Paniek in de tent - naar het Ziekenhuis

5 november

Een paar spannende dagen achter de rug. Maandagavond vertelde Co dat hij een zeurderige pijn had in zijn rechterteelbal. Er zat een harde knobbel, die voor zijn gevoel snel groeide. Paniek in de tent dus. De 1e gedachte: zo snel mogelijk terug naar Nederland!
Dinsdagochtend Tahir gebeld over wat regeldingetjes en via King Emlak proberen uit te vissen of het mogelijk was om de camper een half jaar op het vliegveld te stallen en wat dat zou kosten. Als dat mogelijk was, hoefden we de camper en aanhanger namelijk niet over de grens te brengen en zouden we vanuit Dalaman naar Amsterdam terug kunnen vliegen. Helaas … niet mogelijk. Balen! Daarom maar andere voorbereidingen voor ons vertrek gepleegd, zoals huis schoonmaken, was, strijk, op internet gezocht naar vliegmogelijkheden vanuit Griekenland, en bij onze Engelse vrienden Kim en David binnengewipt om spulletjes af te geven en hun uitnodiging voor het Guy Fawkes feest af te zeggen. We waren op dat moment nog van plan om gisteren richting Griekenland te karren en, afhankelijk van hoe Co zich voelde door te rijden of een vliegtuig te pakken. Kim vertelde ons hoe goed hij kort geleden geholpen was in het nieuwe Yücelen ziekenhuis in Ortaca en raadde ons aan voor onze gemoedrust eerst daar naartoe te gaan voor een diagnose. Dan zouden we in ieder geval weten of we ons al dan niet druk hoefden te maken en hoe snel we in NL terug zouden moeten zijn.
We hebben zijn advies gisteren opgevolgd en dat bleek een goede keuze. Yücelen hastanesi is een particulier ziekenhuis, waar je onmiddellijk (in goed Engels) te woord wordt gestaan en snel een dokter wordt opgetrommeld om je te helpen. We waren er rond 10 uur en stonden rond 1 uur weer buiten. Dat het al met al (intakegesprek - uitwendig onderzoek - röntgenfoto - bloedonderzoek - ultrasoon onderzoek - urineonderzoek - nabespreking en administratieve afhandeling) nog zolang duurde, was alleen te wijten aan het feit dat de professor graag een uroloog uit een ander ziekenhuis over wilde laten komen voor een second opinion. Gelukkig had hij ons al wel meteen na het ultrasoon onderzoek gerustgesteld dat de knobbel een cyste van ca. 12 mm doorsnede betrof, maar geen tumor. Hij wist niet of een operatie nodig zou zijn, maar vertelde wel dat het in dat geval een kleine ingreep betrof. Rond 12:45 uur verscheen de uroloog. Die wist ook nog niet of een operatie nodig is en heeft Co eerst antibiotica en een ontstekingsremmer voorgeschreven. Een eventuele operatie zou wel binnen 15 dagen verricht moeten worden en daarom moest Co zich maandag weer laten onderzoeken, door hemzelf of in een ander ziekenhuis onderweg. Dat laatste vinden we geen handige optie, hoewel we van alle verrichte handeling de relevante papieren meekregen, incl. een Engelse vertaling. We blijven dus tot maandag hier en rijden ’s middags aan of uiterlijk dinsdagochtend.
In Ortaca een hapje gegeten en even in Tahir’s nieuwe showroom-in-aanbouw binnengewipt. Daarna vanuit Ortaca naar Kim & David gereden om het “goede nieuws” te vertellen. Dat resulteerde in een gezellige namiddag en avond. We waren pas rond elven weer thuis …

Vanochtend de ziekenhuispapieren bekeken en dat resulteerde in een schaterbui. Co is niet zwanger! In eerste instantie dacht ik aan een foutieve vertaling, maar nee. Ook volgens de Turkse versie heeft Co een zwangerschapstest gehad! Waarschijnlijk heeft de professor het laboratorium om een uitgebreid bloed- en urineonderzoek gevraagd, en dat heeft Co dus ook gekregen! Niet zwanger ... heel geruststellend!
Even later kwam Tahir langs met de langverwachte inboedelverzekering en een catalogus met waterpompen voor campers. De firma die hij in Antalya benaderd had om ons een nieuwe te leveren, had hem de verkeerde gestuurd. Dat vond ook Co, maar het lijkt erop dat we nog net op tijd een vervanger hebben voor we aankarren ...

Vandaag nog eens goed kijken of we puttertjes kunnen filmen. Marion en Bas hebben gelijk. Er zitten puttertjes vlakbij het huis. Vanavond gaan we alsnog naar het Guy Fawkesfeest van Kim en David. Co heeft al een meebrenggerecht gemaakt, ik ga dadelijk zelf ook aan de slag.