Vreemde dag vandaag

16 oktober

Zomaar een vreemde dag vandaag!

Gisteren hebben Co en ik hard gewerkt om de laatste blinden te lakken en het laatste raamkozijn te schuren en lakklaar te maken. Het aflakken stond voor vandaag op het programma.

Bij het opstaan hoorde ik echter onbeheerste huilbuien en weeklagen bij onze achterburen, Ibrahim en Ümmü. Ik had meteen het gevoel dat er iets goed mis was, want Ibrahim en Ümmü zijn erg nuchtere mensen en er wordt ook nooit geruzied. Ik liep dus om het huis heen en vroeg twee jongemannen bij de erfafscheiding of er soms iets ergs aan de hand was. “Ja inderdaad, onze oom heeft een dodelijk motorongeluk gehad,” was het antwoord.
Dat was schrikken. In eerste instantie dachten we dat Ibrahim zelf overleden was, maar toen ik naar de buurtjes liep om mijn medeleven te betuigen, bleek dat het hun zoon was die verongelukt was. Ibrahim vertelde dat zijn zoon vannacht samen met twee vrienden in Dalaman een motorongeluk had gehad en in het ziekenhuis was overleden. Hoe de familierelaties precies liggen weten we niet, maar er zijn altijd een jonge vrouw en een kleindochter bij Ibrahim en Ümmü. Mogelijk is de vrouw de schoondochter van onze achterburen en wordt zij -zwanger van het 2e kind- op jonge leeftijd weduwe.
Toen ik vanochtend naar Tahir belde met de vraag wat gebruikelijk is in Turkije bij het overlijden van buren, vertelde hij me dat hij morgen zelf ook even bij onze buren langs gaat. Hopelijk horen we dan meer wat er precies aan de hand is.

Van het schilderen is vandaag uiteraard niets gekomen.
In plaats daarvan hebben we een bidsprinkhaan gefilmd die gisteravond op ons terras zat. Terwijl we filmden, kwam er een auto ons straatje in gereden. Er stapte een Nederlandse vrouw uit die zich voorstelde als Jolie en ons vroeg of wij soms interesse hadden in een aantal esoterieboeken die zij in mei van Ellis had gekregen. Even nader kennis gemaakt en gekletst en tot onze schrik hoorden we dat Ellis en Ken maandag bij aankomst op Dalaman niet door de douane mochten en onverrichter zake met hetzelfde vliegtuig terug zijn gekeerd. Visumproblemen, heel naar!

Vanmiddag naar Okçular gefietst naar de ingang van Kocadere. Daarvoor was het duidelijk niet het juiste seizoen, al werd het voorjaar al aangekondigd door het loof van tientallen bolgewasjes. De herfstige uitstraling van Kocadere mocht onze pret niet drukken. We werden op een levendige felgroene mantis getrakteerd, op een vluchtige kleine monarchvlinder en daarna op een filmgenieke hop, die wel wilde meewerken. Dat was genieten, dus. Het hopfilmpje is in lage resolutie ge-upoad, het filmpje van de mantis volgt nog. (Voor de liefhebbers: het hopfilmpje staat in hogere resolutie ook op Picasa. Zie: http://picasaweb.google.nl/MariaJBogaerts/HopBijOkcular?authkey=Gv1sRgCNzrmfnI2p_LmgE#5393282395009758002 )

Thuis gekomen, weer terug in het verdriet van de dag. Er klinkt imamgezang bij de achterburen.
Even later rijden er toeterende auto’s over Sulungur Caddesi en klinken er trommels. Waarschijnlijk is er een trouwerij in de buurt. Een pijnlijk contrast ...