DKK / op de motor naar Kargicak

2 oktober 2009

Gistermiddag een uiterst vermoeiende 1e Dalyan Kent Konseyi bijeenkomst bijgewoond. De DKK is een stadsraad waarin de burgers van Dalyan plannen voor kunnen leggen aan de gemeente om Dalyan tot een (nog) betere leef- en woonomgeving te maken. De DKK is een voortvloeisel van de Lokale Agenda 21, erop gericht om bestuur de decentraliseren en burgers uit alle gelederen van de samenleving te betrekken bij het prioriteren van gemeentelijke knelpunten en uitgaven.
Aanvankelijk liep het beraad op rolletjes, want de natuur- en milieuwerkgroepen waren als eersten aan beurt. Dankzij het enthousiasme en de talenkennis van Ahmet Altan, de voorzitter van de Turkse natuur- en milieuwerkgroep, hebben “onze” buitenlanderwerkgroep en de Turkse tegenhanger veel overleg gehad in de maand van ons bestaan. We hebben elkaars vertaalde projectplannen al een week voor de vergadering bekeken, becommentarieerd, bijgesteld, uitgebreid of gecombineerd tot een groter samenhangend geheel.
Per werkgroep waren er 15 minuten begroot, maar bij de planning had men uit het oog verloren dat elk plan zowel in het Turks als in het Engels gepresenteerd moest worden. De vergadering liep dus gigantisch uit, te meer omdat Turken niet gewend zijn aan zakelijke, goedvoorbereide vergaderingen waarbij een voorzitter ingrijpt als zaken buiten de orde vallen. De stukken van de andere werkgroepen waren niet vooruit vertaald of verstrekt, terwijl er wel over gestemd moest worden. Onder de Yabanci (lett. buitenlanders; lees: Engelsen) liep de irritatie dan ook snel op, en er werden kritische opmerkingen gemaakt over het gebrek aan structuur en het ontbreken van Engelstalige stukken. En het moet gezegd: 4 uur voor een vergadering (zonder pauze) is buitensporig!
Toch gebeurt er iets bijzonders in Dalyan. Inspraak van burgers volgens Lokale Agenda 21 is een enorme stap in de richting van democratie. Het betrekken van buitenlandse ingezetenen in dat proces is mogelijk een unicum in Turkije, maar de burgemeester en zijn secretaris lijken er ernst van te maken.


Vandaag met de motor naar Kisla / Kargicak gereden. Onze buurman Ric heeft een meer dan 35-jaar oude Jawa bij ons gestald, waar we vrijelijk gebruik van mogen maken. Tja, dat klonk aantrekkelijk, want een scooter kopen een maand voordat we naar Nederland teruggaan is niet echt handig.
Maar de 35+ deed zich wel voelen en echt soepel ging het starten en schakelen niet.
Geen echt probleem totdat we in Kisla na een koffiestop verder wilden rijden naar de baai van Kargicak, oftewel “Bacardi Beach”. De motor startte nog wel, maar sloeg na een 10-tal meters af en was met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. Dat soort dingen overkomt ons wel vaker, en altijd als we met een fiets, scooter en (nu) motor, in een afgelegen negorij belanden.
Dan maar te voet naar het strand, want daar kwamen we ten slotte voor ... Stevige tippel, maar bergafwaarts. “Dat wordt nog wat, als we terug moeten!” Als we aankomen ligt er bij een ander strandje in de baai nog een zeilboot voor anker en lopen er twee andere strandbezoekers. Maar na ½ uurtje zijn we helemaal in ons uppie. Lekker zwemmen en zonnen, een eindje lopen en genieten van een strand helemaal voor ons alleen.
Er komen net twee safari-jeeps aangereden, als we besluiten dat we terug naar boven gaan. Het is steil en we lopen in de volle zon, dat is afzien! Maar na 3 kwartier staan we weer bij de Jawa. Nog eens proberen, maar nee, we krijgen hem niet meer aan de praat. Da’s balen!
We duwen het gevaarte met zijn tweeën naar boven toe, in de richting van de büfe waar we koffie gedronken hebben. Dan roept er een man die in zijn olijfgaard aan het werk is. “Wat is er aan de hand? Jullie komen uit Arikbasi, is het niet?”
We zijn verbaasd, maar de man blijkt de broer van onze achterbuurman Ibrahim te zijn. Hij kent de Jawa maar al te goed, hij weet op wiens naam hij staat en heeft er zelf ook vaak op gereden en aan gesleuteld. Vooral dat laatste komt goed uit. Er blijkt een elektrisch mankement te zijn en hij dirigeert ons naar het terrasje van zijn café/restaurantje. “Ga maar even rustig zitten hier, ik los dit voor jullie op.” En als Turken zoiets zeggen, doen ze dat ook. Even een belletje naar iemand die handig is met “elektriek” en jawel, de Jawa maakt weer een herrie van jewelste. We blijven nog een tijdje met Bekir buurten en genieten van het geweldige uitzicht van zijn Sunset restaurant.
Na de terugtocht zijn we beiden moe van het rijden. Echt comfortabel is de Jawa niet. Toch nog maar een scooter kopen dan?