't Is vies heet!

25 juli 2009

Op tijd opgestaan na een slechte nachtrust. Na een uurtje geef ik het op. Ik ben misselijk en voel me beroerd door de hitte; ik ga terug naar bed met een ventilator aan voor de koeling. Laat ochtend komt de “ijzermeester” met zijn ploeg, reden om weer te proberen op te staan. Dat duurt niet lang, ik word opnieuw misselijk van de hitte. Het is middag voor ik me weer voorzichtig naar buiten waag.
Ik kan het nauwelijks opbrengen om een goede gastvrouw te zijn, maar gelukkig neemt Co de zorgtaken van me over. De drie mannen verdienen dat.
Het ijzergeraamte voor het schuurtje en de douche- en toiletruimte is eenvoudig en snel te maken, maar het geraamte voor de veranda-uitbouw is een heel ander verhaal! Co en ik zijn verrast dat Tahir ervoor gekozen heeft ook hier met ijzer te werken, terwijl de veranda en de uitbouw bij de voordeur een houtskelet hebben. We zijn nog meer verrast en gealarmeerd als de drager van de ingewikkelde ijzerconstructie een ijzeren paal blijkt te zijn. Ik geef in mijn beste Turks aan dat we dat echt niet willen. Het doet afbreuk aan de charme van ons huisje, waar het hout een belangrijke rol in speelt. De ijzermeester stelt ons gerust. De vierkante paal wordt nog met hout bekleed zoals ook bij een liggende balk op de veranda gebeurd is. Met de maatkeuze is hier al rekening mee gehouden. De man werkt uiterst nauwkeurig en lijkt goed te weten wat hij doet en waarom. We knikken dus opgelucht dat we het begrijpen en ermee akkoord gaan. De mannen maken een extreem lange werkdag. Het is bijna donker als ze hun spullen opruimen.

26 juli 2009

’s Ochtends fietsen we rond elven gewapend met camera en statief naar Gölbasi. We willen wel weer eens wat leuks zien en dat komt er de laatste weken door de bouwactiviteiten en de hitte veel te weinig van. We gaan aan de rand van het terras zitten, zodat we een goed uitzicht hebben op de inham waar het twee jaar geleden in juli steeds krioelde van de dobbelsteenslangen. En ja, ze zitten er weer. Terwijl we beurtelings kopjes Turkse koffie en water drinken, komt Arif met een grijns bij ons buurten. Het valt hem op dat we na onze recentelijk gevierde 35-jarige huwelijksdag nauwelijks oog voor elkaar hebben. Ons blikken dwalen steeds af naar de waterzijde … Wij grijnzen ook; het schijnt niet anders te kunnen bij Gölbasi: de natuur komt steeds naar ons toe. Er is altijd wel wat bijzonders te zien. Ook nu weer zien we een dobbelsteenslang die wegzwemt met een vis in zijn bek. Dat is de derde keer dat we dat bij Gölbasi rond lunchtijd meemaken. De biologische klok van hun slangen loopt aardig synchroon met de onze!
We bestellen dus maar wat mezeler (voorgerechtjes)en een gözleme (hartig pannenkoekje). Hoewel we eigenlijk maar een uurtje of zo hadden willen blijven en daarna een zwembad wilden opzoeken, blijven we plakken. Na de lunch peddelen we met de waterfiets in de richting van het Sulungur-meer. We genieten van twee ijsvogeltjes die op het eerste stuk steeds voor ons uit vliegen en hele zwermen boerenzwaluwen iets verderop in de kreek. De zwaluwen zitten vaak met een stuk of tien bij elkaar op overhangende takken en dan is het een kunst zo dicht mogelijk bij te komen. Dat lukt veel beter dan we verwacht hadden. We kunnen ze tot op zo’n meter of twee benaderen voordat de meesten opvliegen. Een enkeling blijft zelfs zitten terwijl we er onderdoor varen. We balen dan ook een beetje dat we de cameraspullen bij Arif in bewaring hebben gegeven. De volgende keer gaan ze weer mee!
Het is na vieren als we terug naar huis fietsen.
’Avonds komt Tahir langs om te kijken hoe de bouwactiviteiten erbij staan. Hij heeft het de laatste paar dagen te druk gehad om eerder langs te komen. Hij legt ongevraagd uit dat de ijzeren paal nog bekleed wordt met hout en dat hiervoor gekozen is, omdat er anders twee of drie houten palen nodig waren geweest. Dat zou het vooraanzicht van het huis geen goed hebben gedaan. Hij vertelt dat de ijzermeester een absolute vakmeester is met veel internationale ervaring. Een betere is er hier niet te vinden in de omgeving. Voor morgen staat er het een en ander op het programma.
Ook wil hij met een van ons beiden de telefoonaansluiting gaan regelen, zodat we ook binnenkort over een eigen internetverbinding kunnen beschikken. Dat kan voor ons niet snel genoeg; we hebben het wel zo’n beetje gehad met het internetcafé. Tahir nodigt ons uit deze week een keer te komen eten, als het ons uitkomt. We glimlachen; zoveel staat er hier nu ook weer niet op onze agenda. Gezellig!

27 juli 2009

Co leeft zich weer uit op het terras. Hij probeert op een paar vierkante meter uit wat het effect is van een blanke vernis op de matgelakte schroten. Dat valt niet tegen! We besluiten dat dit de enige behandeling is die ze zullen krijgen; dat scheelt een hoop schuurwerk en daar hebben we al veel te veel van. Daarna zijn de deuren, hordeuren en kozijnen weer aan de beurt. Ze knappen er enorm van op. Het is al een uur of vier voor de eerste werklui komen om de dakconstructies van beplating te voorzien, want werken kan eigenlijk alleen nog vroeg ochtend of laat middag/vroeg avond. Met schaduwtemperaturen van rond de 40 graden is het overdag stomweg veel te heet in de zon.
Even later komt Tahir. Hij is alleen achter een telefoonaansluiting aan geweest en heeft het zoveelste Turks-officiële papiertje bij zich met ons telefoonnummer. De aansluiting zelf gebeurt morgen of overmorgen, en weer één of twee dagen later de ADSL aansluiting. De telefoonaansluiting staat nu op zijn naam, maar voor €250 kan hij ter goedkeuring aan de militairen worden voorgelegd en op onze naam gesteld worden zodat officieel vaststaat dat WIJ hier wonen en verblijven. Hij praat steeds over een “permit” en we denken even dat het een vaste verblijfsvergunning betreft, maar nee dat is niet zo. We vragen hem of het verplicht is om de aansluiting op onze naam over te schrijven. Ook dat is niet het geval. Hij kan eventueel op Tahirs naam blijven staan net als die van Villa Esra. Het maakt hem niets uit. Tja … ons dan wel, want we leven hier van ongeveer €500 per maand en we hebben op het moment natuurlijk veel extra (eenmalige) kosten. Vaak zijn die voor officiële papierhandel of toestemmingen als deze, waar we NIET onderuit kunnen, en ze kosten allemaal de hoofdprijs. Zoals de peperdure vertaling van onze paspoorten bijvoorbeeld, die nodig was om de water- en elektra op onze naam over te schrijven. We hebben er onze buik meer dan vol van en bedanken dus voor de eer officiële toestemming van de militairen te krijgen. We vinden dat we ze al meer dan genoeg gespekt hebben.
Ondertussen volgt Tahir de werkzaamheden van de beplaters op de voet. Nu de ervaren “ijzermeester” zelf er niet bij is, lijkt dat nodig. Er worden veel slordigheidsfoutjes gemaakt. Tahir maakt het de mannen niet makkelijk en stuurt met regelmaat bij. Op het eind van de werkdag (20:15 uur, net voor het donker) zijn de stalling en de terrasaanbouw beplaat. Morgen de douche- / toiletunit en het schuurtje nog. Daarna kan Kudret weer aan de slag.