Terug naar Nederland

9 november: Dalyan - Selçuk

Vanochtend na Turkse koffie met baklava de huissleutels aan Ayse en Fedai gegeven en afscheid van onze buren Durmus en Fatma genomen. Helaas hebben we onze vrienden Aysel en Kemal niet meer gezien. Aysel klonk gisteren al flink ziek aan de telefoon, maar wilde toch proberen nog binnen te wippen. Nee dus (en terecht)! Vandaag klinkt ze nog erger aan de telefoon. Kemal is niet thuis en ze kan het niet opbrengen om uit bed te komen. Griep of einde-seizoen-leegte? Ik beloof haar over een paar daagjes opnieuw te bellen.
Rond half elf naar het ziekenhuis gereden voor controle. De professor is net als Co positief, maar wil toch de uroloog nog raadplegen. Ook die is gelukkig tevreden; de cyste is niet weg maar de ontsteking wel. Co moet dezelfde pillen nog 10 dagen blijven gebruiken, maar we hoeven ons niet te haasten om z.s.m. in Nederland te zijn. We gaan daar wel naar het ziekenhuis om de cyste te laten verwijderen, maar ook dat heeft geen haast. We zijn stomverbaasd, als we helemaal niets hoeven af te rekenen. Dat gaat in Nederland toch echt anders … De professor is ook niet te beroerd om ons nog uit te leggen waarvoor de zwangerschapstest diende. Een overdaad aan vrouwelijke hormonen had mogelijk op een tumor gewezen. De “pregnancy test” was dus echt geen vergissing van het lab. De professor maakt op de gespecificeerde rekening een aantekening om dit toe te lichten voor de ziektekostenverzekering.
Vanuit het ziekenhuis eerst naar een dönerci, dan naar de showroom van Tahir. Tahir heeft voor ons een nieuwe waterpomp voor in de camper besteld, maar vorige week de verkeerde ontvangen. De firma had beloofd dat er vrijdag een andere geleverd zou worden, maar vrijdag was er geen pakketje, zaterdag niet en vandaag weer niet. Morgen zegt de firma, maar dat wachten we toch maar niet af …

Vanuit Ortaca bij stralend weer naar Selçuk gereden. We zijn net voor het donker op de prachtige camping waar we ook in het voorjaar overnacht hebben, aan de voet van de citadel en vlakbij de Isak Bey moskee en de Johannes basiliek. Als we aankomen is het droog, maar het heeft duidelijk wel geregend. Als Co om die reden tegen de campingbaas zegt dat hij maar liever niet op het gras gaat staan, lacht deze. Co maakt zich zorgen om niets; hij heeft immers een tractor! We kiezen desondanks een plaatsje aan het pad. Co heeft eergisteren ook al tractorhulp nodig gehad; hij wil er geen gewoonte van maken ...

10 november: Selçuk - Eceabat

Rond 09:30 uur vertrokken van de camping in Selçuk. Het is weer stralend weer en ruim 20 graden. Onderweg wijst Co erop dat er vlaggen halfstok hangen. Klopt, ineens weet ik het weer: het is vandaag de sterfdag van Atatürk. We waren te laat op pad om het aan de lijve mee te maken, maar op 10 november om 09:05 uur ligt heel het verkeer in Turkije even stil om dit te herdenken en vadertje Turkije te eren. Wel over gelezen en toch gemist!
De reis verloopt voorspoedig, want we hebben besloten om ruim voor Izmir de tolweg op te schieten. De ellende van de heenreis staat ons nog helder bij en voor TL 2,25 kun je je niet echt een buil vallen … Ondanks de tolweg pikken we toch een stukje Izmir mee, maar gelukkig niet de hectiek van de heenreis. De kustweg schiet lekker op. Ter hoogte van Küçükköy worden we prettig verrast. Aan de doorgaande weg liggen een aantal zoutpannen en zoutpannen betekent heel vaak … flamingo’s! Ook nu … We hadden ze dit jaar nog niet eerder gezien, maar we hebben wel gehoord dat ze vroeg in het jaar ook aan het Iztuzu-strand te zien zijn. We hebben ons statief niet meegenomen en moeten ons dus beperken tot wat foto’s, maar evengoed: dit is genieten!
Om 16:15 uur steken we vanaf Kepez bij Çanakkale met de veerboot over naar Eceabat. Drie kwartier later staan we weer op Europese bodem. Het is al schemerig en we zien in onze campinggids dat de camping bij Gelibolu (Galipoli) sinds 31 oktober gesloten is. We besluiten daarom dat het welletjes is en parkeren de camper en aanhanger aan het haventje vlakbij een visrestaurantje. Het restaurantje ziet er van buiten gezellig uit en na een korte wandeling door het havengebied van Çanakkale besluiten we dat dit de enige tent is die ons echt trekt en een visje zal er wel ingaan. Schijn bedriegt; zo gezellig is het er niet. Voorgerecht, hoofdgerecht en Turkse koffie toe en toch staan we na een uurtje al weer buiten. Dan maar een flesje wijn opentrekken in de camper. Het is nog maar net over achten en de avond is nog lang … Rond negenen begint het te regenen. Hopelijk is het morgen over; terugreizen in de regen trekt ons niet echt.

11 november: Eceabat - Veria

Het is flink bewolkt als we rond 9 uur aanrijden. Het ziet ernaar uit dat we het vandaag niet droog gaan houden. Toch komen we er tot aan de grens vanaf met wat spatjes. De Turkse douane zet de nodige stempeltjes en heeft geen interesse in de inhoud van de aanhanger. Ze zijn al dik tevreden als hij op tijd het land uitgaat. Bij de Griekse douane moet de aanhanger open. De douanier ziet de dekenkist die we voor Joli en Rico naar Nederland meenemen. “Wat is dat?” klinkt het bars. Co zegt dat het gevaarte leeg is. “Ok, doorrijden dan …”
In Griekenland schijnt het zonnetje. Het is warm achter het glas. Overal is het bewolkt en we zien zware en donkere wolkpartijen die weinig goeds beloven, maar steeds als we in de buurt dreigen te komen buigt de weg de goede kant op, weg van de nattigheid. Pas tegen vijven krijgen we wat spatjes, maar bescheiden … zoals het hoort. Om kwart over vijf besluiten we van de snelweg af te slaan. We zijn dan even voorbij Thessaloniki en hebben de afslag naar de A2 opgepikt. Het schiet goed op, morgen moeten we de veerboot naar Bari wel kunnen halen.


12 november: Veria - Igoumenitsa - Bari

Koud vannacht! Een extra deken op ons reisbed, maar dan nog bibberbbibber eerst het kacheltje aan voor we ons met koud water durven te gaan wassen! Maar toch: Wat boffen we toch met het weer. Het is stralend blauw als we opstaan en ook vandaag rijden we langs alle zware wolken af en is het warm achter het glas. Op de heenweg was de (gratis) "tol"weg nog niet af; nu wel op wat kleinigheidjes na. We hoeven dus niet via enge bergweggetjes met de camper + aanhanger, maar missen daardoor wel de prachtige pas waar we op de heenweg zo genoten hebben van landschap en plantjes. We zijn dan ook al vroeg in Igoumenitsa, al rond kwart over twee en de eerste boot gaat pas om 21:00 uur. We gedragen ons dus maar als toeristen: lekker sardientjes eten met een Griekse salade en een half litertje wijn. Dan wat door het stadje slenteren en in winkeltjes neuzen. Tot onze verbazing zien we veel Chinese kledingwinkeltjes, met prijskaartjes die bij dat etiket passen. Co koopt er een prima winterjas voor Euro 35. De damesjassen zien er helaas niet uit. Een uurtje aan de kade gezeten in het zonnetje, wat boodschapjes gehaald en toen naar de haven gereden. Vroeger dan verwacht willen ze ons aan boord hebben. Dat komt goed uit, want nu heb ik "elektriek" en kan ik een onbeveiligd netwerk oppikken van een concurrerende reder, onze e-mail checken en dit berichtje inplakken en updaten.
Dadelijk eens kijken of ik ook nog wat fotootjes kan uploaden. Met de betaalde WiFi van de heenweg lukte dat niet. Misschien met dit klandestiene netwerk wel ...
Morgen zijn we rond 8 uur 's ochtends in Bari. We liggen voor op schema! Geen paspoorten vergeten, geen pech-onder-weg, geen omleidingen ... en totnogtoe prima weer.