Terug van vakantie / al weer 1 jaar in Dalyan

Eergisteren zijn we weer huiswaarts naar Dalyan gevlogen. We hadden aanvankelijk niet gepland om in mei naar Nederland te gaan, want mei is natuurlijk de maand bij uitstek om in Turkije te vertoeven. Maar ja, Driss had ons laten weten dat zijn bruiloft zonder ons geen doorgang kon vinden en dat wilden we uiteraard niet op ons geweten hebben. Daarom op 1 mei met Corendon naar NL gevlogen. Als we de keuze hebben, doen we dat niet meer! In februari een vlucht geboekt naar Eindhoven en dan op het vliegveld Dalaman te horen krijgen dat je bij de 22 “gelukkigen” hoort die overgeboekt zijn naar een vlucht naar Amsterdam … Dat is niet leuk, maar we waren gelukkig wel op tijd om op 2 mei de 40-jarige bruiloft van Lia & Wil mee te vieren en meteen een groot deel van de familie te zien.

Na het feest in het Brabantse eerst wat regeldingetjes afgehandeld. Naar de huisarts voor een bloedonderzoek (prima in orde!), belastingzaken afwikkelen, en de camper verkopen … Onze kopers Arjen en Marijke vroegen of ze een weekje later konden terugkomen om de camper op te halen. Dat kwam slecht uit, want dat was op de trouwdag van Driss en Semya, maar ons alternatieve aanbod om de camper ’s woensdags in Hoek van Holland af te leveren werd met plezier aanvaard. Twee partijen gelukkig, want wij waren daarmee wat mobieler, zodat we in de tussentijd nog wat vrienden en familie konden opzoeken zonder steeds met bagage te hoeven zeulen.
Op woensdag eerst naar Driss in Amsterdam gereden om onze bagage en de kado’s af te zetten en daarna naar Hoek van Holland. Uitgerekend die dag liet de camper ons in de steek! Zonder problemen op en neer gekacheld naar Turkije en dan dit: startproblemen en een neiging tot afslaan in een file op de snelweg! Gelukkig bleek er niets ernstigs aan de hand, want uiteraard wilden we de camper wel in goede staat afleveren. In Amsterdam ontdekte Co de oorzaak van de balorigheid en dat luchtte op. Een stekkertje maakte slecht contact. Even aandrukken en de camper liep weer als van ouds.

Het Marokkaanse hennafeest en de bruiloft waren een hele belevenis. Het hennafeest wordt, anders dan in Turkije, met mannen en vrouwen apart gevierd. Leuk voor mij en de andere vrouwen, wat minder voor Co. Het mannengezelschap was niet erg spraakzaam en als ze dat wel even waren, bleek het Arabisch en Berbers van Co ontoereikend. De vrouwen gaan, gesluierd of ongesluierd, helemaal los op een hennafeest. Er wordt gezongen, gekletst en flink wat afgeschud met borsten en billen. Iedereen amuseert zich kostelijk; alleen voor de bruid is het afzien geblazen. Semya had gekozen voor een traditionele hennaparty, waarbij een “neggafa” met een hennaspuitje patronen opbracht op haar beide handen en voeten. Grofweg 1 uur per lichaamsdeel! Tijdens en na het aanbrengen van de henna moet de bruid doodstil blijven zitten. Dat betekent gevoerd worden en drinken uit een rietje, geholpen door een van de zussen of vriendinnen. De bruidegom komt pas laat op de avond even binnen om handpalm met henna te laten besmeren. Rond drieën reden we weer naar het appartement van Driss. De volgende dag moest er nog een vlaggenstok met witte vlag “versierd” worden. Dat was er nog bij ingeschoten en die vlag hoort toch echt bij de ceremonie. Driss’ jongste zus Karima toonde improvisatietalent, maar de moeder van Driss is nu wel een wit hoofddoekje armer. Gevolgd door de familie mét vlag, werd Driss bij de bruid binnengeleid onder begeleiding van trommel- en blaasmuziek van muzikanten in djellaba. Daar vond de dadel- en melkceremonie plaats, waarbij bruid en bruidegom elkaar te eten en te drinken geven. Daarna was het tijd om de ringen uit te wisselen. Een korte, maar mooie ceremonie die begeleid wordt door een typische yel van de vrouwen die je wel vaker in Arabische landen en Turkije hoort.
Het feest vond plaats in een feestzaal in Beverwijk. Ook hier zaten de Marokkaanse mannen en vrouwen apart. Co en ik kozen ervoor om aan een gemengde tafel van “allochtonen” te gaan zitten. We waren al door Driss gewaarschuwd voor een modeshow, maar waren toch erg verrast over de verkleedpartij die die avond plaatsvond. Semya had een eigen styliste / visagiste die haar die avond een keer of 4-5 omkleedde en opmaakte. Ook de bruidegom kleedt zich meermalen om. Na elke omkleedronde volgt een presentatie van de bruid en bruidegom in de zaal, op een soort bankje dat speciaal voor hen is verhoogd en versierd. Tegen het einde van de avond worden bruid & gom door mannelijke familieleden in een draagstoel binnengedragen en door de feestzaal geleid. Eerst statig schrijdend, later al dansend tot het moment waarop de draagstoelen elkaar in het midden ontmoeten en bruid en bruidegom een kus delen. Na het aansnijden van de bruidstaart, begeleidde de familie het bruidspaar rond 4 uur naar de bruidsauto. Al met al was de bruiloft toen al meer dan 13 uur gaande … niet te flauw! De dagen tot ons vertrek hebben we dus voornamelijk uitgeblazen. Zo’n Marokkaanse bruiloft gaat je niet in de koude (!) kleren zitten. En die nacht was het koud; het was rond het vriespunt!

Nu twee dagen na terugkomst, hebben we weer iets te vieren gehad. Gisteren woonden we precies één jaar in Dalyan! De pijlstaartpop die we voor ons vertrek naar NL koel weg hadden gezet gaf ons vandaag een mooi verjaardags-kado door uit te komen. Vandaag hebben we ook voor het eerst moerbeienjam gemaakt. Dat was bittere noodzaak, want de moerbeien vallen met bosjes uit de boom, trekken hele hordes bijen aan en beginnen snel te gisten … Het stonk bij thuiskomst dan ook behoorlijk bij Huize Je maintiendrai. Gisteren moesten we dus meteen gaan klussen: moerbeien ruimen en de tuin wieden …