Ineens heel veel ontwikkelingen kort opeen...

9 juli 2009
Sinds maandag flink geklust. De deur, de ramen en de blinden aan de voorzijde lachen ons tegemoet. De boordplaat boven het deurportaal duidelijk minder na twee behandelingen. Ik heb er zwaar op geploeterd om hem kaal te krijgen, maar dat zat er duidelijk niet in. Een gruwelijk vies krab- en schuurkarwei, waarbij afbijt, krabber en twee schuurmachines ontoereikend bleken.
De palen op de veranda zijn na vandaag allemaal geschuurd en verfklaar en het gras gemaaid. Het ziet er ondanks alle hobbels en kuilen puik uit. We grijnzen als we naar het doorgeschoten gras van onze buurtjes kijken. In hun nieuwe gazon staat allerlei niet bedoeld groens en het staat er weelderig bij. Waarschijnlijk zijn ze morgen jaloers op ons wilde kort gemaaide veldje.
Morgen zou volgens de e-mail van Lyn de overdracht plaats kunnen vinden; alleen blijkt Sezgin van King Emlak nog van niets te weten. De overdracht gaat alleen lukken als Ric en Lyn ’s morgens tijdig wat voorbereidende papierhandel met Sezgin afwerken. Anders kan de overdracht pas maandag plaatsvinden.

10 juli 2009
Helaas, niet gelukt vandaag!
Het is vandaag snoeiheet. Als we rond achten opstaan is het in de keuken nog/al ruim 30� C, terwijl de boel de hele nacht tegen elkaar heeft opengestaan en op onze slaapkamer de ventilator heeft gewentelwiekt. Op ons terras is het nog warmer. Ric en Lyn zijn midden in de nacht aangekomen en zijn dus pas rond half twaalf / twaalf uur boven Jan. Inmiddels heb ik gecontroleerd of het geld overgemaakt is op onze Turkse rekening en heb ik al een telefoontje van Tahir ontvangen die met Sezgin overlegd heeft. Vandaag kunnen de voorbereidende zaken met de buurtjes worden afgehandeld, maandag vindt de overdracht plaats. De fles champagne van onze Nederlandse buurtjes Wim en Jo blijft dus nog een paar extra dagen in de koelkast. Inmiddels moet deze na bijna twee maanden wachten goed gekoeld zijn! Tahir vraagt of de werklui toch morgen al met de bouw van het schuurtje kunnen beginnen. We besluiten dat over het weekend heen te tillen, zodat we het houtwerk aan de achterzijde eerst nog kunnen schilderen. Maandag worden de materialen gebracht, dinsdag gaat de klus beginnen.
Als Ric en Lyn rond twaalven een praatje aanknopen voordat ze naar King Emlak gaan, zegt Ric dat het misschien wel goed is dat de overdracht pas maandag plaats kan vinden. Het is vrijdag en dus marktdag in Ortaca. Dan is het er druk met auto’s en mensen en in Ortaca is het sowieso altijd een paar graden heter dan in Dalyan. Daar hadden we nog niet bij stilgestaan … Beiden bewonderen ons grasveldje; dat ziet er verwonderlijk goed uit. Ric is benieuwd naar de maaimachine, waar gekocht, voor hoeveel? Het loopt in de loop van de dag op ons terras op tot ruim 37 graden C. Misschien heeft Ric dus gelijk.
Co krijgt het ’s middags opgebracht om achter het huis in de schaduw de onderzijde van het dak te gaan schilderen. Knap of knap gek? De boorden aan die zijde zitten hoger dan ons wankele keukentrapje reikt. We zullen Tahir vragen of hij een ladder of steiger heeft, want ze zien er erbarmelijk uit (net als alle boorden). Nog maar een ventilator bijgekocht. Bij de Migros (een soort Turkse AH) liggen ze voor een tientje. Daar worden we niet warm of koud van, maar het koelt wel af!
Bij Dalyaniz hebben ze door het hete weer de puf nog niet gehad om de DVD te bekijken. Komt nog, belooft de eigenaar.

12 juli: 35-jaar getrouwd

Overdag veelal geluilakt, ’s avonds Tahir, Esra en de kinderen mee uit eten genomen naar Gölbasi.
Arif en neef Ali zijn blij verrast ons samen te zien komen, want Tahir en Arif zijn vroeger buren geweest en hebben duidelijk een zwak voor elkaar. Een heel gezellige avond met als afsluiting een fles champagne van Arif.

13 juli: D-day!

Eindelijk is het dan zover. Vandaag wordt de tapu overgedragen.
We staan vroeg op, en worden tijdens het ontbijt verrast door een vreemd schouwspel. Tussen het gras staan heel fragiele paddenstoeltjes. Co heeft ze al eerder gezien, ik nog nooit. Even later wordt duidelijk waarom. Ik heb ze nog maar net bekeken als de eerste buurkip zich aandient. Tot onze stomme verwondering struint die de hele tuin af en pikt er alleen maar paddenstoeltjes uit. Tientallen … een paddokip! Goed, een rare vogel zul je denken, maar buurman Durmus en buurvrouw Fatma blijken alleen maar paddokippen te hebben. Even later wordt er (letterlijk) door de kipjes gebekvecht om de paddo’s. Morgen staat de camera in aanslag, want dit vreemde verschijnsel willen we graag vastleggen …
Een half uurtje voor we naar King Emlak gaan staat Tahir voor de deur om ons op te halen. Hij is fitter dan Co na de raki’s van gisteravond. Hij biedt Sezgin aan als stand-by op te treden als dat nodig zou zijn. Dat blijkt niet nodig; als Ismet onze paspoorten en het benodigde overdrachtbedrag heeft kan hij al het voorwerk regelen. Maar Co is na de verhalen van Henri en Ric nieuwsgierig naar het bureaucratische gebeuren, en daarom gaan we met Ismet mee naar het tapukantoor in Ortaca. Het verloopt veel gesmeerder dan verwacht, want inmiddels zijn alle kantoren onder één dak samengebracht en word je niet steeds van het kastje in het ene gebouw naar de muur in een ander gebouw gestuurd en met stempel terug of door. Na drie loketjes op het tapukantoor (één uur samen), een stop bij de bank en een rit terug naar het tapukantoor om iets af te geven is het voorwerk helemaal klaar. Meevaller of tegenvaller, Co mag het zeggen! Rond twaalven zet Ismet ons thuis af, zodat we nog even een hapje kunnen eten voor het tweede bedrijf start. Een half uurtje voordat we bij King Emlak terug moeten zijn, verschijnt Tahir met een werkploeg. Er is een graafmachine om het braakliggende terreintje aan de zijkant van het huis schoon te schrapen, zodat morgen van die kant af materialen kunnen worden aangevoerd. Op ons verzoek wordt de grootste zooi die aan onze kant van het terreintje ligt verplaatst. We zijn een beetje uitgekeken op het afgedankte matras dat al twee maanden naast ons huis ligt. Daarna wordt een deel van de omheining verwijderd zodat ook de grote oleander op en de vervelende prik-palm aan de voorzijde eruit geschept kunnen worden. De ploeg is nog bezig als we naar King Emlak fietsen. Van daaruit gaan we samen met buurman Ric, makelaar Sezgin en getuige Ismet naar Ortaca voor de eigenlijke tapu-overdracht. Dat gaat niet zo maar. Voor de gelegenheid moet er verplicht een tolk bij zijn om bij buitenlanders misverstanden te voorkomen. Als de tolk ons uitgelegd heeft wat er in de papieren staat en gevraagd heeft of we echt niets meer te vragen hebben, moeten er de nodige handtekeningen gezet worden. Ter voorkoming van fraude, worden die over de pasfoto’s heen gezet. Een paar minuten later krijgen we een kleurige Türkiye Cumhuriyet Tapu Senedi (Land aankoopakte van de Turkse republiek) overhandigd, voorzien van de Turkse maan en ster, onze beider pasfoto’s, twee ouderwetse stempels erop en een gezellig rood bloemenrandje er omheen. Nu zijn we formeel eigenaar, hoewel we nog wel langs de bank moeten … Dat is dus de volgende stap, maar dat gaat snel.
Thuis gekomen, is het aanzicht van het huis aardig veranderd. We zijn blij dat de palm die we al twee maanden vervloeken eindelijk weg is. Co probeert nog wel twee stukken van de oleander te redden en plant die op de erfafscheiding met Ric en Lyn. “Planten” klinkt snel, maar het duurt lang. Co is blij dat Tahir behalve de bouwmaterialen ook een stevig houweel heeft achtergelaten. Hij heeft die hard nodig, want de grond is bikkelhard. Je graaft hier niet zomaar een kuil voor een (ole)ander.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Ric en Lyn voor een BBQ. De fles champagne in onze wijnkoeler moet er dan eindelijk aan geloven! Op jullie gezondheid, Wim & Jo!

14 juli: begin van de verbouwing
Het valt niet mee om tijdig het bed uit te komen! Het avondje BBQ’en is enigszins uit de hand gelopen en heeft zijn sporen achtergelaten … Het was half drie toen we afscheid namen en we zijn duidelijk niet zulke nachtdieren als Ric en Lyn. Hartstikke gezellig, dat wel, en we hebben elkaar een stuk beter leren kennen.

Het is weer snikheet vandaag na een paar dagen gewoon lekker. Aan de werkploeg is dat niet te merken. Kudret en Hassan beulen ondanks het feit dat het 38 graden C in de schaduw is en die schaduw steeds niet is waar zij zijn. Er wordt beton gestort voor de fundering van het fietsenschuurtje aan de voorzijde en voor de het muurtje aan de achterzijde. De diepte tussen de muurbasis en de buitenmuur wordt opgevuld met stenen. Na de middag worden alle buurtjes om beurten nieuwsgierig en wisselen elkaar af om een praatje te maken, de werkzaamheden te bekijken en te becommentariëren en wat fris te drinken. Buurman Durmus en zijn vrouw Fatma stralen; ze zijn dolenthousiast en complimenteren Co met zijn schilderwerk. Het komt er puik uit te zien. Durmus geeft aan blij te zijn met ons als buren. Voor Ric en Lyn woonde hier een buurman waar hij het niet zo op had en een echte viespeuk bovendien. Nu ziet het er allemaal keurig verzorgd uit, zelfs de tuin waar we nog nauwelijks wat aan gedaan hebben. Als de 80-jarige Durmus naar het dorp fietst, blijft Fatma plakken en even later komt Fedayi polshoogte nemen en neemt gelukkig het wat stagnerende gesprek met Fatma over. Fatma is een hartelijke vrouw, maar vertelt uit eigen beweging weinig. Ik moet het gesprek dus gaande houden, terwijl ik op een gegeven moment toch echt uitverteld ben.
Tegen het einde van de middag komt Tahir de voortgang bekijken en legt de twee noeste werkers uit wat nu verder de bedoeling is. Morgen komen er stenen en moet er gemetseld worden aan het schuurtje aan de voorzijde van het huis. Als het tweetal bijgepraat is en rond zevenen huiswaarts keert, komt de volgende werkploeg er al weer aan. Er moeten leidingen gelegd worden voor de buitendouche en het buitentoilet naar de septic tank toe. Dat is een stevige klus, waar behalve schoppen en een houweel een zware drilboor aan te pas moet komen. We staan ervan versteld wat er een dag allemaal al gebeurd is.

Morgen gaan we met Sezgin naar de gemeente om water en elektriciteit op onze naam te zetten en ons in te laten schrijven. Tahir zegt dat hij ervoor zorgt dat hij om 10 uur ook bij King Emlak is om door te praten dat er een nieuwe watermeter geplaatst moet worden. Dat kan Sezgin dan meteen bij de gemeente doorspreken.

15 juli 2009
Sezgin komt me ophalen en overlegt met Tahir hoe het met de watermeter moet. Het is niet nodig dat Co en ik beiden meegaan. We besluiten dat ik dan meega, zodat Co kan schilderen. Sezgin rijdt naar Ortaca om de elektra op onze naam te zetten. Dat blijkt weer heel wat voeten in de aarde te hebben. De eerste ambtenaar heeft uitleg nodig over de ligging van het huis, want de informatie die hij heeft betreft de ongedeelde kavel op de naam van Halil Eskol, een heel andere naam dus dan die van Ric en Lyn. Ik leg uit dat het de naam is van de voor-voor-vorige bewoner. OK, het betreft dus alleen het tek katli ev (gelijkvloerse huis) en niet de düpleks (huis met verdieping) en daarvan moet het elektra op mijn naam komen. Daarna komen we toe aan mijn naamgegevens. Hij zucht … ik heb vier doopnamen en hij ziet twee achternamen. Ik lach en vertel dat ik zelf ook niet echt gelukkig ben met die hele riedel. Maria Jonker of Maria Bogaerts is wat mij betreft dik voldoende. Hij kiest voor een gulden middenweg door ook mijn voorletters nog mee te nemen in het verhaal. Dat moet voldoende zijn! Verstandige man, maar zeer on-Turks! Als hij al het voorwerk heeft gedaan, gaan we naar een vakbroeder die verschillende rekeningen opmaakt. Waarvoor ze allemaal zijn? Van hem naar de kassier en weer terug. Er worden weer nieuwe rekeningen opgemaakt en … weer terug naar de kassier en nogmaals naar dezelfde man terug. Na een stuk of 8, 9 handtekeningen is dit geregeld! Ik kan een grijns niet onderdrukken. Sezgin vertelt me dat zoiets voorheen wel drie uur kon duren; het valt mee tegenwoordig … Hij legt uit dat we nog niet naar de gemeente kunnen voor het water, want eerst moeten we een aardbevingverzekering afsluiten. Dat is verplicht voor iedereen die in Turkije een eigen huis heeft. Het vormt een soort calamiteitenfonds, als er zich een ernstige beving voordoet. De rijkeren betalen mee voor de minder bedeelden, een sociale gedachte! Sezgin zegt dat hij de verzekering per fax voor ons kan regelen, zodat ik ’s middags met Ismet het water op onze naam kan zetten. Ismet neemt dan ook de nieuwe meter mee naar de gemeente, omdat de oude eerst gecontroleerd moet worden voordat de nieuwe wordt geplaatst. ’s Middags dus naar de gemeente. Weer moeilijk, moeilijk, moeilijk en jesses, wat een riedel namen. Deze ambtenaar is een brave. Hij zucht maar neemt ze allemaal over in de papieren. Hij heeft dus veel werk, ik minder: één handtekening is ditmaal voldoende.

Ondertussen heeft Co de palen op de veranda en de boord bij de ingang geverfd en ramen afgekit. Ook Kubret en Hassan beulen weer in de hitte en gunnen zichzelf nauwelijks een drinkpauze. Ze storten de fundering voor de douche- en toiletunit en die voor het schuurtje achter het huis. Daarna gaan ze metselen aan het schuurtje aan de voorzijde. Tahir weet wel wie hij in heeft gehuurd!
Eerder hebben ze het schuurtje bij Villa Esra gezet. Ze begrijpen meteen wat Tahir van ze verwacht, waar anderen klussen vaak op hun eigen manier menen te kunnen uitvoeren. En dan ben je bij Tahir toch echt aan het verkeerde adres. Ze leveren ook bij deze hoge temperatuur snel prima werk en zijn uiterst correct in de omgang. Ideale bouwvakkers!
Laat middag komt onverwacht de timmerman met een paar leerjongens binnenvallen. Alle kasten zijn klaar; dat is veel eerder dan verwacht. Sinds maandag verloopt alles in een stroomversnelling …