Ze maken het hier soms spannend …

Zaterdag even flink geschrokken. Ik kon al een tijdje niet meer internetbankieren, omdat ons mobiele nummer veranderd is en de eenmalige inlogcodes steeds mobiel worden doorgebeld. Zaterdag had ik eindelijk weer toegang tot de website van de Isbank en zag tot mijn schrik dat er op 2 maart meer dan 4500 lira “verdwenen” was en dat daarvan op 3 maart weer een kleine 2000 was teruggeboekt. Van de code OTOMATIK FON ALIM kon ik niks van maken. Een mailtje gestuurd naar de bankbediende die ons altijd helpt, maar ja … op zaterdag is de bank dicht.

Gistermorgen stonden onverwacht Tahir met drie van zijn Koerden voor de deur. Daar hadden we niet echt op gerekend, maar goed. Tahir had het idee dat het weer gisteren mee zou zitten en dat de klus eindelijk afgemaakt kon worden. Daar konden we moeilijk iets op tegen hebben.
Meteen Tahir gevraagd of hij naar de rekening specificaties kon kijken en of hij snapte wat er aan de hand was. Tahir vermoedde dat we een rekening hadden waarmee gespeculeerd kon worden. Nou nee, dit was onze rekening courant, geen spaarrekening. Tahir keek zuinig en raadde ons aan maandag meteen naar de bank te gaan. Hij vermoedde dat een van de bankbediendes zijn/haar boekje te buiten was gegaan. Mmmmm, staatsbank?!
Meteen van de website alle bankafschriften totnogtoe gedownload en daar zagen we in december en januari soortgelijke transacties. Dan word je héél boos en begin je te twijfelen aan de betrouwbaarheid van die aardige en hulpvaardige bankbediende die ons altijd helpt.
Gisteravond even bij Sue binnen gelopen voor advies. Zij wist meteen wat er aan de hand moest zijn, want ze heeft het zelf ook meerdere malen meegemaakt. Op een van haar vakanties buiten Turkije bleek ze ineens niets meer van haar rekening te kunnen halen en bij thuiskomst was de elektriciteit afgesloten vanwege wanbetaling … Het zal je maar gebeuren!
De Isbank en kennelijk ook andere banken zoals de Akbank hebben de onhebbelijkheid om -zonder dat te communiceren met hun klanten- rekeningbedragen boven de pakweg 2000 lira in liquide fondsen onder te brengen. Ze boeken, als het meezit, geld terug als de teller onder de 2000 komt en geven je een paar kurus extra als tegenprestatie. Toen Co dinsdag nietsvermoedend 2000 lira opnam en de teller op een bedenkelijke 13 lira en een paar kurusjes stond, werd er OTOMATIK weer 1999,30 lira teruggeboekt. Onze mond viel open, toen Sue ons uitlegde hoe dit in zijn werk gaat. En na verwondering komt dan verontwaardiging, want speculeren met andermans lira’s heet in ons boekje gewoon diefstal.

Vanochtend ontvingen we vrijwel meteen na opening van de bank een geruststellend bedoelde email van Nahir, de bankbediende. Ze gaf aan dat we ons niet ongerust hoefden te maken. Ons geld was echt niet foetsie, maar veilig en spaarzaam weggezet in fondsen. Als we daar niet blij mee waren, kon ze dat desgewenst voor ons ongedaan maken. Redelijk boos mailtje teruggestuurd dat we graag langs kwamen om e.e.a. met haar en de directeur door te spreken. Op de bank legde Nahir ons daar uit dat dit geen beslissing is van de Isbank in Dalyan; dit is “beleid” van de centrale bank in Istanbul. Het is een automatische transactie die van toepassing is op Turkse rekeningen, TENZIJ de verontwaardigde eigenaar te kennen geeft dat hij/zij dat niet wil. Nou ja! Een beetje vals gevraagd of het ons toegestaan is ongezien wat geld van de bank te gebruiken en naderhand ongezien weer keurig te boeken, of dat het in dat geval diefstal betreft …
Nahir kijkt ons aan en heeft last van plaatsvervangende schaamte. We hebben een punt, vindt ze, maar ze kan er weinig meer mee dan in het systeem invoeren dat deze klant niet van dit soort geintjes gediend is. Ze verontschuldigt zich nogmaals namens het filiaal Dalyan voor de vervelende verrassing waarmee we dit weekend geconfronteerd werden.

Na het bezoek aan de bank even bij Kemal binnen gewipt. Aysel is op 5 maart 50 geworden en we willen haar bij terugkomst uit Istanbul verrassen met een Sarah en een klein feestje. Na een korte aarzeling stemt Kemal hiermee in. Dat feestje ziet hij wel zitten, maar of Aysel de Sarah ziet zitten, weet hij niet. Ik overtuig hem door te zeggen dat Aysel ons zelf telefonisch heeft verteld dat wij haar wel een feestje mochten bereiden. Tja, dat weet Kemal. Aysel heeft hem verteld dat wij haar op haar verjaardag gebeld hebben en vonden dat we haar 50e verjaardag niet op haar beloop konden laten. Van Hollanders kun je dan verwachten dat ze dat op zijn Hollands doen, toch? Kemal geeft zich gewonnen. OK dan! Woensdag halen we in de winkel een etalagepop op, die we gaan optuigen. We zullen wel wat hulp nodig hebben om de pop er als een Turkse Sarah uit te laten zien :-) …