Wandeling in Okcular

5 oktober

Lekker wandelweer vandaag, niet te heet! We besluiten om de eerste Okçular wandeling uit het boekje van Alan Fenn te doen. We fietsen naar Okçular en zijn vanaf Leyley nog maar net een minuut of 10 onderweg of er komt ons een auto tegemoet. De chauffeur stopt, het is Mr. Fenn himself, vergezeld door zijn partner en ons mede-milieugroeplid Janet Surman, overgekomen familie en een professionele fotograaf. Alan verontschuldigt zich, vandaag heeft hij geen tijd, maar een dezer dagen belt hij op om een afspraak te maken. Als hij de inzittenden uitlegt wie wij zijn, complimenteert zijn zus ons met onze video´s. Ze heeft er geweldig van genoten met Alan en Janet. Alan legt uit waar hun huisje staat+ het ligt iets verderop aan de weg, niet de kazernebarak maar het enige fatsoenlijke huis dat er staat.
We zetten onze wandeling voort en beginnen ineens te grijnzen. We staan stil bij het huisje dat Golbasi Arif ons tot onze schrik vorig jaar probeerde te verkopen, de kazernebarak dus. Het huis verderop waar we vorig jaar wel erg geporteerd van waren, blijkt het huis van Alan en Janet.
De wandeling is een mooie, maar natuurlijk met de beperkingen van het herfstseizoen. Tot onze verwondering zien we nog een boomkikker in een rietstengel, die stinkend zijn best doet groen te wezen. Daar hadden we niet meer op gerekend!
Even later maken we een stop bij een picknickplaats bij de begraafplaats. Er staat een bord dat picknickers aanzet hun zootje naderhand ook weer mee te nemen. Waarschijnlijk een stukje huisvlijt van Janet … Er staat ook een drenkbak bij de picknickplaats. Het is er een af en aanvliegen van hoornaars en libellen. Als we verdergaan, blijken we een stuk van de route gemist te hebben. Er is volgens de beschrijving een uitzichtpunt vanwaar we het dorp moeten kunnen overzien en ook zicht hebben op het flora- en faunaparadijsje Kocadere en het meer van Koycegiz. We lopen een eindje terug om dit nog mee te kunnen pikken. Alan heeft niets te veel beloofd, het uitzicht is de moeite waard!
Na een lunchstop net voorbij de toegang tot Kocadere, lopen we over een grintpad langs boomgaarden terug naar het dorp. Hè, wat vliegt daar? Daar is-t-ie weer, de Pashavlinder. Dit keer heeft hij meer geduld met ons dan de vorige keer. Als hij eenmaal gaat zitten, laat hij zich uitgebreid filmen en fotograferen. Jammer dat hij steeds met gesloten vleugels zit, maar ook dan is het een beauty! Kijk zelf maar op het filmpje, dat in hogere resolutie ook op Picasa staat.

Als we via een alternatieve route terugfietsen naar Dalyan, komt ons een auto tegemoet ... Jawel, Alan Fenn c.s.