Vlinderrijke zondag

18 oktober

Vandaag via Arikbasi richting Golbasi gefietst. We zijn benieuwd of er op het terreintje tegenover Golbasi inmiddels weer wat leuks te zien valt, want bij de achterburen horen we de laatste week steeds boomkikkers en we hebben er ook één op ons terras gevonden. Tegenover Golbasi krioelt het in het voorjaar altijd van de boomkikker-ukkies, dus wie weet …

In Arikbasi filmen we eerst imkers die hun bijenkasten aan het onderhouden zijn. Als we de weg naar Iztuzu inslaan, worden we meteen getrakteerd op een kleine monarchvlinder. Helaas is het een vluchtige, die niet bereid is voor ons te poseren.
We stallen de fietsen bij Golbasi en lopen het paadje aan de overkant van de weg in. Het terrein ziet geel van een plant die ons qua bloem doet denken aan jacobskruiskruid. We zien er geen boomkikkers, maar wel veel vlinders, o.a. de distelvlinder, de koninginnenpage, de atalanta, een veel te vlugge luzernevlinder, het kleine brandkruiddikkopje (Muschampia proto) en een niet nader geïdentificeerd zandoogje. We slaan een poging-tot-pad in, dat vroeger een wandelroute geweest schijnt te zijn, maar nu overwoekerd is. De Turkse geiten zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn!
Het stukje dat nog wel te bewandelen is, is zeer de moeite waard. We genieten van een smaragdhagedissenmannetje totdat hij het struikgewas inschiet. Als we verder lopen, worden we getrakteerd op patrijzen, moerasschildpadjes en een eekhoorn. Dan wordt het struikgewas te dicht en moeten we omkeren. De volgende keer moeten we beslist een snoeischaar meenemen …
Het smaragdhagedissenmannetje is ons wederom ter wille. Hij laat zich uitgebreid filmen en dat zijn we van deze soort niet echt gewend. (De filmbeelden volgen morgen of overmorgen.)
Voldaan strijken we neer bij Golbasi voor een hapje en een drankje, in de verwachting dat we daar nog getrakteerd zullen worden op ijsvogeltjes … Helaas, ze laten het ditmaal afweten.

Na de lunch rijden we nog door tot Ekin Dipdag en zien we de ijsvogeltjes wel langs de oevers van het Sulungurmeer schieten. Poseren willen ze echter niet. We rijden een paadje schuin tegenover Ekin Dipdag in, maar besluiten al na een paar meter dat dat te optimistisch is. We parkeren de fietsen en lopen het pad in, dat al snel steil omhoog voert naar een uitzichtpunt. Wauw, wat een mooi uitzicht op het meer van Sulungur!
Vanuit het uitzichtpunt loopt nog een paadje richting bossen. Mogelijk is het het pad dat naar Kocadere voert, waarvan we al een deel in tegenovergestelde richting hebben gelopen. Het is te heet en te laat om dat nog uit te proberen, maar we willen het zeker nog een keer verder verkennen. Na een korte stop bij Ekin Dipdag rijden we naar huis. Het begint te dreigen. Als we thuis zijn, begint het te rommelen en te weerlichten. Echt doorzetten doet het onweer niet, al vallen er ’s avonds wat spatjes. Maar ach … wat valt er te klagen, als je om 10 uur ’s avonds nog lekker buiten op het terras kunt zitten! Heerlijk toch …