Voorjaar!

Al een tijdje niet geschreven, hoewel we een hele hoop gedaan en gezien hebben.

Veel getuinierd, want we willen na onze rondreis met Bernard en Ria nieuwe aarde laten aanbrengen en van tevoren wilden we de bloemperken goed omgespit en geschoond hebben. Dat was véél werk, meer dan we gedacht hadden, maar het is gelukt. Vandaag hebben we het laatste beetje gedaan. Van Sue en Nev mochten we plantjes en heestertjes uitsteken en stekken meenemen, want hun tuin staat te vol en moest uitgedund worden.

Tussendoor natuurlijk toch ook leuke dingen gedaan.
Vorige week donderdag op de scooter voor boodschappen naar Ortaca gereden (op zich niet leuk) en daarna binnendoor via Mergenli terug naar Dalyan. Altijd een mooie trip. We hadden gehoopt wat vroege orchideeën te zien, maar helaas moesten we genoegen nemen met een kameleon en een stuk of tien landschildpadden. Verder de eerste moerasschildpadden in het water. Tja, dat was dus maar behelpen! Maar het is hier nu wel echt voorjaar geworden met bomen-in-blad, bloemetjes, reptielen, amfibieën, ooievaars én hooikoorts!

Zaterdag was het de 100e dag van de Yuvarlakçay-protesten. Die gelegenheid werd onderstreept door een protestmars van Döküm Tepe naar Topgözü. Bij Döküm Tepe heeft het Platform ter Bescherming van Yuvarlakçay een “AKFEN-monumentale-bomen-kerkhof” in het leven geroepen. Daar verzamelde zich een hele stoet met honderden aanwezigen voorzien van borden en spandoeken. Na aankomst op Topgözü was er weer een gezellig programma met zang en dans, en de laatste harembroeken-rap. Gewéldig! Op de terugweg in de door de gemeente beschikbaar gestelde “Yuvarlakçay-bus” een feestelijke voortzetting met zang en veel heupgewieg van een aantal dames uit Istanbul die in Dalyan hun nerinkje hebben.
Zondag na het tuinieren naar Kavakarasi gereden om te kijken hoe de amberbossen erbij liggen. We willen daar met Bernard en Ria een kijkje nemen, maar de sfeer die ons altijd zo bekoort wordt sterk bepaald door het zonlicht dat door het gebladerte op de reuzenpaardenstaarten valt. Daarvoor was het nog net wat te vroeg. Ze staan nog maar net boven de grond, maar in 1,5 week kan er veel veranderen … dus wie weet.

Dinsdag eindelijk een Sarah-feest gevierd met Aysel. Kemal die de bovenste helft van een paspop zou meebrengen uit hun boetiekje en die op het door ons geïmproviseerde onderstuk zou plaatsen, had de torso en de armen onaangekleed op de trap geposteerd en Aysel snapte dus niets van onze “Sarah”. Dat hebben we dus even snel rechtgezet terwijl ze in de keuken hamsi (verse ansjovis) aan het bakken was. De stevige onderdanen in harembroek die wij op een fauteuil hadden geposteerd kregen alsnog een bovenstuk in trui en vessie, en het toch wel wat jeugdig uitgevallen kopje van de paspop werd voorzien van een Sarah-masker en hoofddoekje. Een Turkse Sarah op niveau, want dochter Melike vond Sarah “tatli” (= schattig). Na de toelichting gehoord en gelezen te hebben, kon Aysel onze Nederlandse traditie zeker waarderen en wilde ze met Sarah op de foto. Ayse zal nog even op haar harembroek moeten wachten, want Aysel wil nog een paar daagjes van haar Sarah nagenieten …

Woensdag en gisteren veel met Sue gebuurt. Sue helpt Dalyan’s grand lady June Haimoff bij het oprichten van haar stichting ter bescherming van het Iztuzu-strand en de caretta caretta. Zonder “Kaptan June” was ons geliefde Iztuzu-strand in de 90’er jaren tot één grote toeristenfabriek verworden en had Dalyan nooit haar status van beschermd natuurgebied gekregen.
Kaptan June heeft een paar maanden geleden op haar 86e haar inburgeringscursus met succes afgerond en heeft nu een dubbel paspoort. Dat was nodig om een stichting te mogen oprichten, plus 50.000 Turkse lira’s. De helft van dit bedrag is er al, en Sue helpt June om het resterende bedrag bijeen te sprokkelen, o.a. door een groot diner dansant te organiseren voor de notabelen. Wij behoren uiteraard niet tot die laatste groep, maar zijn evengoed welkom met andere geïnteresseerden uit onze kennissen- en vriendenkring. We hebben de stichting-in-oprichting onze Dalyan DVD aangeboden om door verkoop extra geld binnen te halen. Dat aanbod werd gretig aangenomen. Officieel mag June nog niets verkopen zolang de stichting geen feit is, maar vragen om een donatie en die belonen met een DVD kan wel. Zodra de stichting officieel is opgericht, kan de DVD in het schildpaddenrevalidatiecentrum verkocht worden. Leuk om zo ons steentje bij te kunnen dragen en June Haimoff is een dame die het verdient! Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/June_Haimoff en haar eigen website http://www.kaptanjune.net/proto.htm .

Vanmiddag met de scooter richting Radarstation gereden, maar zover zijn we niet gekomen. Eerst bij de eerste 10% helling in Gökbel onze eerste bloeiende orchideetjes van dit jaar bekeken, een stuk of 20 exemplaren van de nonnetjesorchis. Kort na de afslag naar het radarstation een hellinkje opgelopen in een stenig naaldbos. Co zag water lopen en dacht … mmm, amfibieën!
En hij had gelijk. Na een paar steentjes keren vonden we een groene pad (Bufo viridis / variabilis). Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Groene_pad , en even later zagen we nadat Co wat grotere blokken keerde voor het eerst de Lyciasalamandra fazilae, een prachtige endemische vuursalamander. Deze wordt met uitsterven bedreigd door het verdwijnen van zijn habitat. Wij vonden maar liefst 4 exemplaren onder twee stenen. Niet helemaal toevallig, want Co heeft deze week ons Reptielen- en amfibieënboek over Zuidwest Turkije weer tevoorschijn gehaald en herkende de biotoop. De Lyciasalamandra fazilae is een beetje een vreemde salamandersoort. Het vrouwtje van deze landsalamander werpt na een draagtijd van 5-8 maanden twee volledig ontwikkelde jongen van ca. 6-7 cm grootte. Deze salamander kent dus geen larvenfase, in tegenstelling tot de Nederlandse vuursalamander.
Helaas hadden we geen camera meegenomen, het waaide vanmiddag zo hard dat we dachten dat we die toch niet zouden gebruiken. Alle afbeeldingen zijn vandaag dus geleend van het internet …