harde woorden vallen. Sue heeft al aangegeven geen blad voor de mond te zullen nemen. Net als wij, is ze van mening dat June gisteren misbruikt is voor mediadoeleinden. De Professor zou dondersgoed moeten weten dat het gebeuren van gisteren niet strookt met haar denkgoed en van tevoren was ook duidelijk anders afgesproken. Dit krijgt ongetwijfeld nog een staartje, want de June Haimoff stichting wordt niet in het leven geroepen om dit soort schandalige activiteiten te sponsoren!