Eindelijk internet ???? !!!

25 juli 2009
28 juli 2009
Vanochtend zijn de dakbeplaters redelijk op tijd. Ze zijn rond twaalven klaar met hun karwei, maar moeten nog dik een uur wachten voor ze door hun baas worden opgehaald. Terwijl ze zitten te wachten komt buurvrouw Fatma kletsen. Ze is nieuwsgierig naar wat er allemaal gedaan is en vindt alles “çok güzel” (heel mooi). Ze vraagt of ons bed inmiddels bezorgd is en kijkt nieuwsgierig rond wat er nog meer aan nieuws is. Ze is erg enthousiast over de kasten, en de onvermijdelijke vraag is dan ook: “kaç para?” (hoeveel heeft dit gekost?). Die vraag komt regelmatig terug: Wat heeft het huis gekost? Hoeveel de verbouwing?
En wanneer komen we een keer op bezoek? We beloven na de bouwwerkzaamheden een keertje aan te wippen. Over onze Turkse buren hebben we geen klagen. Ze zijn altijd even vriendelijk en gastvrij en zijn bereid te helpen als dat nodig is.

’s Middags ga ik naar het internetcafé, terwijl Co -al schilderend- op de kiet past. We verwachten nog meer klussers en willen graag dat er dan iemand thuis is. In het internetcafé lees ik een mail van buurvrouw Lyn. Er zat nog vlees in de vriezer … Zou ik de rekening kunnen betalen bij de PTT en er heel alsjeblieft ook voor kunnen zorgen dat …? Het vieze gezicht dat ik trek bij de gedachte blijkt later volkomen terecht. Bah, wat een stank. Mijn maag draait om. Grote pastic zak gepakt en daar het vlees in gekieperd en een gesmolten pak ijs waar de deksel van los raakt, terwijl de zak ter lek blijkt. Gatsie! Nog een zak gezocht voor er omheen en dan maar snel naar de afvalbak aan de weg. Het duurt daarna een paar uur voor ik de moed heb het vriesvak een beetje schoon te maken, zodat althans het vlees- en ijsdruipvocht eruit is. Walgelijk! Ik laat koelkast en vriezer openstaan en zet ook de deuren een paar uur open, want heel de keuken stinkt inmiddels.
Terwijl ik me nuttig maar zeer ongelukkig maak bij de buurtjes, volgt Co de ontwikkelingen op telefoongebied. Dat gaat toch echt wat anders dan bij ons in Nederland. De leidingen liggen hier niet netjes in de grond, maar lopen van paal naar huis, naar huis, naar huis … Zo’n beetje wat je in België en Frankrijk ziet, dus. Terwijl een man op het dak naar de aansluiting van de telefoon zoekt is er een andere man die in de elektriciteitspaal klimt om daar de aansluiting tot stand te brengen. Maar in één paal klimmen is niet genoeg. Op het erf van Durmus en Fatma moet ook iets bovenin de paal gerealiseerd worden, dus even later zit hij in die andere paal. Zulke paalklimmers zien we in Nederland niet meer. Helaas kan de man die op ons dak zit de aansluiting in het huis niet vinden en willen ze weer vertrekken, maar Tahir weet ze er van te overtuigen dat ze even moeten wachten, want Bayram de elektriciteitsman komt er aan. De mensen van de telefoon aansluiting waren toch al een beetje geïrriteerd. Het opgegeven adres klopte niet en er kon niet verder aangesloten worden. Ook hier weet Tahir wel raad mee en belt naar een vriend bij de telefoonafdeling om het adres te wijzigen. Volgens de mannen lukt hem dat nooit en kunnen ze pas terug komen als de adresgegevens kloppen. Maar Tahir weet de juiste personen te vinden en regelt het gewoon via de mobiel. Als Bayram arriveert, tilt hij een aantal pannen op en verdwijnt onder de dakkap om de aansluiting in huis te verzorgen. Het is een vreemd gezicht om iemand zo in het dak te zien verdwijnen, maar de telefoon aansluiting is nu een feit. Morgen zal het internet gerealiseerd worden.
’s Avonds gaan we samen voor de 4e keer deze week naar een speciaalzaakje op het gebied van gordijnen, beddengoed en tafelkleden. Toen twee weken geleden ons bed geplaatst werd hadden we ons niet gerealiseerd dat dit voor Turkse begrippen een King-sized bed (180 x 200cm) was en dat het vinden van een passend hoeslaken in Dalyan een probleem zou zijn. Kennelijk liggen de Turken nog steeds graag dicht opeen in bedjes van 1.30 / 1.50 breed wij hebben graag meer ruimte, zeker bij deze temperaturen. De speciaalzaak had geen hoeslaken van ons kingsize formaat, maar de uitbaatster was bereid er nog dezelfde avond een voor ons te maken. Van prachtig stof en voor maar 20 TL, een koopje. In een andere winkel waar we eerder waren geweest konden ze een fabrieksmatig hoeslaken voor ons bestellen voor TL 25. De keus was dus niet moeilijk.
Deze week gingen we terug voor nog zo’n luxe laken, want hoewel de was hier in no time droog is, is het toch handiger er een uit de kast te trekken. Dit keer was haar vriend/bedrijfsleider er ook bij en bood ze een wit laken aan voor dezelfde prijs. Na opgave van de maten zijn we vertrokken en konden het de volgende dag ophalen. Toen we er mee thuis kwamen en het laken om wilden wisselen bleek de maat helemaal niet te kloppen (180 x 130cm), dus terug met dit laken. De naaister had een fout gemaakt. Nogmaals de maten doorgegeven en we konden dinsdagavond het nieuwe laken op komen halen. Wederom thuis geprobeerd en weer bleek de maat niet goed te zijn. De totale afmetingen van het lakenstof zouden best 180 x 200 cm kunnen zijn maar dat past als hoeslaken dan niet meer om een bed van die afmetingen, dus nog een keer terug. Ook nu was haar vriend in de zaak en die wist nog precies te vertellen welke afmetingen we hadden doorgegeven. Er ontstond een heftige, enigszins genante woordenwisseling tussen de verkoopster en haar bazige vriend. Waar wij bij waren foeterde hij haar uit over de fouten bij het maken van dit laken, haar absurde vraagprijs voor de vermaakkosten en ook over het eerder verkochte laken, dat zonder vermaken eigenlijk al 60 TL zou moeten kosten. Nu ze voor de tweede keer een foute afmeting geleverd had, was het winkeltje te klein. Hij beloofde te bekijken of er morgen een laken gemaakt kon worden van goedkoper stof dat aan de afmeting zou voldoen. Zo niet, kregen we ons geld terug. We verwachten onze centen terug krijgen, want het verlies op het eerste hoeslaken kan nooit meer worden terugverdiend, laat staan die over de twee mislukte opvolgers. Neemt niet weg dat we erg content zijn over het eerste!

29 juli 2009
Vandaag stuken twee hulpjes van Kudret onze stalling. Dat kost veel meer tijd dan we vooraf hadden kunnen bedenken, terwijl het tweetal toch echt niet uit de neus staat te peuteren. Terwijl Co de schroten van het terras aflakt, ga ik naar de PTT om de rekening van de buurtjes te vereffenen. Er blijken twee rekeningen open te staan, een oude en de nieuwe. Ik protesteer, want ik weet dat de uiterste betaaldatum van die laatste op 8 augustus is. Op basis daarvan kan de elektriciteit niet afgesloten zijn. Dat klopt; ik betaal dus alleen de oude rekening en ga daarna nogmaals naar de Is-bank om te vragen of mijn inschatting juist is dat ze die laatste betaling net voor de vervaldatum doen, of dat er toch echt bij hen een fout is gemaakt. Mijn inschatting klopt en daar ben ik blij om, want dubbel betalen is vervelend, maar een nieuwe stroomafsluiting natuurlijk ook.

Daarna ga ik naar een fotozaak. Doen ze ook expresopdrachten? Ja zeker, alleen niet nu à la minute. Vanmiddag rond vijven kan ik terecht. Da’s mooi! Tahir heeft ons uitgenodigd voor een etentje bij Leyley waar vanavond live muziek is, en we willen hem en Esra enkele grootformaat foto’s en een mooie fotolijst cadeau doen. We hebben in de dagen dat we in Akdeniz Pansiyon te gast zijn geweest mooie foto’s van hun oudste dochter Sude gemaakt en tijdens het etentje op onze trouwdag van hen beiden en Sude samen. Het cadeautje valt ’s avonds in de smaak. Als Tahir en Esra het uitpakken is Sude met haar kleine zusje Selin aan het spelen, maar als ze terugkomt aan tafel is ze nieuwsgierig. Ze vindt het gewéldig en straalt -çóóók güzel, tesekkür ederim Maria! Ze wordt dan ook echt nijdig als Selin enthousiast haar handjes naar de foto uitstrekt, waar zus Sude haar toestraalt met haar nieuwverworven “fietsenstalling”. Hier met die lijst! Snel inpakken en buiten bereik van Selin veilig stellen. Gezellige avond met mooie muziek en een heerlijke maaltijd.
Thuisgekomen worden we getrakteerd op maar liefst vier gekko’s. Blijft leuk!
30 juli 2009

De langverwachte internetverbinding is een feit! Hèhè …
Maar dat is niet het enige vandaag. Het is druk met stucwerkers, gotenbouwers, terrasbeplankers en mijn privé schilder. De pannen zijn gisteren gebracht, dus tegen het weekend zal het er hier heel anders uitzien, zoals Tahir ons ook beloofd had.
Terwijl er hier druk gewerkt wordt, geniet ik van mijn internetverbinding en klus eens een dagje niet!